Σπυριδωνία Κρανιώτη
Για δεύτερη χρονιά, ο ηθοποιός Χάρης Φλέουρας ενσαρκώνει τον Ντίνο Χριστιανόπουλο στην παράσταση «Ντίνος Χριστιανόπουλος – Το Ταγκαλάκι», φέρνοντας στη σκηνή όχι μόνο τη μορφή, αλλά και την ψυχή του ποιητή.
Με μια ερμηνεία που ισορροπεί ανάμεσα στη ρεαλιστική απλότητα και τη βαθιά συγκίνηση, ο Φλέουρας καταφέρνει να «αναστήσει» το πνεύμα του Χριστιανόπουλου με τρόπο καθηλωτικό.
«Υπήρχε ο κίνδυνος να πέσουμε στη μίμηση ή την καρικατούρα», αναφέρει ο Χάρης Φλέουρας και συμπληρώνει: «Όμως από την αρχή ξέραμε πως θέλουμε να κάνουμε θέατρο – όχι αντιγραφή. Έχω και εγώ κάποια κοινά με τον Χριστιανόπουλο, όπως το σαρκαστικό του χιούμορ, που με εκφράζει απόλυτα».
Ο ταλαντούχος ηθοποιός, ο οποίος φέτος εκτός από τη θεατρική σκηνή πρωταγωνιστεί και στην τηλεοπτική σειρά τα “Φαντάσματα”, συγκρίνοντας τις δύο δουλειές του σημειώνει: «Ο Χριστιανόπουλος είναι ένας ρόλος απόλυτα ρεαλιστικός, σχεδόν νατουραλιστικός. Αντίθετα, στα Φαντάσματα υπάρχει μια μεταφυσική διάσταση. Δεν με φοβίζει αυτή η αντίθεση – με ενδιαφέρει να συνδυάζω τα διαφορετικά είδη, γιατί έτσι νιώθω πως εξελίσσομαι. Τον Χριστιανόπουλο όμως τον έχω “καταπιεί”, όπως μου λένε όσοι έρχονται να μας δουν».
Η παράσταση «Ντίνος Χριστιανόπουλος – Το Ταγκαλάκι» αποτελεί θεατροποίηση της συγκλονιστικής συνέντευξης που παραχώρησε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στον δημοσιογράφο, κινηματογραφιστή και συγγραφέα Αντώνη Μποσκοΐτη το 2013, ξεχώρισε ως μία από τις πιο δυνατές θεατρικές στιγμές της περασμένης χρονιάς, ενώ επανήλθε από το Σάββατο (1 /11) και θα παρουσιαστεί για τα επόμενα 4 Σαββατοκύριακα του Νοεμβρίου στο Θέατρο «Arroyo».
Ωστόσο όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα θα δοθούν έπειτα και τέσσερις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών.
«Είναι μεγάλη μας τιμή που το έργο θα παρουσιαστεί στο Τελλόγλειο και που θα χρησιμοποιηθούν αυθεντικά αντικείμενα και σκηνικά από την οικία του ποιητή», αναφέρει συγκινημένος ο ηθοποιός. «Η Θεσσαλονίκη και ο πνευματικός της κόσμος αγκαλιάζουν ένα έργο αφιερωμένο στον δικό τους ποιητή, φτιαγμένο από δύο Αθηναίους. Νιώθουμε τιμή, συγκίνηση αλλά και μια βαθιά δικαίωση». Ο Φλέουρας προσθέτει: «Θα είναι και μια ευκαιρία να περάσουμε από τον τάφο του ποιητή. Τα τελευταία δύο χρόνια όλο το λέμε, κάθε φορά που ερχόμαστε για παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, αλλά η απόσταση πάντα μας εμπόδιζε. Τώρα, όμως, θα ήθελα πραγματικά να τον επισκεφτούμε στην τελευταία του κατοικία και να “συνομιλήσουμε” λίγο μαζί του. Ελπίζω μόνο να μην κατηγορηθώ ότι μπλέκω τον Χριστιανόπουλο με τα Φαντάσματα!»
Δείτε όλη τη συνέντευξη του Χάρη Φλέουρα στη Ζούγκλα και στη Σπυριδωνία Κρανιώτη:
Χάρης Φλέουρας
Η παράσταση «Ντίνος Χριστιανόπουλος – Το Ταγκαλάκι» επιστρέφει για τρίτη σεζόν και δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Arroyo. Τι πιστεύετε ότι έκανε τον κόσμο να την αγκαλιάσει τόσο έντονα;
Θα δανειστώ τα λόγια των ανθρώπων που έρχονται και βλέπουν το έργο μας: Είναι σαν μία παράσταση δωματίου, σαν ο θεατής να έχει την ευκαιρία να παρακολουθεί μία αυθεντική συζήτηση με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Το κείμενο του Αντώνη είναι «ζωντανό», «μιλιέται». Για την ερμηνεία μου ωστόσο δεν θα μιλήσω σε σχέση με το τι εισπράττω από το κοινό μας, μου είναι εξαιρετικά άβολο, πιστέψτε με, αλλά ταυτόχρονα μου δίνει και μεγάλη χαρά και ηθική ικανοποίηση.
