Σκέφτομαι να δώσω ένα εικονικό τέλος στο γάμο μου, μήπως δω άσπρη μέρα.
Δεν είμαι διάσημη αλλά ζω πάντα με την ελπίδα ότι μετά από τόσα χρόνια γάμου και τρία παιδιά κάτι τρομερό θα συμβεί στη ζωή μου, για να γυρίσει καπάκι και να σπάσω το γαμημένο φράγμα της καθημερινότητας.
Να ξεφύγω από τη ρουτίνα, να δώσω την παράσταση της ζωής μου για λίγες μέρες και να στείλω τον Μήτσο στον αγύριστο.
Μέρες τώρα η ιδέα τριγυρνάει στο μυαλό μου αλλά τον αγαπάω τον μαλάκα και τρέμω στην ιδέα ότι αν το παίξουμε, μπορεί να του αρέσει και να τον χάσω από τα μάτια μου.
Να γλυτώσω από τη ρουτίνα και να μπλέξω με την γκόμενα του Μήτσου.
Γιατί οι Μήτσοι είναι επικίνδυνοι, όταν μένουν μόνοι, κι ας βλέπουν οι άλλες τον κίνδυνο μόνο όταν είναι μαζί τους.
Θέλω ένα μήνα να βαράνε τα τύμπανα του Τύπου για τον Μήτσο που έμεινε μόνος και τη Μήτσι που προσπαθεί να το ξεπεράσει. Να βγαίνω με τον κουμπάρο για καφέ και να γίνονται οι παπαράτσι φραπέ για ένα πλάνο.
Να πηγαίνω στο κομμωτήριο και να τρελαίνονται, γιατί, όταν ο κόσμος καίγεται ακόμα κι από σεσουάρ, μία σωστή Μήτσι πρέπει να χτενίζεται.
Αλλά πάλι φοβάμαι πώς θα το πάρουν τα μωρά κι οι άλλοι.
Ζούμε σε περίεργη κοινωνία κι όταν δεν σε ξέρει η μάνα σου, υπάρχει κίνδυνος να σε μάθουν οι γείτονες.
Να αρχίσει ο μπελάς για εγκατάλειψη οικογενειακής στέγης και ανηλίκων.
Να κάνει η Μαρινέλλα φιλανθρωπικές συναυλίες για τα κουτσούβελα κι ο Τριανταφυλλόπουλος εκπομπές για την επιταγή που δεν πήραν.
Να με επισκέπτεται κάθε μέρα το «Χαμόγελο του παιδιού» με οικογενειακή σύμβουλο την πεθερά για τα περεταίρω.
Γιατί γαμώ την τρέλα μου, όταν δεν είσαι διάσημη, υπάρχει κίνδυνος να χάσεις το Μήτσο με τα παιδιά για μία πλάκα του Σαββατοκύριακου και να σε κάνει η Μενεγάκη ρόμπα τη Δευτέρα…
