Η Ελληνική Γλώσσα δέχθηκε ακόμη ένα φονικό χτύπημα.
Η Άλκηστις. Η Άρτεμις. Η Αθηναΐς. Η Αμαρυλλίς.
Υπάρχει ένας αστικός πατριωτικός μύθος (sic),
που διατείνεται ότι πρόκειται για αρχαιοελληνικά γυναικεία ονόματα,
αλλά ευτυχώς που υπάρχει ο Νεοέλληνας να αποκαλύπτει την αλήθεια (sic)
και να μάς αποδεικνύει αδιαλείπτως ότι πρόκειται για ονόματα αλλοδαπής προελεύσεως·
εξ ου και ΔΕΝ κλίνονται.
Η Άλκηστις. Της Άλκηστις. Τη Άλκηστις. Την Άλκηστις. Ω Άλκηστις.
Αβάδιστα. Αβασάνιστα. Αβίαστα.
Ονομαστική, Γενική, Δοτική, Αιτιατική, Κλητική, όλες ίδιες.
Γιατί να κουραζόμαστε; Μαλάκες είμαστε;
Σιγά μην καθόμαστε να σπαταλάμε φαιά ουσία και να προκαλούμε κόπωση στην γκλάβα μας.
Με την καμία.
…
Η αυλαία τής εκπομπής «Καλό Μεσημεράκι» ήταν εξαιρετική·
μετά από πέντε χρόνια λαμπρής πορείας,
ο Νίκος Μουτσινάς αισθάνθηκε ότι ήταν η στιγμή να κλείσει αυτός ο κύκλος
και αναμενόμενα η τελευταία ημέρα ήταν έμπλεη συναισθημάτων.
Έτσι, όπως συνέβαινε στο τέλος κάθε χρονιάς, έτσι και τώρα
-πόσω μάλλον, που επρόκειτο για αποχαιρετισμό με άγνωστον τον χρόνο επανόδου-
υπήρξε παρέλαση από αναγνωρίσιμα πρόσωπα
που ήθελαν να εκφράσουν την αγάπη και την εκτίμησή τους στον δημοφιλή παρουσιαστή.
Βεβαίως, δεν θα ημπορούσε να έλειπε από το πανηγύρι,
η διευθύντρια προγράμματος τού σταθμού, η Άλκηστις Μαραγκουδάκη,
η οποία έκανε τηλεφωνική παρέμβαση
και είδαμε στις οθόνες μας το απαραίτητο «super» με το ονοματεπώνυμό της.
Η διαδικασία εφάνταζε απλή,
όμως ο «Δάχτυλος τού Νεοέλληνα» ήταν ετοιμοπόλεμος,
προκειμένου να επάταγε τη σκανδάλη και να εφόνευε αγρίως την Ορθογραφία.
Στο κανάλι τού Φαλήρου, η Ελληνική Γλώσσα υπέστη το φαλίρισμά της.
Εδώ πια δεν είχαμε απλώς τη συνήθη άκλιτη μορφή,
αλλά εδήλωσε την παρουσία της η μαρκετίστικη γενναιοδωρία «1+1 δώρο».
Ως εκ τούτου, εκτός από το γεγονός ότι η Αιτιατική είχε μπει σε καθεστώς «Silver Alert»
(η πρόθεση «Με» συντάσσεται με Αιτιατική, αλλά who cares?),
είχε παραπεμφθεί στις καλένδες και το «ήτα» προς χάριν τού βολικότερου «ιώτα».
«Ζωντανή Σύνδεση με Άλκιστις Μαραγκουδάκη».
Σε μόλις πέντε λέξεις (συνολικώς), δύο λάθη.
Σε μόλις δύο λέξεις («με Άλκιστις»), δύο λάθη.
Η Γραμματική στα Τάρταρα.
Βλέπεις την τερατώδη ανορθογραφία-ασυνταξία «με Άλκιστις»
και παθαίνουν ακατάσχετη αιμορραγία οι οφθαλμοί σου.
Βλέπεις την τερατώδη ανορθογραφία-ασυνταξία «με Άλκιστις»
και σε καταλαμβάνει μία βαθιά αίσθηση ματαιότητας,
καθώς διαπιστώνεις -για νιοστή φορά- ότι η Αμορφωσιά είναι το κυρίαρχο «Lifestyle»
και η κεντρική επιλογή που μετέρχεται το Σύστημα
προκειμένου να (ανα)παράγει την Ανοησία χρησιμοποιώντας ως πολιορκητικό μέσο την Απλοποίηση.
