Ένας χρόνος χωρίς εσένα. Κάθομαι και σε σκέφτομαι, κοιτάζω τις φωτογραφίες μας, εκείνες τις φωτογραφίες που με κρατούσες σφιχτά στην αγκαλιά σου. Σ’ αγαπώ έλεγαν τα βλέμματα μας όταν κοιταζόμαστε.
Έρωτας μεγάλος. Πάθος πέρα από κάθε λογική. Πέντε χρονια ήσουν στη ζωή μου. Ορκίστηκες πως τίποτα δε θα σε χώριζε από μένα.
Μόνο μια σκέψη περνά από το μυαλό μου. Πόσο λάθος έκανα που σ’αφησα να οδηγήσεις εκείνο το βράδυ. Κατηγορώ τον εαυτό μου……αν δε σ’ άφηνα δε θα γινόταν εκείνο το τροχαίο που σε στέρησε για πάντα από μένα. Πόσο μου λείπεις ……
Σήμερα ξαναζώ εκείνες τις στιγμές κι ακομα δε μπορώ να το πιστέψω. Ποτέ δεν είχαμε καυγαδίσει ξανά. Κι όμως εκείνο το βραδύ είχα παρασυρθεί από την κούραση και το στρες της ημέρας και ξέσπασα τα νεύρα μου πάνω σου. Πως το άφησα να συμβεί;
Θέλω να ξαναζήσω αυτό που είχαμε. Θέλω να ξυπνήσω πλάι σου, θέλω να με πάρεις αγκαλιά, θέλω την παρουσία σου.
Όλοι μου λένε ότι η ζωή συνεχίζεται . Το ξέρω. Το προσπαθώ. Το παλεύω. Το ζω. Αλλά δεν αλλάζει κάτι. Μου λείπεις. Σ’αγαπω. Και θα σ’ αγαπώ για πάντα.
Θα βρω τη δύναμη να συνεχίσω, αλλά θα υπάρχεις πάντα στην καρδιά μου.
Και η καρδιά μου θα υπάρχει πάντα να χτυπά για σένα.
Δική σου.
