Εκνευρίστηκα πάρα πολύ, όταν παρακολουθώντας την πρωινή εκπομπή ενός καλού συναδέλφου, άκουσα την κυρία Υπεύθυνη ενός ιδρύματος να λέει σε μια γυναίκα που μεγαλώνει ως ανάδοχη μητέρα εδώ και εννέα χρόνια ένα παιδί ότι δεν πρέπει να έχει λόγο κι άποψη για το παιδί.
Το κοριτσάκι δεν πρέπει να είναι πάνω από 12 χρόνων, (δεν άκουσα την ηλικία) αλλά ήταν με γυρισμένη την πλάτη στο φακό, όπως και η ανάδοχη μητέρα, η οποία είπε, ότι έχει άλλα τέσσερα παιδιά. Όταν πήρε από το ίδρυμα το παιδί αυτό, το οποίο θα χρειαζόταν ειδική αγωγή, αφού αντιμετωπίζει ιδιαίτερες μαθησιακές δυσκολίες, της είχαν πει οι υπεύθυνοι του ιδρύματος ότι θα είναι στο πλευρό της.
Ποια ήταν η υποστήριξη του ιδρύματος;
Η επίσκεψη παιδοψυχολόγου, τρεις φορές στα εννέα χρόνια. Όσοι έχετε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, ακόμη και μικρές, καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Η γυναίκα πάντως απ’ όσα είπε, κάνει ό,τι μπορεί για το παιδί, το οποίο πηγαίνει σε ειδικό σχολείο και το παρακολουθούν ειδικοί επιστήμονες για τις δυσκολίες του.
Όταν κάποια στιγμή μετά από τόσα χρόνια αντιμετώπισε την άρνηση του παιδιού να πάει σχολείο, ζήτησε τη βοήθεια των κύριων Υπεύθυνων του Ιδρύματος. Ανταποκρίθηκαν. Επισκέφθηκαν την οικογένεια μία φορά και είδαν το παιδί. Κι αυτή η μία επίσκεψη ήταν αρκετή φαίνεται, για να αποφανθούν ότι Δευτέρα με Παρασκευή το παιδί πρέπει να είναι σε ένα ίδρυμα και να περνά μόνο το Σαββατοκύριακο με την ανάδοχη μητέρα, η οποία είναι και η μόνη μητέρα που έχει γνωρίσει! Τι έκαναν δηλαδή οι κύριοι Υπεύθυνοι του Ιδρύματος; Αντί να στηρίξουν σε μία δύσκολη στιγμή την ανάδοχη μητέρα, πράγμα που θα σήμαινε ενασχόληση, φροντίδα και ίσως οικονομική επιβάρυνση για το ίδρυμα, παίρνουν το παιδί και το στέλνουν σε άλλο ίδρυμα με πρόσχημα το καλό ενός παιδιού, που δεν έχουν μεγαλώσει και δε γνωρίζουν.
Η γυναίκα αυτή λοιπόν, αρνείται να συμβιβαστεί με αυτή την απόφαση και αναζήτησε βοήθεια στην τηλεόραση και το δημοσιογράφο. Το παιδί σήμερα πηγαίνει κανονικά στο σχολείο του και υποθέτω ότι θα έχει μετανιώσει πολύ για εκείνο το τηλεφώνημα που έκανε στους κύριους Υπεύθυνους του Ιδρύματος.
Ο δημοσιογράφος, ορθώς, τους αναζήτησε. Βγήκε λοιπόν στην εκπομπή τηλεφωνικά μία κυρία Υπεύθυνη και τι είπε? Είπε ότι την επιμέλεια την έχει το ίδρυμα, ότι η ανάδοχη μητέρα δεν είναι η μητέρα του παιδιού και πως η απόφαση του ιδρύματος είναι για το καλό του παιδιού.
Δεν μπορώ να γνωρίζω λεπτομέρειες γύρω από την συγκεκριμένη περίπτωση. Όμως αυτό που ξέρω είναι ότι μητέρα είναι εκείνη που μεγαλώνει ένα παιδί, όταν δεν υπάρχει μάλιστα καμία παρουσία της βιολογικής . Όχι γιατί το λέει κανένα βιβλίο, αλλά γιατί έτσι νιώθει και η γυναίκα που το μεγαλώνει με αγάπη αλλά και το ίδιο το παιδί. Κι επειδή ξέρω τι σημαίνει να μεγαλώνεις ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες, η αγάπη, η διαρκής επιβράβευση και το σταθερό περιβάλλον είναι πολύ σημαντικά στοιχεία για την ανάπτυξή τους, παρά την μοναδικότητα κάθε περίπτωσης και κάθε παιδιού. Κι αυτή η μοναδικότητα είναι που δεν μπορεί να προδιαγράψει την εξέλιξή τους. Άλλοτε γίνονται βήματα εμπρός κι άλλοτε πίσω, άλλοτε γίνονται άλματα, άλλοτε υπάρχει άριστη συνεργασία με τους ειδικούς επιστήμονες (λογοπαιδικούς, εργοθεραπευτές, παιδοψυχολόγους, ψυχοπαιδαγωγούς και άλλους) κι άλλοτε άρνηση. Κούραση θα έλεγα, από τη συνεχή προσπάθεια . Κι η μητέρα πρέπει να είναι εκεί σε κάθε στιγμή. Να το πιάσει να μην «πέσει», να το σπρώξει να κάνει το άλμα του, να το σφίξει στην αγκαλιά της, γιατί ότι και να κάνει είναι μοναδικό, είναι αξιολάτρευτο, είναι ένα υπέροχο παιδί κυρία Υπεύθυνη!
Σας είπα δεν ξέρω λεπτομέρειες για τη συγκεκριμένη περίπτωση που παρουσιάστηκε στην τηλεόραση, γι’ αυτό δε γράφω κι ονόματα. Εύλογα, όμως αναρωτήθηκα, εάν μετά από εννέα χρόνια η κυρία Υπεύθυνη κρίνει ανάξια αυτή τη γυναίκα να μεγαλώνει το παιδί και δεν τη στηρίζει, τι έκανε τόσα χρόνια το ίδρυμα; Γιατί άφησε το παιδί στα χέρια της;
Ας μας πει κάποιος, τόσοι υπεύθυνοι … τόσο υπεύθυνοι…
Μήπως την απάντηση την έδωσε το ίδιο το παιδί, που έπεφτε στην αγκαλιά αυτής της γυναίκας… της μητέρας του, γιατί έτσι άκουσα να την αποκαλεί : «Μαμά».