Μάλιστα,
η εν λόγω διαβρωτική κουλτούρα ενισχύεται έτι περαιτέρω
με το κίβδηλα μεγάθυμο ερώτημα-επιχείρημα τής πλειονότητας των πολιτών
που θα ξεστομίσουν το κλασικό «Έλα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι για ένα λαθάκι;».
Όμως, οι εκφραστές ετούτης τής σαθρής και ενδοτικής αντίληψης,
όντες βολεμένοι και ωφελούμενοι από την παρακμιακή κατάσταση,
αποσιωπούν σκοπίμως ότι αυτό το «ένα λαθάκι», το εκάστοτε «λαθάκι»,
συναντάται εκατοντάδες φορές επί καθημερινής βάσεως.
Και το χειρότερο..; Δεν κουνιέται φύλλο.
Οι Θεσμοί, οι Αρχές, η Πολιτεία
-αντί να προστατεύουν πάση θυσία και παντί τρόπω τα Ελληνικά-
δηλώνουν με θράσος τη δειλή απουσία τους
και εξαντλούν τις πατριωτικές πομφόλυγές τους σε κίβδηλα κι αναμασημένα τσιτάτα,
παραβλέποντας σκοπίμως ότι η Γλώσσα είναι το «“Υπ’ Αριθμόν Ένα” Εθνικό Στοιχείο».
Αντί, λοιπόν,
να επιβάλλονται εκκωφαντικά πρόστιμα
κάθε φορά που η Ελληνική Γλώσσα υφίσταται τηλεοπτικούς βιασμούς και δολοφονίες,
αποτελούν καθεστώς η Ασυδοσία και η Ατιμωρησία.
…
«Ζωντανή Σύνδεση με Άλκιστις Μαραγκουδάκη».
«Έλα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι για ένα λαθάκι;».
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι το «λαθάκι» έγινε,
αλλά -ακόμη περισσότερο- το πρόβλημα είναι ότι το «λαθάκι» παρέμεινε.
Το «λαθάκι» δεν ήταν μία στιγμιαία παραδρομή που θα επιδεχόταν την επιείκεια,
καθώς προβαλλόταν στις οθόνες μας επί 1 λεπτό και 11 δευτερόλεπτα·
ένας αμόρφωτος το επέταξε στα μούτρα μας
και κατόπιν ουδείς είδε κι ουδείς ασχολήθηκε με το κραδαινόμενο τερατούργημα
ώστε να προέβαινε στη δέουσα διόρθωση και να περιέσωζε τα προσχήματα.
Και κάπως έτσι,
μού ανασύρεται στη σκέψη ο βραβευμένος με Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1998, ο υπέροχος Ζοσέ Σαραμάγκου,
όπου στο περίφημο αθυρόστομο μανιφέστο του για τις Ιδιωτικοποιήσεις
θα κάνω την αρμόζουσα εξευγενισμένη προσθήκη-διασκευή
(προσθήκη και διασκευή που -σημαίνοντάς τες με ερυθρό «bold»-
απευθύνω σε άπαντες τούς εφαρμόζοντες τη «Νέα Ομιλία»):
Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα…
Ας ιδιωτικοποιηθούν η Θάλασσα και ο Ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθούν το Νερό και ο Αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθούν η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το Περαστικό Σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το Όνειρο·
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.
Και -ως κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων- ιδιωτικοποιήστε με διεθνή διαγωνισμό τα Κράτη,
παραδίδοντας διά παντός την εκμετάλλευσή τους σε εταιρείες τού Ιδιωτικού Τομέα·
εκεί βρίσκεται η… «Σωτηρία τού Κόσμου».
Και βεβαίως,
μην ξεχάσετε να ιδιωτικοποιήσετε
τον Σημαντικότερο Πολιτιστικό και Πολιτισμικό Θησαυρό στην Ιστορία τής Ανθρωπότητας.
Ιδιωτικοποιήστε την Ελληνική Γλώσσα,
ώστε να γίνεται βορά στα χέρια και στα δόντια τού κάθε Ελληναρά Idiot.
Και εν όσω θα είστε επί τω έργω, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την Αμορφωσιά σας.
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
https://twitter.com/Ypokosmikos)
