Ο Νίκος Δανίκας, ο κλασσικός πια μαέστρος της Αθηναϊκής πίστας μιλάει στον Γιάννη Περίδα «από καρδιάς», για ανθρώπους και καταστάσεις που έζησε και είδε, στα 40 χρόνια της καριέρας του.
Περίδας: Πες μας για την ζωή σου.
Δανίκας: Αυτή η μαγική ζωή ξεκίνησε σε ένα παλκοσένικο, όπου οι γονείς μου ήταν μπουλουξήδες, η μάνα μου με γέννησε επάνω στο παλκοσένικο μόλις έκλεισε η αυλαία και τελείωσε η παράσταση. Από αυτούς πήρα το ταλέντο και την αγάπη για την μουσική, σαν παιδί άκουγα επειδή εκεί στα μπουλούκια έπαιζαν μουσική πριν αρχίσει η παράσταση, ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα και ένας άλλος ακορντεονίστας, εκεί ήτανε και τα πρώτα μου βήματα. Όταν εγκαταστάθηκα πια στην Αθήνα, και πήγα στο Ωδείο, περπατούσα με τα πόδια να πάω στο Ωδείο που ήτανε 2-3 χιλιόμετρα και στην διαδρομή ενορχήστρωνα όλη την ορχήστρα μέσα στο μυαλό μου, δεν χρειαζόμουν ούτε χαρτιά, ούτε μολύβια ή μικρόφωνα που βγήκαν αργότερα. Ήμουνα μουσικός για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, από παιδί άρχισα να παίζω, στην αρχή ακορντεόν και μετά για να γλυτώσω από το βάρος του ακορντεόν πήρα το πρώτο μου keyboard.
Περίδας: Στον εθνικό κήπο.
Δανίκας: Ναι εκεί είναι μια από τις στιγμές που με είδες και εσύ. Και κάποια στιγμή στον εθνικό κήπο, αυτό το έγραφα και τραγούδι για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με διαφορετικά ονόματα για να έχω περισσότερες πιθανότητες. Έστελνα 10 τραγούδια και από αυτά τα 5 ήτανε μέσα. Και το ένα που είχε καλύτερη τύχη, την πρώτη ημέρα ερχόταν δεύτερο, γιατί είχε δέκα την πρώτη μέρα, δέκα την δεύτερη, την τρίτη μέρα τα δέκα από αυτά πηγαίνανε στο τελικό. Την πρώτη μέρα ήταν το δεύτερο, γέλαγα εγώ, πες ότι και τα πέντε της δεύτερης μέρας θα περάσουν, το πολύ πολύ θα έβγαινε έβδομο, ερχότανε δέκατο τελευταίο, πως τα καταφέρνανε και με κουτουπώνανε οι μάγκες, ούτε το κατάλαβα ποτέ στην ζωή μου. Ίντριγκα, ίντριγκα.
Περίδας: Δε μου λές, με τον Γίωργο τον Μαρίνο….
Δανίκας: Τώρα αυτό θα σου έλεγα…..
Περίδας: Ήταν ο Κουμπής εκεί, πες μου για τον Κουμπή.
Δανίκας: Ήταν ο Κουμπής ιδιαίτερα ταλαντούχος πιανίστας, συνθέτης σπουδαίος έγραψε την Μαργαρίτα Γκοτιέ , που έλεγε ο Μαρίνος. Επειδή δεν του άρεσε ο κόσμος αυτός του Κουμπή, έφυγε και έγινε Μετρ στο σκάκι, μεγάλος σκακιστής και δεν ξέρω από εκεί και πέρα χάθηκαν τα ίχνη του.
Περίδας: Τον έψαχνα και υπάρχει μία διεύθυνση, ένα τηλέφωνο μάλλον κάπου στους Αμπελοκήπους, δεν απαντάει κανείς. Μήπως πέθανε;
Δανίκας: Δεν ξέρω, μακάρι να τον βρεις και να του πολλούς χαιρετισμούς και φιλιά από εμένα.
Περίδας: Μου έλεγε κάποτε στις Εσπερίδες – πήγα να τον αντικαταστήσω ένα βράδυ – ήτανε η Νάγια η Τρόνη, στον Γιάννη τον Αργύρη.
