Ο Χριστός και ο Λαγός

Εν τέλει, ποιο είναι το Πρόσωπο τού Χριστιανισμού;

 

Η αξεπέραστη θρησκευτική σειρά «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ»

αποτελεί αναμφίβολα αναπόσπαστο τμήμα τού Πασχαλινού Τελετουργικού·

ο Φράνκο Τζεφιρέλι

-Ιταλός γαρ, και προερχόμενος από μία χώρα που έχει ασπαστεί τον Καθολικισμό-

επέλεξε να εικονογραφήσει τον Χριστό στο πρόσωπο τού Ρόμπερτ Πάουελ.

Κατ’ αντιστοιχία, ο Βασίλης Γεωργιάδης, 

σκηνοθέτης τής συγκλονιστικής τηλεοπτικής μεταφοράς

τού αιρετικού αριστουργήματος τού Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»,

επέλεξε να εικονογραφήσει τον Ιησού στο πρόσωπο τού Αλέξη Γκόλφη. 

Από τη μία, η «καθολική» προσέγγιση τού ιερού προσώπου,

από την άλλη, η «ορθόδοξη» προσέγγιση τού ιερού προσώπου.

Κοινή συνισταμένη και στις δύο περιπτώσεις,

ότι ο Χριστός είναι… όμορφος.

 

Μία ομορφιά που ισορροπεί ανάμεσα στην Ψυχρότητα και στη Στωϊκότητα,

στη Γνώση και στη Θλίψη,

στο Πεπρωμένο και στο Απέπρωτο.

 

Ο Αλμπέρ Καμί, στην ασύλληπτη ανάλυσή του για τον μύθο τού Σίσυφου,

διαχέει απίθανες ποσότητες ενθάρρυνσης προς κάθε απελπισμένο:

«Δεν υπάρχει Μοίρα που να μη νικιέται με την Περιφρόνηση.».

Όμως, όπως αποδεικνύεται,

ο Χριστός απέτυχε να περιφρονήσει δύο «Μοίρες»·

η πρώτη ήταν, 

η αναγωγή του σε «Θεάνθρωπος»,

η δεύτερη είναι,

η καταγραφή του στο Συλλογικό Χριστιανικό Φαντασιωσικό ως «Όμορφο Πρόσωπο».

 

Πρόκειται για καραμπινάτο «Φαίνεσθαι»

και για θρίαμβο τής Εικόνας επί τής Ουσίας.

Γιατί πρέπει υποχρεωτικά ο Χριστός να έχει καλοσχηματισμένη μορφή;

Γιατί ενσαρκώνεται από τον κάθε «Πάουελ» και τον κάθε «Γκόλφη»,

και όχι -επί παραδείγματι- από έναν ορκισμένο πιστό του,  

όπως είναι ο ασχημομούρης τραμπουκομούρης ναζιστής Λαγός..;

…

 

Δείτε το tweet που έκανε προχθές ο εκδοροσφαγέας νοσταλγός τού Χίτλερ

και σύγχρονος… μάρτυρας τής Ελλάδος και τής Χριστιανικής Ορθόδοξης Θρησκείας. 

Εδώ, λοιπόν,

προκύπτει μία εύλογη διασκευή τού στίχου τής Γαλάτειας Καζαντζάκη

«Εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σού μοιάζω…»

(στίχος που -οποία σύμπτωσις-

υπάρχει ως ακροτελεύτια φράση στο ποίημα με τίτλο «Αμαρτωλό»):

«Εικόνα σου είμαι, Ποίμνιο, και σού μοιάζω…».

 

Ο ναζιστής Λαγός δηλώνει Χριστιανός, δηλώνει πιστός τού Χριστού,

διατυμπανίζει την πίστη του σε όλους τούς τόνους και με όλους τούς τρόπους.

Ως εκ τούτου, γεννάται το ακαταπολέμητο ερώτημα,

γιατί σώνει και ντε ο Ιησούς να εικονογραφείται ως «Όμορφο Πρόσωπο»;

Γιατί;

Αφού αμέτρητοι πιστοί του δεν έχουν καλοσχηματισμένη μορφή, δεν είναι όμορφοι·

κάποιοι, μάλιστα, εξ αυτών -όπως ο ναζιστής Λαγός- έχουν αποκρουστική όψη.

