Ανάληψη ευθύνης για την εμπρηστική επίθεση

Ανάληψη ευθύνης για την εμπρηστική επίθεση, που έγινε το Σαββάτο 17 Ιουλίου 2010 στο υποκατάστημα τράπεζας Marfin Egnatia Bank στον Υμηττό, έκανε με email της στη zougla.gr η ΟΜΑΔΑ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ ΠΟΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗΣ.

Η προκήρυξη είναι η εξής:

«Γιατί στις 5 Μάη δεν κατορθώσαμε το αδύνατο;
Γιατί η 5η Μάη δε στάθηκε η αφορμή για τη συνέχιση της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008;

Την 5η Μάη ζήσαμε τη μεγαλύτερη και την πιο αποφασισμένη, σε σχέση με τις διαθέσεις των συμμετεχόντων, απεργία – διαδήλωση των τελευταίων δεκαετιών. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν στον προαύλιο χώρο της βουλής, στην πλατεία Συντάγματος και στα γύρω στενά σίγουρα ανέσυραν μνήμες και εικόνες από την εξέγερση του Δεκέμβρη (2008). Το αίσθημα οργής κυριάρχησε και απασφάλισε τη δυναμική των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών παρασύροντας μας όλους σε επανειλημμένες εφόδους στο άνδρο της δημοκρατίας. Ώσπου όλα πάγωσαν.

Η είδηση των τριών νεκρών στην τράπεζα Marfin σκέπασε τη διαδήλωση και επισκίασε το αποφασιστικό μέχρι τη στιγμή εκείνη βλέμμα των απεργών αφήνοντας χώρο στο κράτος ν’ αμολήσει τα σκυλιά του να ξεσαλώσουν στις γύρω περιοχές. Κι αν μέχρι πρότινος η εικόνα ξυλοδαρμού διαδηλωτών από την αστυνομία αποτελούσε «συνηθισμένο» φαινόμενο, η ΕΛΑΣ εκείνη την ημέρα πρωτοτύπησε, όπου, μεταξύ άλλων, εισέβαλλε σε σπίτι κατοίκου της περιοχής Εξαρχείων και την ξυλοκόπησε άγρια μέσα στο διαμέρισμα της.
Με την ιδανική αφορμή η κυριαρχία επέβαλε στις συνειδήσεις όλων το δίλημμα των απελευθερωτικών μέσων σε αντιδιαστολή με τη νόμιμη και ακίνδυνη διαμαρτυρία.

Το τι ακολούθησε γνωστό σε όλους. Οι αγωνιζόμενοι, αναρχικοί και μη, έχασαν το βηματισμό τους και η παγωμάρα κατέλαβε τις πύρινες διαθέσεις για ανατρεπτική συνέχεια, με τους πρώτους δε να έχουν εσωτερικεύσει και μια κάποια ευθύνη για τα τραγικά γεγονότα. Ευθύνη, όμως, που με βαθύτατη αυτοκριτική μεταβάλλεται σε γνώση και στρατηγική, εφοδιάζοντας μας με ελπίδα και δύναμη για τη συνέχιση της ταξικής πάλης και των κοινωνικών αγώνων.

Όμως, γιατί συνέβη αυτό;

Εμείς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις συγκεκριμένες συνθήκες στο συγκεκριμένο τόπο. Παρόλα αυτά, γνωρίζουμε τις συνθήκες της διαδήλωσης αυτής αλλά και άλλων διαδηλώσεων με παρόμοια χαρακτηριστικά. Γνωρίζουμε ότι αρκετός κόσμος που δεν είχε επιλέξει να πορευθεί με ένα συγκεκριμένο μπλοκ και κινούνταν παράλληλα με τη διαδήλωση, οπλιζόταν διαρκώς με πέτρες σπάζοντας τα πεζοδρόμια, απαλλοτρίωνε εμπορεύματα και επιτιθόταν σε μπάτσους και καταστήματα που τόσο ο συμβολισμός τους όσο και το τι σημαίνει η επίθεση σε αυτά κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης αφήνεται κατά μέρος από εμάς.

Για εμάς, η απεργία της 5ης Μάη αφήνει την εικόνα μιας διαδήλωσης που ξεκίνησε συγκρουσιακά και συνέχισε να συγκρούεται καθ’ όλο το μήκος της με τελικό στόχο τη βουλή. Βέβαια, η εικόνα αυτή δεν είναι πρωτόγνωρη, καθώς οι πορείες του Δεκέμβρη, αλλά και όλες οι προηγούμενες, με τέτοιου είδους χαρακτηριστικά, αφήνουν ένα παρόμοιο τοπίο πίσω τους: κατεστραμμένες βιτρίνες, απαλλοτριωμένα μαγαζιά, αλλά και πυρπολημένες τράπεζες, κυβερνητικά κτίρια και εμπορικά καταστήματα.
Ναι, έχουμε βρεθεί μπροστά από ανοιγμένες τράπεζες ή καταστήματα με μια μολότοφ στο χέρι και δεν είχαμε κανένα ενδοιασμό.

