Η Ειρήνη Μουρτζούκου, που βρίσκεται πλέον στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, μπορεί να επέλεξε τη σιωπή στις ερωτήσεις Ανακρίτριας και Εισαγγελέα, αλλά «μίλησε» με το απολογητικό της υπόμνημα, ρίχνοντας, μάλιστα, τρεις «βόμβες», για τον θάνατο του Παναγιωτάκη.
Πρώτον, η μητέρα του ευθύνεται για τον θάνατό του. Δεύτερον, έμενε κρυφά στο σπίτι της μέχρι και τον Ιούνιο και τρίτον, υπάρχει άλλος/άλλη που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην υπόθεση όλων των μωρών.
Η «Ζούγκλα» παρουσιάζει λέξη – λέξη τους ισχυρισμούς της 25χρονης κατηγορούμενης, η οποία τόνισε ότι η αναφορά στην υπόθεση του θανάτου του Παναγιωτάκη, θα είναι επιγραμματική και ότι θα δώσει περισσότερες λεπτομέρειες όταν κληθεί από τις αρμόδιες αρχές που χειρίζονται τον θάνατο του παιδιού, που άνοιξε και τον Ασκό του Αιόλου.
«Θα το κάνω με πλήρες αίσθημα συνείδησης και αλήθειας για να έρθει η κάθαρση και σε αυτή την υπόθεση» ήταν τα ακριβή της λόγια.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στη σχέση της με την Πόπη, τη μητέρα του Παναγιωτάκη, αλλά και τη σχέση που είχε με το παιδί.
«Ο Παναγιωτάκης με βοήθησε να ξεπεράσω τους “δαίμονές” μου»
Η πρώτη «βόμβα» αφορούσε τη μητέρα του παιδιού, στην οποία έριξε την ευθύνη για τον θάνατό του:
«Από την αρχή της σχέσεως μου με την Καλλιόπη (σ.σ. μητέρα παιδιού), ο Παναγιωτάκης μου έδωσε τη δύναμη να ξεπεράσω τα (ψυχολογικά – ψυχιατρικά – σωματικά και όχι μόνο) προβλήματα που είχα ως τότε. Με έκανε να βρω τη δύναμη να κάνω και πάλι όνειρα, εμένα, που είχα παραιτηθεί από τη ζωή και δεν είχα λόγο ύπαρξης. Στο παιδάκι αυτό αφιέρωσα τη ζωή μου και αφιερώθηκα ως άνθρωπος. Δεν θα του έκανα ποτέ κακό, δεν θα τον πείραζα ποτέ και για κανέναν λόγο. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως ήταν ο λόγος για τον οποίο ζούσα και έβρισκα δύναμη να ξεπεράσω τους “δαίμονές” μου.
Ως ελάχιστη υποχρέωσή μου στο παιδάκι αυτό, ως ελάχιστο φόρο τιμής σε ένα παιδί που μου έδωσε το φως για να αντιμετωπίσω τα σκοτάδια της ψυχής μου, αναφέρω ευθαρσώς πως, για τον θάνατό του, δεν έχω την παραμικρή ευθύνη – συμμετοχή – συνέργεια, αντιθέτως ευθύνεται η μητέρα του, Καλλιόπη.
Η ανωτέρω, όλους αυτούς τους μήνες, προσπαθεί να με οδηγήσει στην ανάληψη της ευθύνης για τον θάνατο του παιδιού της, πλην μου είναι αδύνατον να “χρεωθώ” τον θάνατο της τελευταίας ελπίδας σωτηρίας της ζωής, της ψυχής, της ύπαρξής μου».
«Με έλεγε “δολοφόνο” δημόσια και έμενα στο σπίτι της μέχρι τον Ιούνιο»
Η δεύτερη «βόμβα» αφορούσε στη σχέση των δύο γυναικών μετά τον θάνατο του παιδιού, καθώς η Ειρήνη Μουρτζούκου υποστηρίζει ότι έμενε στη μητέρα του Παναγιωτάκη μέχρι και πριν από λίγες εβδομάδες.
«Είναι χαρακτηριστικό πως, από την ημέρα θανάτου του Παναγιώτη (5/8/2024) έως και τον μήνα Ιούνιο του έτους 2025 με φιλοξενούσε, κρυφά, στην οικία της στην Αμαλιάδα, γεγονός ασφαλώς μη συμβατό με την, παρουσιαζόμενη δημοσίως, εικόνα της εξοργισμένης (δήθεν) μητέρας με τη “δολοφόνο” του παιδιού της.
Άλλωστε, αληθών στο σύνολό τους των πραγματικών περιστατικών των θανάτων των υπολοίπων παιδιών (ακόμα και εάν ήθελε να υποθέσει πως ευθύνομαι εγώ με πρόθεση και ρητή βούληση για τους θανάτους αυτούς), είναι αναμφίβολο πως ο Παναγιωτάκης “δεν ταιριάζει στο μοτίβο των δολοφονιών”.
Πράγματι, τα υπόλοιπα παιδιά ήταν βρέφη, ηλικίας έως έξι (6) μηνών, ενώ ο Παναγιωτάκης ήταν μεγάλο παιδί, ηλικίας δεκαπέντε (15) μηνών. Επίσης, τα υπόλοιπα βρέφη ήταν κορίτσια, ενώ ο Παναγιωτάκης ήταν αγόρι».
«Άλλος άνθρωπος»
Η τρίτη «βόμβα» αφορούσε σε άλλο πρόσωπο συνολικά για την υπόθεση.
«Στην υπόθεση (αυτή που εξετάζεται στην παρούσα δικογραφία και αυτή του θανάτου του Παναγιωτάκη) καταλυτικό ρόλο έχει διαδραματίσει και άλλος/άλλη, το όνομα του οποίου ατόμου θα αποκαλύψω μόνο στις αρμόδιες Εισαγγελικές – Ανακριτικές Αρχές, ευθύς ως κληθώ προς τούτο, αφού δέχομαι συνεχείς και έντονες απειλές για τη ζωή μου και τη σωματική μου ακεραιότητα».
Η Ειρήνη Μουρτζούκου στο απολογητικό της υπόμνημα αναφέρει επιπλέον: «Είμαι στη διάθεση των Αρχών, ώστε να μην μείνει το παραμικρό σημείο της τραγικής αυτής ιστορίας στο σκοτάδι. Το απολογητικό μου υπόμνημα αποδίδει την πραγματικότητα και αποτελεί την αποτύπωση των ευθυνών μου για τις πράξεις για τις οποίες κατηγορούμαι, στο μέτρο και τον βαθμό που ευθύνομαι για αυτές».
