Η Malgy (σ.σ. για προσωπικούς της λόγους επιθυμεί να υπογράφει με ψευδώνυμο) είναι Ιταλίδα δημοσιογράφος που κατοικεί στο χωριό Sondrio της Λομβαρδίας, στις Άλπεις. Έπειτα από την αναγκαστική καραντίνα, έχει επιστρέψει στην εργασία της και μεταφέρει στους αναγνώστες του zougla.gr τα συναισθήματα και τις σκέψεις της, πλέον για την επόμενη μέρα της καραντίνας, που ξεκινάει και για την Ιταλία από αύριο…
Αυτός είναι ο επίλογος. Ή μπορεί και όχι. Βεβαίως, σε λίγες ώρες θα γραφτεί ο επίλογος της πρώτης φάσης. Έπειτα από περισσότερες από 45 μέρες σχεδόν εγκλεισμού και παγίδευσης στα σπίτια μας, θα είμαστε εν μέρει ελεύθεροι.
Έχω εμπιστοσύνη στην αίσθηση του καθήκοντος των Ιταλών, αλλά είμαι επίσης τρομαγμένη για τις ημέρες που έρχονται. Θα πρέπει να σεβαστούμε τους κανόνες ώστε να μη διασπείρουμε ξανά τον ιό. Αν ξαναγίνει lockdown, αυτό θα είναι αφόρητο. Τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Η Λομβαρδία ακόμα είναι ένα δύσκολο σημείο για να μένεις.
Βεβαίως, δεν είναι η στιγμή για ανησυχίες, αλλά για να συλλογιστούμε τι αφήνει πίσω της αυτή η καραντίνα. Για μένα, τη μοιρασιά αυτής της περιόδου με την οικογένεια μου, τους ανθρώπους που αγαπώ. Είχαμε τον χρόνο να εκτιμήσουμε τις πολλές ώρες της ημέρας που περάσαμε μαζί. Έκανα ότι είχα να κάνω εδώ και πολύ καιρό: Να διαβάσω ένα βιβλίο, να μελετήσω μια γλώσσα -τα ελληνικά- να μαγειρέψω, να παίξω ποδόσφαιρο με τον γιο μου. Κανείς δεν θα μετανιώσει για αυτές τις στιγμές.
Δεν θα ξεχάσω την εικόνα των στρατιωτικών φορτηγών στο Μπέργκαμο, γεμάτα από φέρετρα. Το μυαλό μου πάει στους ανθρώπους που πέθαναν μόνοι τους. Αυτό είναι κάτι τρομερά σκληρό για να το αντέξει κάποιος.
Λυπάμαι πολύ για τα παιδιά. Για τον γιο μου που έχασε κάτι το οποίο δεν θα του δώσει κανείς ποτέ πίσω: Τον χρόνο στο σχολείο του, τους φίλους του, τον χρόνο παιχνιδιού, που είναι τόσο σημαντικοί παράγοντες όταν μεγαλώνεις.
Επίσης σκέφτομαι όλους αυτούς που δεν μπορούν να επανεκκινήσουν τις δραστηριότητες τους. Παρατηρώ τις εικόνες των υπέροχων ιταλικών μας πόλεων να είναι άδειες, όποτε ποτέ άλλοτε. Η Βενετία, το Μιλάνο, η Φλωρεντία, η Ρώμη, είναι πόλεις-φαντάσματα που φαίνεται ότι ανήκουν σε άλλη εποχή. Σαν να πρόκειται για… πλαστικές καρικατούρες πόλεων… Ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί όλο αυτό;
Το χτύπημα ήταν τεράστιο, ανυπολόγιστο…
Αν όταν ήταν κανονικά, τώρα θα περιμέναμε το Euro 2020, και μετά τους αγαπημένους μου Ολυμπιακούς Αγώνες. Τι κρίμα… Πόσα χάσαμε…
Χάσαμε επίσης τις γιορτές μας στο Μιλάνο, τους ποδοσφαιρικούς αγώνες του γιου μου, τις εξόδους για φαγητό και ποτό με τους φίλους μας. Φυσικά αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έχασε η προηγούμενη γενιά από εμάς, οι παππούδες μας.
28.000 θάνατοι είναι απολογισμός εμφυλίου πολέμου. 28.000 άνθρωποι είναι μια μικρή πόλη.
Απλά δεν μπορώ να αντέξω να ακούσω ακόμη μια σειρήνα ασθενοφόρου. Απλά, δεν μπορώ.
Το μέλλον θα δείξει αν κάποιος ευθύνεται για αυτή την κατάσταση, αλλά αυτή δεν είναι εποχή για αντιπαραθέσεις. Αυτή είναι εποχή ακόμα για θλίψη, ο πόνος είναι πολύ πρόσφατος.
Μια καταστροφή. Κάθε πρωί από τότε που ξεκίνησε η καραντίνα, ανοίγω τα μάτια μου και δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Είναι δύσκολο να αντιληφθεί το πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Αρκετοί λένε ότι ποτέ ξανά δεν θα είμαστε οι ίδιοι, αλλά θα πρέπει να είμαστε.
Είμαστε στη μέση του πολέμου, ο εχθρός είναι επικίνδυνος και απρόβλεπτος, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα κερδίσει.
Μακροπρόθεσμα, μπορεί η ποιότητα της ζωής μας να βελτιωθεί και ωφεληθεί. Για παράδειγμα στο Μιλάνο σκέφτονται να δημιουργήσουν νέους ποδηλατόδρομους για να αποσυμφορήσουν το μετρό, και τα υπαίθρια πάρκινγκ σε ανοιχτό χώρο για μπαρ και εστιατόρια. Ποιος ξέρει;
Θα ανακαλύψουμε το μέλλον απλά ζώντας το. Συνεχίζω να ονειρεύομαι, να είμαι ζωντανή, να σχεδιάζω το πρώτο μου ταξίδι όταν όλο αυτό τελειώσει.
Χθες το βράδυ ο μικρός μου γιος μου ζήτησε να προσευχηθώ μαζί του, τις προσευχές που έμαθε στο σχολείο.
Νιώθει την αγωνία και την επιθυμία να υπάρξει ένα ασφαλές μέλλον για αυτόν.
Προσευχηθήκαμε μαζί φωναχτά. Στο τέλος, ένιωθε καλύτερα.
“Andrà tutto bene”.
Μέχρι τώρα αποδείξαμε ότι είμαστε μια μεγάλη χώρα.
Μέλλον, ερχόμαστε!
Διαβάστε όλο το «Ημερολόγιο Καραντίνας» της Ιταλίδας δημοσιογράφου εδώ.
