Η εικόνα (με διαλόγους..) χθες, μπροστά στη βιτρίνα με τα καλούδια της φίρμας EVEREST, κάπου σε αθηναϊκό προάστιο. Μια κυρία, γύρω στα 50, περιποιημένη, σεμνή και με χαμηλή φωνή, ερωτά τον υπάλληλο:
-Παρακαλώ πόσο κοστίζει η τυρόπιτα κουρού κύριε;
-Ένα και ενενήντα.
-Και η παραδοσιακή;
-Ένα και είκοσι.
-Δώστε μου μία παραδοσιακή.
Ενώ ο πωλητής έβαζε στο χάρτινο σακουλάκι την παραδοσιακή, η πελάτισσα, μέτραγε τα κέρματα που βρίσκονταν στην αριστερή της παλάμη. Έφτασαν και μάλιστα περίσσεψε και ένα εικοσάλεπτο, όπως διέκρινα ρίχνοντας ασυναίσθητα την λοξή ματιά μου, περιμένοντας την σειρά μου. Περιμένοντας να μου ετοιμάσουν το καφεδάκι μου, είχα ήδη θυμώσει με το περιστατικό. Ξέρετε γιατί; Διότι θυμήθηκα τους εκατοντάδες καλεσμένους εκείνου του γκλαμουράτου του εφοπλιστή στο πρόσφατο πάρτι της Σχοινούσας και σκέφτηκα πως οι εκλεκτές κυρίες, οι οποίες βρέθηκαν στην παράνομη –λόγω κορονοϊού- υπερβολική μάζωξη δεν θα στέκονταν ποτέ μπροστά σε φαστ φουντ για να αγοράσουν παραδοσιακή τυρόπιτα του ενός ευρώ και είκοσι λεπτών, αφού –προφανώς- θα προτιμούσαν καπνιστό σολομό και λοιπές λιχουδιές απαγορευτικές για την πλέμπα!
Ή μήπως έχετε αντίρρηση;