 

Γιατί ο Χριστός δεν εικονογραφείται ως «Άσχημο Πρόσωπο»;

Όταν έχεις άσχημο πρόσωπο, απαγορεύεται να έχεις καλή καρδιά;

Τι ρατσισμός είν’ αυτός;

                              

Η απάντηση σε όλα τούτα τα αιωρούμενα ερωτήματα είναι απλή:

Πρόκειται για απροκάλυπτο «Θρησκευτικό Μάρκετινγκ».

Δεν υπάρχει μία αναφορά -έστω μία- στην Καινή Διαθήκη, στα Ευαγγέλια

και σε οποιανδήποτε αντίστοιχη πηγή πληροφοριών,

που να πιστοποιεί έστω κατ’ ελάχιστον ότι ο Ιησούς ήταν όμορφος·

τουναντίον,

οι επιστημονικές μελέτες

που στηρίζουν τα συμπεράσματά τους σε εμπεριστατωμένες αναλύσεις

με βάση τα εθνοτικά και φυλετικά χαρακτηριστικά εκείνης τής εποχής,

περιγράφουν ένα άτομο που -με απόλυτη επιείκεια θα πω ότι- εμφανισιακά είναι «κάπως». 

Ιδού το δυστοπικό αποτέλεσμα που προέκυψε

από τούς διαστημικής τεχνολογίας υπολογιστές των επιστημόνων…

 

Εν κατακλείδι,

το ζήτημα που προκύπτει δεν αφορά στο πρόσωπο τού Χριστού,

αλλά στον τρόπο που επιθυμούν να αντιλαμβάνονται το πρόσωπο τού Χριστού

οι αυτοσυστηνόμενοι και αυτοπροσδιοριζόμενοι ως πιστοί του.

Ο «μέσος Χριστιανός» δεν θα δεχόταν μεν

να υποδυθεί τον ρόλο τού Ιησού ο Τζορτζ Κλούνι

(ο Κλούνι είναι άκρως εμφανίσιμος, γοητευτικός και σέξι,

οπότε θα ενίσχυε τα ήδη οδυνηρά φροϊδικά συμπλέγματα τού θεατή-πιστού),

αλλά σίγουρα ο «μέσος Χριστιανός» θα αντιδρούσε πολύ χειρότερα 

αν ο ρόλος τού Ιησού ανετίθετο στον Ντάνι ντε Βίτο ή στον Μάρκο Σεφερλή.

Γιατί άραγε;

…

 

Προς πιστοποίηση τού βαθέως και διαρκώς υφέρποντος ρατσισμού

που επικρατεί στις τάξεις των «εθνοταλιμπάν-χριστιανοταλιμπάν»,

θα σάς παραπέμψω και σε ένα πρόσφατο παράδειγμα…  

 

Θυμηθείτε τι ξενέρωμα είχαν υποστεί τα φαντασμένα «εθνίκια»,  

όταν διαπιστώθηκε και επισημάνθηκε από παρατηρητικούς σαρκαστές

πως υπάρχει σαφέστατη φυσιογνωμική ομοιότητα

τού «Μεγάλου» Αλεξάνδρου με τον Σπύρο Μπιμπίλα. 

Το Φασιστικό Φαντασιωσικό υπέστη τεράστιο κάζο.

«Μα είναι δυνατόν;

Ο Μέγας Στρατηλάτης μας, ο “Βελούδινος Σφαγέας” τής καρδιάς μας,

να μοιάζει με τον Μπιμπίλα;

Μα, με τον Μπιμπίλα;».

 

Κι όμως,

αυτός που θα έπρεπε να είναι δυσαρεστημένος από την εν λόγω ομοιότητα,

είναι ο καλόψυχος και ήπιος άνθρωπος Σπύρος Μπιμπίλας,

ο οποίος συνεδέθη ακουσίως με ένα πολεμοχαρές και αιμοδιψές ον

που αποθεώνεται από τη διαχρονικώς βαρβαρομανή πλέμπα·

μία φαντασιόπληκτη πλέμπα,

που υποτάσσεται με χαρακτηριστική ευκολία στον κάθε λογής αδίστακτο κατακτητή

και στα κάθε λογής θρησκευτικά μυθεύματα

που έχουν κατασκευαστεί με αποκλειστικό σκοπό

να κρατούν εγκλωβισμένη την Ανθρώπινη Πνευματικότητα.

