Αυτή την υπόμνηση έκανε κάποια στιγμή σε μια σκηνή της ταινίας «Σήκωσε το σαν κορίτσι» ο «αρχηγός» Ραμαντάν, ο «καπετάνιος» που ετοιμάζει μια ομάδα γυναικών, νέων εφήβων κοριτσιών, αρσιβαρίστριες σε μία γωνιά φτωχοσυνοικίας της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου.
Αυτή η ταινία που έρχεται στο 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης από την Αίγυπτο και σκηνοθετημένη από την Μέι Ζαέντ, δίνει ανάγλυφα όλο το μέγεθος του ερασιτεχνικού αθλητισμού που στηρίζεται μόνο στη δίψα, στη λαχτάρα, την αγωνία, την προσπάθεια νέων παιδιών, που αποτελούν παράδειγμα για μίμηση κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, πρωτόγονου ερασιτεχνισμού και σε μία γειτονιά της Αιγυπτιακής πόλης, παρακινώντας για συμμετοχή δεκάδες άλλα παιδιά που δεν έχουν αλλού να στρέψουν τη δραστηριότητά τους.
Ωμό, ειλικρινές και συγκινητικό, αυτό του ξεχωριστό αθλητικό ντοκιμαντέρ έχει να επιδείξει διακρίσεις και επαίνους στην πολύ σύντομη καριέρα του στα διεθνή φεστιβάλ ξεκινώντας από το αντίστοιχο του Τορόντο πέρυσι τον Σεπτέμβριο.
Η ανεξάρτητη Αιγύπτια σκηνοθέτις, που γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1985 σπούδασε Ηλεκτρονική και Τηλεπικοινωνιακή Μηχανική στο Πανεπιστήμιο της Αλεξάνδρειας, ανεξάρτητη σκηνοθεσία σε πολλά εργαστήρια, συμπεριλαμβανομένου του εργαστηρίου Jesuits Cultural Center στην Αλεξάνδρεια το 2009/2010, πέτυχε ένα μικρό άθλο με την καταγραφή αυτού του ντοκιμαντέρ. Είναι σκηνοθέτις, παραγωγός, διευθύντρια φωτογραφίας και το 2013 συν-ίδρυσε τη Rufy’s μια ανεξάρτητη εταιρεία παραγωγής ταινιών με έδρα την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Στην ταινία η σκηνοθέτις επιμένει σε έναν γραφικό, αλλά σκληρό χαρακτήρα αυτόν του «Κάπτεν» δημιουργώντας μια συναρπαστική αίσθηση για έναν κόσμο που οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζουμε.
Ο Κάπτεν έχει δημιουργήσει Ολυμπιακούς και παγκόσμιους πρωταθλητές για περισσότερα από 20 χρόνια. Γνωρίζει ότι η σκληρή αλλά όμορφη γοητεία του δίνει κίνητρα στην ομάδα να κερδίσει εθνικά και διεθνή πρωταθλήματα.
Το «Lift Like a Girl» είναι ένα παρακινητικό ντοκιμαντέρ διαφορετικού είδους και όχι ένα που είναι εύκολο να το παρακολουθήσεις. Η ταινία της Μέϊ Ζαέντ ακολουθεί την περίπλοκη σχέση ανάμεσα στον Αρχηγό Ραμαντάν και την Ζεμπίμπα (υποκοριστικό που σημαίνει σταφίδα) κατά τη διάρκεια τεσσάρων ετών στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Αφού εκπαίδευσε την κόρη του για να γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο καπετάνιος Ραμαντάν «έχτισε» μια σχολή προπόνησης για άλλα κοκαλιάρικα, σκληρά εργαζόμενα κορίτσια που ακολουθούν τα χνάρια της. Με λίγη έως καθόλου χρηματοδότηση, διευθύνει το σχολείο άρσης βαρών, στο Γυμνάσιο Θηλέων Αμπάρι, για παιδιά του δρόμου με προσωπικότητα, και με αυστηρό και τραχύ τρόπο προσπαθεί να διατηρήσει το υψηλό επίπεδο των κοριτσιών. Το αδυσώπητο στυλ του μπορεί να θεωρηθεί ως σχεδόν εκφοβιστικό, αλλά υπάρχει μια έντονη πίστη μεταξύ της επανάπαυσης και των διακρίσεων των αθλητριών του.
Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι σε αυτόν τον πολύβουο και θορυβώδη δρόμο της Αλεξάνδρειας, σε μια γωνιά που δεν την πιάνει καλά καλά το μάτι, λειτουργεί ένα φυτώριο πρωταθλητών. Καθώς ξεδιπλώνεται η ιστορία της Ζεμπίμπα, που θεωρείται το επόμενο αστέρι στην ένδοξη παράδοση της γυναικείας άρσης βαρών στην Αίγυπτο. Εμείς ως θεατές τρυπώνουμε στα άδυτα ενός αθέατου κόσμου, που θαρρείς και έχει εξοστρακιστεί από την κοινή θέα. Μια ιστορία αφοσίωσης και εσωτερικών συγκρούσεων, που αντανακλά τις ανεξερεύνητες πτυχές και τις αντιφάσεις μιας πολύπλοκης κοινωνικής πραγματικότητας.
