Του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου
Ο Άνταμ Σάντλερ, παίρνοντας το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στην απονομή των βραβείων Film Independent Spirit, που γίνεται στην Καλιφόρνια μία βραδιά πριν την απονομή των Όσκαρ, είπε το ανεπανάληπτο: «Αφήστε αυτούς τους φτερωτούς απεχθείς να πάρουν τα Όσκαρ τους. Οι κομψές εμφανίσεις τους θα σβήσουν με την πάροδο του χρόνου, ενώ οι ανεξάρτητες προσωπικότητες θα λάμπουν για πάντα»…
Βεβαίως πρέπει να ληφθεί υπόψη η πικρία του, εφόσον η ταινία στην οποία συμμετείχε απορρίφτηκε από την Ακαδημία των Όσκαρ και είναι σχεδόν βέβαιο ότι το βραβείο καλύτερου ηθοποιού που πήρε στη συγκεκριμένη διοργάνωση, εάν του το έδινε το κόκκινο χαλί υπό μορφή αγαλματιδίου, ίσως να του απαγόρευε μία τόσο συναρπαστική δήλωση.
Πάντοτε υπάρχει και η άλλη όχθη για την οποία ο Dante έλεγε ότι η χαρά βρίσκεται εκεί (Gioia `e sempre dall’ altra riva). Θέλω να πω με λίγα λόγια ότι ορισμένες φορές ο άνθρωπος αναζητά την απέναντι όχθη ως λύτρωση της πικρίας που στιγμιαία αισθάνεται επειδή δεν έμαθε να περιμένει. Είναι στη φύση του οτιδήποτε αγνοεί να το αφορίζει και να το κριτικάρει. Όπως οι απαντήσεις που δεν έδωσε ποτέ επειδή έκρυψε τις ερωτήσεις στην άμμο. Με αυτή τη λογική φυσικά δεν ακυρώνεται ο Dante, ακυρώνονται όμως τα μεγάλα λόγια ως προϊόντα μίας εφήμερης απογοήτευσης ή στιγμιαίας πικρίας.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να επαναλάβει τη φράση του Σάντλερ για το εκλογικό Όσκαρ που δεν του έδωσε η Ακαδημία Εκλογών, αρκούμενος στο βραβείο δεύτερου αντιπολιτευτικού ρόλου, εάν δεν τα είχε κάνει κυριολεκτικά θάλασσα, τόσο με τους πραγματικά αριστερούς φίλους του όσο και με τους δεξιούς προσδοκώντες αντιπάλους, οι οποίοι για μεγάλο χρονικό διάστημα εξήραν τη ρητορική του δεινότητα και την πολιτική του ευελιξία έναντι του σημερινού πρωθυπουργού. Ούτε στη μία όχθη, αλλά ούτε και στην άλλη. Η χαρά έμεινε κάπου στη μέση και την πήρε το ποτάμι.
Οι Κινέζοι λένε κάτι πολύ φιλοσοφημένο: Μην αδημονείς και ταλαιπωρείσαι άδικα κυνηγώντας τον εχθρό σου. Περίμενε στην άκρη της όχθης και θα δεις το πτώμα του να περνάει.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα έχουν κοντά πόδια και η σύντομη διαδρομή τους είναι μαθηματικά επιβεβαιωμένη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήρθε στην εξουσία βγάζοντας τις μπάρες από την Ηρώδου Αττικού. Αυτός ο συμβολισμός έληξε νωρίς. Εδώ και καιρό οι μπάρες επανήλθαν στη θέση που τις είχε τοποθετήσει ο προκατοχός του για να επιβεβαιώσουν του λόγου το αληθές.
Οι μεγάλες προσδοκίες που δημιουργείς όταν δεν συνοδεύονται από πράξεις και έργο μετατρέπονται σε οργή και μπάρες. Αυτό ας γίνει μάθημα για τους επίδοξους σωτήρες και τους εφήμερους κυβερνώντες. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν, τόσο καλύτερα για τους ίδιους αλλά και για όλους εμάς.
Αυτές οι μπάρες μπροστά από το Μαξίμου, κύριε Μητσοτάκη, βγάζουν μάτι…
