«Το υλικό των 4 τόμων δεν αποτελεί μια αποκλειστικά κομματική ιστορία, δεν είναι στενά φιλο-ΚΚΕ ενδιαφέροντος ή αποκλειστικά ερευνητικού από την πλευρά του ταξικού αντίπαλου. Είναι υλικό ευρύτερου ιστορικού ενδιαφέροντος κι αυτό οφείλεται στη μεθοδολογία που ακολουθήθηκε. Δηλαδή οφείλεται στο γεγονός, ότι η ίδρυση, η ανάπτυξη κι η εξέλιξη της ιδεολογικής-πολιτικής ταυτότητας και δράσης του ΚΚΕ και της Νεολαίας του, εξετάζονται σε συνάρτηση ιδιαίτερα με τις εγχώριες, αλλά και τις διαβαλκανικές και παγκόσμιες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις» ανέφερε η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην αποψινή εκδήλωση στον Περισσό για την παρουσίαση του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ της περιόδου 1918-1949.
Ειδικότερα ο τόμος Α1 έχει τίτλο: «Διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες από την επικράτηση του καπιταλισμού ως την Οκτωβριανή Επανάσταση». Η ύλη του κατανέμεται σε τρία μέρη:
Στο πρώτο μέρος παρουσιάζεται συνοπτικά σε παγκόσμιο επίπεδο η μετάβαση από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, που αναπτύχθηκε σε μια μακρόχρονη πορεία. Επίσης, σ’ αυτό το μέρος του τόμου Α1, παρουσιάζεται η εμφάνιση και ανάπτυξη της εργατικής τάξης και η διαμόρφωση του κομμουνιστικού κινήματος στο έδαφος της μαρξιστικής θεωρίας.
«Δίνονται συνοπτικά και συγκεντρωμένα τα χαρακτηριστικά της έναρξης της εποχής του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού, στα τέλη του 19ου και στην αρχή του 20ου αιώνα, δηλαδή της εποχής που διαμορφώνεται ως ανάγκη το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Δίνονται οι παράγοντες που οδήγησαν στον Α΄ παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, από τις φλόγες του οποίου ξεπήδησε η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση» πρόσθεσε.
Το δεύτερο μέρος του τόμου Α1 πραγματεύεται την ανάπτυξη του καπιταλισμού από την ίδρυση του ελληνικού κράτους έως το τέλος του Α΄ παγκόσμιου πολέμου με την ιστορική ανάλυση «να πηγαίνει πιο πίσω, στην περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας, στο καθεστώς της οποίας έζησαν και εξελίχθηκαν οι πληθυσμοί της μετέπειτα ελληνικής επικράτειας».
Το τρίτο μέρος του τόμου Α1 αναφέρεται στη γέννηση και ανάπτυξη του εργατικού και του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα ως το 1918.
Ο τόμος Α2 έχει τίτλο «Μεσοπόλεμος: Οικονομία και πολιτική. Η ίδρυση του ΚΚΕ, τομή στην ελληνική κοινωνία» και περιλαμβάνει δυο μέρη:
Το πρώτο μέρος αναφέρεται στην ελληνική οικονομία στο Μεσοπόλεμο.
Το δεύτερο μέρος του Τόμου Α2 αναφέρεται στην πάλη του ΚΚΕ στο Μεσοπόλεμο αλλά και στη διαμόρφωση της στρατηγικής του Κόμματος. Σε αυτό το μέρος του τόμου Α2, ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη στρατηγική που διαμόρφωσε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ιδιαίτερα από το 1928 (6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς) και στη συνέχεια (7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς-1935).
«Αυτή η στρατηγική άσκησε καθοριστική επίδραση στη στρατηγική του ΚΚΕ» επισήμανε η Ε. Μπέλλου.
Ο τόμος Β1 αναφέρεται στη δράση του ΚΚΕ στο Β’ παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και όπως τόνισε «αυτός ο τόμος είναι θεμελιακός για τη στρατηγική αντίληψη του ΚΚΕ. Τα συμπεράσματά του έχουν σημασία για το σήμερα και το αύριο του εργατικού κινήματος».
Ο τόμος Β2 έχει τίτλο «Η εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ)».
Όπως ανέφερε η κ. Μπέλλου, στο σύνολο των 4 τόμων, ο αναγνώστης θα βρει «τις πραγματικές και όχι τις παραποιημένες θέσεις του ΚΚΕ, για σειρά σύγχρονων πολιτικών προβλημάτων, όπως το Κυπριακό και το λεγόμενο Μακεδονικό, που έχουν ιστορικές ρίζες», τους «παράγοντες που οδήγησαν ακόμα και σε λαθεμένες θέσεις ή και το πώς διορθώθηκαν στην πορεία» καθώς και την εξήγηση «για ιδιαιτερότητες της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής στην Ελλάδα σε σύγκριση και με καπιταλιστικά κράτη ανάλογου πληθυσμιακού μεγέθους».