Όσοι έχουν δει την παράσταση και κυρίως όσοι έχουν γνωρίσει τον μεγάλο ποιητή μιλούν για την ερμηνεία σας, με πολλούς να επισημαίνουν πως «δεν υποδύεστε τον Χριστιανόπουλο, αλλά τον ενσαρκώνετε». Πώς προσεγγίσατε έναν τόσο ιδιαίτερο και αντιφατικό άνθρωπο;
Όπως θα προσέγγιζα καθένα ρόλο που καλούμαι να υπηρετήσω. Με μελέτη δηλαδή, ειδικά αν μιλάμε για ένα πολύ γνωστό και οικείο πρόσωπο σαν τον Χριστιανόπουλο. Υπήρχε ο κίνδυνος της μίμησης και της καρικατούρας, αλλά ευτυχώς είχαμε εξ αρχής επίγνωση πως πάμε να κάνουμε θέατρο. Επιπλέον, έχω κάποια κοινά με τον Χριστιανόπουλο, σαν το σαρκαστικό χιούμορ του, ας πούμε, που μου πάει πολύ και μένα.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτόν τον ρόλο; Να κατανοήσετε τον ποιητή ή να βρείτε τον δικό σας τρόπο να τον αποδώσετε;
Και τα δύο αναμφίβολα! Πριν αναλάβω το δύσκολο εγχείρημα του συγκεκριμένου ρόλου, γνώριζα τον Χριστιανόπουλο και την ποίηση του, αλλά ομολογώ πως δεν είχα εντρυφήσει. Άκουσα πάρα πολλές φορές το ηχητικό αρχείο που μου έδωσε ο Αντώνης από τη συνέντευξη του με τον ποιητή, πρόσεξα τις παύσεις, τις ανάσες του, τη χαρακτηριστική εκφορά του λόγου του. Εννοείται πως φρόντισα ακόμη να μελετήσω και το έργο του διεξοδικά, κάτι που μου ήταν απαραίτητο. Όλα αυτά, λοιπόν, πέραν του ότι τον κατανόησα – πιστεύω – με οδήγησαν και στο να τον αποδώσω επί σκηνής με έναν δικό μου τρόπο.
Χάρης Φλέουρας – Αντώνης Μποσκοΐτης
Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με τον Αντώνη Μποσκοΐτη και τι εκτιμάτε περισσότερο στον τρόπο που προσεγγίζει το έργο και τη σκηνή;
Με τον Αντώνη είμαστε φίλοι και γείτονες σχεδόν μία δεκαετία τώρα. Στο σπίτι του μαζεύονται καθημερινά ηθοποιοί, τραγουδιστές, ποιητές και μουσικοί. Σε μια απ’ αυτές τις μαζώξεις, λοιπόν, είχε την ιδέα εν είδει επιφοίτησης να θεατροποιήσει τη συνέντευξη του με τον Χριστιανόπουλο. Σύντομα όλα πήραν τον δρόμο τους. Ο Αντώνης έγραψε ένα πραγματικά ωραίο κείμενο, που ρέει, που «μιλιέται» όπως είπα πριν, φωτίζοντας ταυτόχρονα όλες τις πτυχές της ψυχοσύνθεσης του Χριστιανόπουλου. Δεν είναι τυχαίο που ο Αντώνης θεωρείται από τους σημαντικότερους interviewers αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Σε ότι αφορά τη σκηνή, σαφώς δεν είναι ηθοποιός, μόνο που εδώ αυτοσκηνοθετήθηκε και δεν θα γινόταν αλλιώς, εφόσον υποδύεται τον εαυτό του. Πλέον είμαι σίγουρος πως αν είχα έναν συνάδελφό ηθοποιό απέναντι μου, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν τόσο ρεαλιστικό σε καμία περίπτωση.