Δανίκας: Να σου πω κάτι στις Εσπερίδες ποιος θα πήγαινε, ο Περίδας.
Περίδας: Και βέβαια εγώ δεν μπορούσα να συνοδεύσω την Νάγια την Τρόνη διότι έλεγε κάτι μπεμόλ εκεί περίεργα, και τελικά έπαιζε ο Κουμπής.
Δανίκας: Σε μια από αυτές τις θεατρικές παραστάσεις που έπαιζα , καλοκαίρι στον εθνικό κήπο, Μπουρνέλης, μετά την επιθεώρηση είχαμε και ένα παραμύθι, στο παραμύθι έπαιζε ο Γιώργος ο Μαρίνος, έκανε το βασιλόπουλο, και έτσι τον γνώρισα και μάλιστα είχε τσακωθεί με το Νήρα τον Δημήτρη.
Περίδας: Ο Δημήτρης ο Νήρας έμενε στην Νέα Σμύρνη και είχε το ελάττωμα να θέλει να γίνει συγγραφέας, αλλάζουμε;
Δανίκας: Ευτυχώς που δεν άλλαξες. Επειδή είχε τσακωθεί με τον Νήρα, ρωτάει τους μουσικούς για την επόμενη σεζόν καλοκαίρι του 69, ρε παιδιά θέλω ένα νέο παιδί που να ξέρει μουσική, να γράφει κιόλας λίγο, να μπορεί να ενορχηστρώσει και όλα αυτά. Μου μιλάει, λέει θέλεις να αναλάβεις; Λέω να δω τι κάνεις και πάω στα ταβάνια, είχε ορχήστρα τότε, πάω τον βλέπω τον Μαρίνο και τρελάθηκα.
Περίδας: Χατζηδάκης. Εδώ είναι ένα καίριο σημείο να μου μιλήσεις για τον Μανώλη τον Μικέλη.
Δανίκας: Θα σου πω κάτι πριν από τον Μικέλη, συνεργάστηκα με τον τον Μάτεση, τον Ξανθούλη…
Περίδας: Σπουδαίοι και οι δύο
Δανίκας: Και με τον μεγάλο Κραουνάκη, τώρα για τον Μικέλη, ο Μικέλης … να σου πω κάτι Γιαννάκη όλοι από ποτό ή από χέσιμο θα πάμε, ο Μικέλης εθεωρείτο για την εποχή του έναν από τους μεγαλύτερους Τζαζμεν του κόσμου, τον είχαν θαυμάσει πολλοί σπουδαίοι πιανίστες της Ταζ εκείνης της εποχής. Αλλά ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων που ήθελε το μπαράκι του, το πιανάκι του να εκφράζεται εκεί, να ερωτοτροπεί με το πιάνο, ήθελε την παρεούλα του, ήθελε τους θαυμαστές του αλλά τους κοντινούς θαυμαστές, όχι αυτούς που παρέχει μια δισκογραφική εταιρεία, ήθελε εσένα εμένα, εγώ πήγαινα και τον άκουγα.
Περίδας: Εγώ ήμουνα και μαθητής του αργότερα.
Δανίκας: Μετά την επιτυχία με τον Μαρίνο έγραψα κάποιες επιθεωρήσεις, με τεράστιους ηθοποιούς, που τώρα τους βλέπουνε με ανοιχτό το στόμα, τους Αυλωνίτη, Σταυρίδη, Παράβα, Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Αλεξανδράκη, στο Ακροπόλ, εκείνης της εποχής. Εκτελούνται πάσης φύσεως μουσικές εργασίες.
Περίδας: Τι θα είχες να πεις στους νέους μουσικούς
Δανίκας: Θα έλεγα ότι αυτή η δουλειά θέλει μεράκι, αγάπη, κόπο, και ταλέντο. Αν οι πρώτες δραστηριότητες τους είναι μέτριες, να μην ασχοληθούν να κάνουν κάτι άλλο.
Περίδας: Αν σου δινόταν η ευκαιρία να ξανά συνεργαστείς με τον Μαρίνο, θα το έκανες;
Δανίκας: Τώρα πια που τα έχω παρατήσει, μόνο με τον Μαρίνο, αν μου δινόταν η ευκαιρία.
