Σε εξηγήσεις σχετικά με την μέθοδο του «ελεγχόμενου τραυματισμού» προέβη η ψυχολόγος Χριστίνα Μπογιατζή, μετά το ρεπορτάζ της «Ζούγκλας» σχετικά με τα ερωτήματα που προκύπτουν από την περιγραφή αυτής της «ανορθόδοξης» θεραπείας, που αναφέρεται σε δημοσιευμένη Μελέτη Περίπτωσης της ιδίας.
Κατόπιν επικοινωνίας της με τη «Ζούγκλα» η ψυχολόγος μας εξήγησε ότι πρόκειται για μια μέθοδο που ασκήθηκε «στη βάση διεθνώς αναγνωρισμένων αρχών και πρακτικών, με απόλυτη εποπτεία και σταθερό ηθικό προσανατολισμό». Όπως μας είπε η περίπτωση του 10χρονου Τζακ, η θεραπεία του οποίου περιγράφεται στη Μελέτη Περίπτωσης, ήταν πολύ ιδιαίτερη, διότι το παιδί επέμενε στην κακοποιητική και βίαιη συμπεριφορά, χωρίς η πολύμηνη θεραπεία του με συμβατικές μεθόδους να έχει αποφέρει κάποιο απτό αποτέλεσμα.
Όπως μας περιέγραψε η κα Μπογιατζή, το παιδί βρισκόταν μπροστά στον κίνδυνο να εισέλθει στην εφηβεία, έχοντας παγιώσει αυτή την εικόνα για τον εαυτό του, χωρίς καμία σύνδεση με συναισθήματα ενσυναίσθησης, εντείνοντας την βίαιη συμπεριφορά του. Τότε η μόνη λύση θα ήταν η ψυχιατρική παρακολούθηση. Η μέθοδος που ακολούθησε προκειμένου να σταματήσει αυτή την πορεία, ασκήθηκε κατόπιν συνεννόησης με τους γονείς του παιδιού και αφού έλαβε τη ρητή και γραπτή συναίνεσή τους.
Μας παρέπεμψε δε στα όσα η ίδια η μητέρα του Τζακ καταμαρτυρεί. Όπως εκείνη δηλώνει, «από την αρχή γνώριζα τις μεθόδους της θεραπεύτριας και είχα δώσει πλήρη συναίνεση. Ο γιος μου δεν είχε ενσυναίσθηση, δεν ένιωθε τίποτα. Μετά από μήνες θεραπείας άρχισε να με ρωτάει πώς νιώθω. Άλλαξε. Είδα τον Jack να γίνεται παιδί. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι κινδύνευε. Εμπιστεύτηκα την κα Μπογιατζή και δικαιώθηκα».
Η ψυχολόγος μας απέστειλε ειδικό υπόμνημα που έγραψε προκειμένου να εξηγήσει και να υπερασπιστεί τις θεραπευτικές της επιλογές.
Σύμφωνα με αυτό, «οι γονείς ενημερώνονταν λεπτομερώς για τη φύση και τον σκοπό κάθε θεραπευτικής πρακτικής, τόσο προφορικά όσο και γραπτώς. Η συγκατάθεσή τους δεν ήταν γενική, αλλά συγκεκριμένη και ανανεωνόταν ανάλογα με την εξέλιξη της θεραπείας. Η μητέρα του παιδιού είχε πλήρη επίγνωση των δημιουργικών βιωματικών μεθόδων που θα χρησιμοποιούνταν, εξέφρασε γραπτώς τη στήριξή της και παρακολουθούσε την πρόοδο στενά σε συνεργασία μαζί μου. Αυτή η πρακτική εναρμονίζεται πλήρως με τις απαιτήσεις του Κώδικα Δεοντολογίας της EFPA για «ενημερωμένη συναίνεση σε κάθε παρέμβαση».
Χωρίς άσκηση σωματικής ή ψυχικής βίας: Σε καμία φάση της θεραπευτικής διαδικασίας δεν υπήρξε χρήση βίας, επιβολής, εξευτελισμού ή τιμωρητικού χαρακτήρα συμπεριφοράς. Η κάθε παρέμβαση ήταν ενταγμένη σε ένα περιβάλλον συναισθηματικής ασφάλειας, σχέσης εμπιστοσύνης και πλήρους επεξεργασίας. Η σωματική εγγύτητα που περιγράφεται δεν προκάλεσε τραυματισμό, δεν συνοδεύτηκε από επιθετική στάση και ακολουθήθηκε άμεσα από λεκτική και θεραπευτική επεξεργασία. Το παιδί δεν ένιωσε απειλή, αλλά σοκ μέσα από το οποίο επετεύχθη επανασύνδεση με τον εσωτερικό του εαυτό. Αυτή η προσέγγιση ευθυγραμμίζεται με βιωματικές πρακτικές χαμηλού κινδύνου που εφαρμόζονται σε ειδικές μορφές θεραπείας παιδιών με ναρκισσιστική ή αντιδραστική δομή».
«Η ενέργεια που παρεξηγήθηκε ως «τραυματική» δεν είχε τιμωρητικό ή εκδικητικό χαρακτήρα, αλλά εντασσόταν σε ελεγχόμενο βιωματικό πλαίσιο με σκοπό τη ρήξη δυσλειτουργικών μηχανισμών άμυνας».
Το υπόμνημα της κας Μπογιατζη, που συνοδεύεται από παραπομπές σε σχετική βιβλιογραφία, περιγράφει λεπτομερώς την διαδικασία, την ανάληψη ρίσκου και τα καταγεγραμμένα αποτελέσματα.
«Καθεμία από τις θεραπευτικές παρεμβάσεις που επέλεξα στηρίζεται τόσο σε θεωρητική βιβλιογραφία όσο και σε σύγχρονα ερευνητικά ευρήματα που επιβεβαιώνουν τη χρησιμότητα των μη συμβατικών, βιωματικών τεχνικών σε παιδιά με σοβαρές διαταραχές συναισθηματικής επεξεργασίας», αναφέρει.
Απαριθμεί δε, ως αποτελέσματα της θεραπείας, την ολοκληρωτική παύση εκφοβιστικών συμπεριφορών, την ανάπτυξη λόγου ενσυναίσθησης προς τρίτους, την επεξεργασία πένθους και νοηματοδότηση μέσω πίστης, σε μια διαδικασία που συμπλήρωσε δύο έτη διαρκούς θεραπευτικής σχέσης με θετική έκβαση.
Δείτε ΕΔΩ ολόκληρο το υπόμνημα της ψυχολόγου Χριστίνας Μπογιατζή.