Χάρης Φλέουρας
Ποιο είναι, για σας, το πιο «ανθρώπινο» στοιχείο του Χριστιανόπουλου που περνά μέσα από το έργο;
Η υπέρμετρη ευαισθησία του, την οποία τεχνηέντως έκρυβε με τις γνωστές λεκτικές χοντράδες του. «Δεν έχεις δικαίωμα να φιλιέσαι στο δρόμο όταν υπάρχει έστω και ένας στερημένος» λέει κάποια στιγμή μέσα στο έργο και αν αυτό δεν είναι ό,τι πιο ανθρώπινο, τι άλλο μπορεί να είναι;
Πώς νιώθετε που μέσα από αυτή την παράσταση πολλοί νέοι άνθρωποι ανακαλύπτουν για πρώτη φορά το έργο του ποιητή;
Αυτό είναι ίσως η καλύτερη και πιο ποιοτική απήχηση που έχει η παράσταση σε νέους ανθρώπους. Μέχρι σήμερα που παίζουμε για τρίτη σεζόν, δεν σταματούν να έρχονται παιδιά 19 και 20 ετών, φοιτητές της Φιλοσοφικής ή δραματικών σχολών – και όχι μόνο – που μας λένε ότι την επόμενη θα πάνε να προμηθευτούν τις ποιητικές συλλογές και τα βιβλία του Χριστιανόπουλου. Παίρνουμε τεράστια χαρά απ’ αυτό!
Χάρης Φλέουρας – Αντώνης Μποσκοΐτης
Στο «Ταγκαλάκι» δίνετε φωνή σε μια αληθινή μορφή, τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Στην τηλεοπτική σειρά «Τα Φαντάσματα», όπου παίζετε φέτος, συμμετέχετε σε έναν φανταστικό κόσμο μυθοπλασίας, γεμάτο χιούμορ. Πώς βιώνετε αυτή την αντίθεση;
Θα το ξαναπώ, νιώθω τυχερός, για να μην πω ευλογημένος, που η πρώτη μου μεγάλη, να την πω, τηλεοπτική παρουσία γίνεται σε ένα σίριαλ σε σενάριο του Παπαπέτρου και με το πιο αξιόλογο καστ, που θα μπορούσα ποτέ να συμμετάσχω. Πράγματι, το θεατρικό έργο με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο είναι κάτι ολότελα ρεαλιστικό, σαν να κάνουμε νατουραλιστικό θέατρο, ενώ ο ρόλος μου στα «Φαντάσματα» βασίζεται εκτός από το χιούμορ και σ’ ένα μεταφυσικό στοιχείο. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα συνδυάζω και τα δύο ως ηθοποιός επαγγελματίας, πόσο μάλλον όταν τα «Φαντάσματα» είναι κάτι καινούργιο στη ζωή μου συγκριτικά με τον Χριστιανόπουλο που τον έχω «καταπιεί», όπως μου λένε όσοι έρχονται και μας βλέπουν.
Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε ότι η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, αυτή τη φορά στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, στο πλαίσιο της μεγάλης έκθεσης «Τέχνη–Διαγώνιος και το Μουσείο που δεν έγινε». Τι σημαίνει για εσάς αυτή η παρουσία, σε έναν χώρο που τιμά την πολιτιστική μνήμη της πόλης και συνδέεται τόσο άμεσα με τον κόσμο του Ντίνου Χριστιανόπουλου;
Στο Τελλόγλειο θα δώσουμε συνολικά τέσσερις παραστάσεις, θα παίξουμε δηλαδή τα δύο Σαββατοκύριακα του Δεκέμβρη πριν τα Χριστούγεννα. Με τον Αντώνη και τους συνεργάτες μας νιώθουμε τεράστια τιμή, όχι μόνο που θα παίξουμε το έργο μέσα στο Τελλόγλειο Ίδρυμα, αλλά και που θα μας παραχωρηθούν τα αυθεντικά σκηνικά από την οικία του Χριστιανόπουλου. Τιμή, επαναλαμβάνω, συγκίνηση, αλλά και μία δικαίωση να αγκαλιάζει τόσο πολύ η Θεσσαλονίκη και ο πνευματικός της κόσμος ένα έργο για τον ποιητή της, φτιαγμένο στην ουσία από δύο Αθηναίους. Ευκαιρία να περάσουμε και για ένα προσκύνημα από τον τάφο του ποιητή, που τα τελευταία δύο χρόνια όλο λέμε να το κάνουμε όποτε παίζουμε στη Θεσσαλονίκη, αλλά δυστυχώς η απόσταση ήταν απαγορευτική. Θα ήθελα όμως τώρα να τον επισκεφτούμε στην τελευταία του κατοικία και να έχουμε μία σύντομη κουβεντούλα μαζί του – ελπίζω τώρα να μην κατηγορηθώ ότι έμπλεξα τον Χριστιανόπουλο με τα «Φαντάσματα» (γέλια).