Ο αναγνώστης θα βρει ακόμα «την πρωτοποριακή επαναστατική αντίληψη και πρακτική του ΚΚΕ για σειρά σύνθετων κοινωνικών προβλημάτων, όπως είναι το ζήτημα της ισοτιμίας και χειραφέτησης της γυναίκας».
«Η αντιμετώπιση της Ιστορίας του ΚΚΕ από την αστική και οπορτουνιστική βιβλιογραφία και προπαγάνδα» ήταν το θέμα της ομιλίας της Αλέκας Παπαρήγα, μέλους της ΚΕ και του τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ.
Η κ. Παπαρήγα διαπίστωσε όξυνση της αντικομμουνιστικής επίθεσης και της αντιΚΚΕ πολεμικής τα τελευταία χρόνια, και αναφέρθηκε στην πορεία εκδήλωσης της επίθεσης αυτής, και στις μορφές που προσέλαβε κατά καιρούς καθώς και στη νέα φάση που πέρασε ο αντικομμουνισμός «με τη νίκη της αντεπανάστασης και την στρατηγική επιλογή της ΕΕ να κηρύξει την ‘αναθεώρηση και αναδιατύπωση της Ιστορίας’».
«Το ξαναγράψιμο της Ιστορίας συνδέθηκε από την πρώτη στιγμή με την εξίσωση φασισμού και κομμουνισμού ως επίσημης κρατικής ιδεολογίας της ΕΕ» υπογράμμισε η κ. Παπαρήγα, προσθέτοντας ότι «αυτό το ‘νέο’ ρεύμα στην αστική ιστοριογραφία, δεν στηρίχθηκε σε μια νέα επιστημονική έρευνα, αλλά αντίθετα χρησιμοποίησε ως μήτρα τον αντικομμουνισμό του παρελθόντος, πρόσθετε τις μαρτυρίες των συνεργατών των ναζί, ιδιαίτερα στις βαλτικές χώρες, τις εκτιμήσεις των νέων ηγετών στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, αρχεία που εύκολα μπορούσαν να παραποιηθούν ή να μείνουν στο σκοτάδι, σελίδες που δεν συνέφεραν στην αντισοσιαλιστική εκστρατεία».
Η Α. Παπαρήγα επισήμανε ότι μεγάλος μέρος της κριτικής και πολεμικής στο ΚΚΕ ασκήθηκε με χρήση ελάχιστων ντοκουμέντων του κόμματος, επιλεκτική προβολή δηλώσεων κομμουνιστών ηγετών, χωρίς να παίρνεται υπόψη σε ποιες συνθήκες ή σε ποια συγκεκριμένη στιγμή γίνονταν η μία ή η άλλη τοποθέτηση».
«Εμφανίζονται ως σημερινές θέσεις του ΚΚΕ και εκείνες για τις οποίες το κόμμα μας έχει κάνει κριτική ή τις άλλαξε σε σύντομο χρονικό διάστημα, ασκώντας κριτική στις προηγούμενες. Τέτοιο παράδειγμα αφορά στη θέση του ΚΚΕ για το λεγόμενο μακεδονικό ζήτημα. Η επιλεκτικότητα, η αποσπασματικότητα και ο εκλεκτικισμός, δεν έχει καμία δικαιολογία, παρά μόνο ως σκοπιμότητα» τόνισε.
«Όλες οι τάσεις και αποχρώσεις, πάντως, από τις ακροδεξιές, συντηρητικές ως τις οπορτουνιστικές, το κύριο βάρος στρέφουν στη περίοδο της Κατοχής, του Δεκέμβρη του ’44, και του ταξικού εμφύλιου 1946-1949, στις σχέσεις του ΚΚΕ με το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, ιδιαίτερα με το ΚΚΣΕ» πρόσθεσε, υπογραμμίζοντας ότι το αναμάσημα των πιο βρώμικων επιχειρημάτων και η διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων «έχουν στόχο το τσάκισμα της ταξικής πάλης σήμερα».
Είπε ακόμα, ότι αυτό που ενοχλεί είναι η θέση του ΚΚΕ ότι «σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το ΚΚΕ πρέπει να ηγηθεί της εργατικής-λαϊκής πάλης, με όλες τις μορφές και με πολύτιμη παρακαταθήκη την πείρα του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, της ΕΑ, της ΕΠΟΝ και της ΟΠΛΑ, να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας».
Επισήμανε επιπλέον ότι εγκαλώντας το ΚΚΕ – με αφορμή την κριτική του για τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας – ότι αντιμετωπίζει με ισοπεδωτικό τρόπο τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, ουσιαστικά καλούν το ΚΚΕ «να υιοθετήσει αιτήματα που διευκολύνουν την διεκδίκηση μιας κυβέρνησης στο καπιταλιστικό έδαφος».