 

Επιμύθιο:

Ο πρώτος διατυπωμένος φασισμός στην Ιστορία τής Ζωής,

είναι αυτό το αισχρό «Κατ’ Εικόνα και Καθ’ Ομοίωσιν»

που σύμφωνα με τη «Βίβλο» είπε ο «Θεός»:

«Και είπεν ο Θεός ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν…».

 

Οι λέξεις-κλειδιά· η Εικόνα και η Ομοίωση.

Το Φαίνεσθαι.

Η αρχέγονη εκδοχή τής συμπλεγματικής φράσης «Τι θα πει ο κόσμος…».

Η Κοινωνικοποίηση μέσω τής Μάζας.

Άνθρωποι που χειραγωγούνται και κατευθύνονται να γίνουν «φωτοτυπίες τού Θεού».

Άνθρωποι που χειραγωγούνται και κατευθύνονται να γίνουν φωτοτυπίες ενός Θεού,

που ανάλογα με τη γεωγραφική περιοχή αλλάζει όνομα, αλλάζει κοσμοθεωρία.

Είναι θλιβερό, είναι τραγικό, είναι πανυβλακώδες.

…

 

Και βεβαίως,

η Μέγιστη Παπάτζα είναι ο -φαινομενικά ευσταθής- ισχυρισμός

ότι αυτό το «Κατ’ Εικόνα και Καθ’ Ομοίωσιν» αποτελεί μία πνευματική και ψυχική προσέγγιση.

Για γέλια.

ΓΙΑ ΓΕ-ΛΙΑ.

 

Για να το πούμε με απλά Ελληνικά,

έχουμε μία «Ανώτατη Δύναμη» που -χάριν συντόμευσης- ονομάζεται «Θεός»,

έχουμε ένα «Ανώτατο Ον», λοιπόν,

που ενώ υποτίθεται ότι πρεσβεύει αποκλειστικώς το Καλό,

δημιουργεί πλάσματα που άλλοτε πρεσβεύουν το Καλό

και άλλοτε πρεσβεύουν το Κακό.

Το «Ανώτατο Ον» που υποτίθεται ότι πρεσβεύει αποκλειστικώς το Καλό,

έχει δημιουργήσει έναν αεικίνητο και διηνεκή δολοφονικό σαδομαζοχισμό,

όπου οι πρωταγωνιστές, οι άνθρωποι,

εξοντώνονται μεταξύ τους, σκοτώνουν ζώα, σκοτώνουν και σκοτώνονται.

 

Η ρητορική απορία είναι,

γιατί αυτό το «Ανώτατο Ον» δεν μάς έφτιαξε εξ αρχής ανεξίκακους;

Μήπως γιατί αν μάς είχε δημιουργήσει ανεξίκακους,

δεν θα αισθανόμασταν την ανάγκη να επικαλούμαστε το όνομά του

και να ζητάμε τη βοήθειά του..;

 

Μήπως, μάλιστα,

ετούτος είναι κι ο λόγος που το «Ανώτατο Ον» δεν μάς έχει κάνει αθάνατους

και διατηρεί την Αθανασία ως μονοπώλιό του..;

 

Μ’ αυτές και μ’ αυτές τις σκέψεις,

ο τρόπος που αντιμετωπίζουν -στη συντριπτική πλειοψηφία τους- την έννοια «Θεός»

οι πιστοί όλων των θρησκειών ανά τον κόσμο,

μού ανασύρει στη μνήμη ένα υπέροχα ειρωνικό και σουρεαλιστικό σύνθημα

που έχει γραφτεί στους ελληνικούς τοίχους:

«Αν υπάρχει ο Θεός, υπάρχει κι ο Ποπάϊ».

 

Ο Ποπάϊ να μάς φυλάει…

 

Ο Υπο-Κοσμικός

(Twitter: @Ypokosmikos

https://twitter.com/Ypokosmikos)