Και πιστεύουμε ότι οποιοσδήποτε κατεβαίνει σε μια πορεία και επιλέγει αυτό το μέσο επ’ ουδενί δε διακατέχεται από δολοφονικές προθέσεις. Μας τρομάζει όμως το γεγονός ότι κάποιοι μπορεί να κρυφτούν τη στιγμή της επίθεσης, εντός του κτιρίου στόχου, χωρίς να τους έχει δει κανείς. Και σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει λύση. Κατά αυτή την έννοια μιλάμε για τραγικό λάθος με τις χειρότερες συνέπειες. Όμως, όταν η επίθεση σε ένα στόχο, τη στιγμή που γνωρίζεις ότι κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές (είτε επειδή έχεις δει ανθρώπους μέσα στο κτίριο στόχο από πριν, είτε τους βλέπεις να περνούν από μπαλκόνι σε μπαλκόνι), δε σταματά, αλλά συνεχίζεται, τότε μπορούμε να μιλήσουμε ξεκάθαρα για δολοφονία και όχι για σφάλμα.

Η βία λοιπόν είναι ανεξέλεγκτη;

Ο Δεκέμβρης του 2008 άφησε πίσω του ολοσχερώς κατεστραμμένα κτίρια αλλά και πολλά πυρπολημένα καταστήματα. Ο κόσμος της εξέγερσης γαλουχήθηκε σε μια κουλτούρα σύγκρουσης με μυριάδες επιθέσεις σε όλο το μητροπολιτικό πεδίο. Κατά τη γνώμη μας, η λογική αυτή δεν μπόρεσε να μετουσιωθεί σε μια συνολική πρόταση αγώνα με επιθετικά χαρακτηριστικά, αλλά φετιχοποιήθηκε και μερικές φορές λειτούργησε ως αυτοσκοπός. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι αρκετές συζητήσεις παρέμεναν σε ένα στενά διαδικαστικό πλαίσιο, παραβλέποντας ή απλά αγγίζοντας και προσπερνώντας την πολιτική στόχευση. Δεν καταφέραμε να περάσουμε σε όλες αυτές τις εξεγερτικές διαθέσεις το πνεύμα της οργάνωσης και της συλλογικοποίησης του αγώνα. Σε αυτό, είμαστε συνένοχοι όλοι.

Παράλληλα, καιρό τώρα ζούμε σε μια κοινωνική συνθήκη όπου η βία με όλες τις μορφές της έχει γίνει συστατικό στοιχείο της καθημερινότητας και απαντάται παντού: από την εργασία, τα σχολεία, τις φυλακές, τα ψυχιατρεία, το δρόμο κλπ. Σε μια συνθήκη που η συλλογικότητα κατακερματίζεται και το άτομο εξυψώνεται μόνο και αποκομμένο, χωρίς ταξική μνήμη, χωρίς αισθήματα αλληλεγγύης και μακριά από οποιαδήποτε μορφή κοινότητας, φαινόμενα κανιβαλισμού θα συμβαίνουν όλο και περισσότερο. Ωστόσο, όσο συνεχίζεται η καπιταλιστική αναδιάρθρωση, η φτώχια και η βαρβαρότητα θα παίρνουν τη θέση των όποιων κοινωνικών δεσμών έχουν μείνει όρθιοι. Και εμείς, δεν είμαστε έξω από αυτό.

Μπορούμε λοιπόν να πραγματώσουμε το αδύνατο;
Είμαστε έτοιμοι για την έφοδο στον ουρανό;

Σίγουρα ναι! είναι η απάντηση. Αν όχι τώρα, πότε;!
Ο καπιταλισμός αντέχει κι άλλο, όμως, για να συνεχίσει να υπάρχει, πρέπει να πάρει την έγκρισή μας . Ο αγώνας είναι πολύμορφος, χωρίς αυτό να συνιστά άκριτη παραδοχή. Και διεξάγεται σε όλα τα πεδία, από τις γειτονιές μέχρι τις φυλακές. Οι καιροί που ζούμε μας προσφέρουν τη δυνατότητα. Ας την αρπάξουμε όπου κι αν βρισκόμαστε. Ως αναρχικοί ας χωθούμε σε όποια κοιτίδα αγώνα αναπτύσσεται, όχι μόνο γιατί μας χωρά, αλλά γιατί επιβάλλεται. Ας αναλογιστούμε τις συνθήκες και ας επιλέξουμε τα μέσα που θεωρούμε ότι θα εξελίξουν τον αγώνα μας. Η αλληλεγγύη παραμένει το πιο δυνατό όπλο μας! … Ας οπλιστούμε!

Ακολουθώντας αυτόν τον άξονα και θεωρώντας ότι οι τράπεζες ως ληστρικοί μηχανισμοί και θεμέλιοι λίθοι του καπιταλιστικού οικοδομήματος παίζουν κεντρικό ρόλο στην αυξανόμενη εξαθλίωση του κοινωνικού συνόλου, αποφασίσαμε να εκθέσουμε στις εμπρηστικές μας διαθέσεις τα ξημερώματα του Σαββάτου 17 Ιουλίου 2010 το υποκατάστημα της τράπεζας Marfin Egnatia Bank που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Ηλιουπόλεως & Αίνου στον Υμηττό συμβάλλοντας έτσι στην νυχτερινή κινητικότητα αλλά και πράττοντας άμεσα και επιθετικά ενάντια στο τραπεζικό κατασκεύασμα! Ακόμη, διαπιστώσαμε ότι ούτε αυτή η τράπεζα του Βγενόπουλου είχε τα κατάλληλα μέσα πυροπροστασίας.

Το ότι επιλέξαμε να θέσουμε το ζήτημα της 5ης Μάη με αυτόν τον τρόπο για εμάς σημαίνει ότι η συζήτηση που έχει ανοίξει γύρω από αυτό το θέμα πρέπει να συνεχιστεί αλλά και ότι αναγνωρίζουμε στην κουβέντα αυτή την εξέλιξη της επαναστατικής μας στρατηγικής.
Η δημοκρατία βρέθηκε σε αδιέξοδο.