Της Ελίζαμπεθ Λαντάου, CNN
Σε τίτλους
• Η ψυχοθεραπεία διαρκεί 5 με 7 χρόνια για ενήλικα που έχει υποστεί αιμομιξία.
• Η χρήση ουσιών θεωρείται σχετική με αυτό το θέμα, όχι κάτι ξεχωριστό.
• Οι ψυχοθεραπευτές βοηθούν στο να συνδέουν αρνητικές συμπεριφορές με αυτό που έχει απωθηθεί.
• Μαρτυρίες επωνύμων συχνά προκαλούν κι απλούς ανθρώπους να τηλεφωνήσουν στις ειδικές γραμμές.
Η ηθοποιός Μακένζι Φίλιπς, στην αυτοβιογραφία της, αποκάλυψε πως είχε αιμομικτική σχέση με τον πατέρα της, την οποία στο βιβλίο αποκαλούσε «συναινετική».
Τώρα το μετανιώνει και λέει πως, ακόμα κι όταν έγραφε το βιβλίο, η λέξη αυτή δεν της ταίριαζε, αλλά έχοντας πλέον ακούσει χιλιάδες άλλες μαρτυρίες σε όλο τον κόσμο, θεωρεί πως δεν υπάρχει συναινετική αιμομιξία, εξαιτίας της καταλυτικής δύναμης που έχει ένας γονιός σε ένα παιδί.
Η συνειδητοποίηση πως το θύμα δεν έχει ευθύνη για αυτό που του συνέβη είναι μια διαδικασία που παίρνει χρόνο και χρειάζεται η βοήθεια ψυχολόγου. Συχνά τα θύματα θεωρούν πως προκάλεσαν τους θύτες τους έστω και στο ελάχιστο.
«Εξ ορισμού, η αιμομιξία δεν είναι ποτέ συναινετική, μολονότι ο θύτης πείθει το θύμα του για το αντίθετο. Η δυναμική της σχέσης γονέα-παιδιού είναι τέτοια που ο γονιός οφείλει να κρατάει τα όρια, ακόμα κι αν ο γιος ή η κόρη κάνουν μια κάποια κίνηση».
«Μόνο αν πιστέψουμε πως δεν ευθυνόμαστε γι’ αυτό που συνέβη, μπορούμε να θεραπευθούμε. Συχνά, αυτό μας προκαλεί άγχος και μας κάνει να αντιμετωπίσουμε τη θλίψη που περιβάλλει την αιμομικτική μας σχέση».
«Μέρος της θεραπείας είναι να πάψουμε να είμαστε θύματα με το να αλλάξουμε την αντίληψη ότι δεν πειράζει να είμαστε σκλάβοι σε κάποιον άλλο».
Το 25% από 60.000 περιπτώσεις σεξουαλικών επιθέσεων σε 12 πολιτείες το 2000 σημειώθηκε μεταξύ μελών της ίδιας οικογένειας και στις μισές περιπτώσεις σε παιδιά κάτω των 11 ετών. Νεότερες στατιστικές δεν είναι διαθέσιμες στη δημοσιότητα.
«Η θεραπεία διαρκεί 5 με 7 χρόνια αναλόγως με το άτομο».
«Οι άνθρωποι-θύματα αιμομιξίας συχνά καταφεύγουν στην υπερβολή. Είτε κάνουν υπερβολικά σεξ είτε καθόλου. Δυσκολεύονται πολύ να εμπιστευθούν, καθώς έχουν πληγωθεί από τόσο κοντινό τους πρόσωπο».
«Το παρελθόν εξαιτίας του φόβου τους είναι δυσνόητο».
Η θεραπεία ενηλίκου δεν διαφέρει από αυτή ενός παιδιού. Ο ενήλικας είναι όμως σε θέση καλύτερα να καταλάβει τα αντικρουόμενα συναισθήματα που τον έκαναν ευάλωτο στην κατάσταση και τις συνθήκες στις οποίες έμαθαν να ορίζουν το σώμα τους, πότε κάποιος άλλος είχε δικαίωμα να τους αγγίζει και πότε όχι, πότε είχαν το δικαίωμα να πουν πως νιώθουν άβολα ή περιπτώσεις πολύ αυταρχικών γονέων.
Είναι σύνηθες, άτομα που έχουν τέτοιου είδους τραύματα να καταφεύγουν στη χρήση ουσιών, στον τζόγο, σε εφήμερες σεξουαλικές επαφές και σ’ άλλα μέσα, για να αποφύγουν τα συναισθήματά τους.
Οι θεραπευτές, αν και θέλουν τα θύματα αιμομιξίας να συνειδητοποιήσουν ότι δεν ευθύνονται για όσα τους συνέβησαν, αντίθετα θέλουν να τους κάνουν να παραδεχτούν τις καταστροφικές τους συνήθειες, γι’ αυτό η χρήση ουσιών δεν θεωρείται ξεχωριστό πρόβλημα αλλά αλληλένδετο.
Ο θεραπευτής βοηθά τον ασθενή του να συνδέσει την αρνητική συμπεριφορά του με όσα θέλει να απωθήσει, όταν χρησιμοποιεί ουσίες. Χωρίς τιμωρητική διάθεση, προσπαθεί να τον κάνει να καταλάβει πως θα νιώσει καλύτερα, αν σταματήσει.
Καταγγελίες επωνύμων που έπεσαν θύματα αιμομιξίας ενθαρρύνουν κι απλούς ανθρώπους στο να μιλήσουν και οι ίδιοι ή να ζητήσουν διευκρινίσεις από ειδικούς για δικές τους εμπειρίες. Η αύξηση στις γραμμές βοηθείας κάθε φορά είναι θεαματική αλλά διαρκεί λίγο χρονικό διάστημα, μέχρι να σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας.
«Τουλάχιστον, όταν αυτές οι ιστορίες ακούγονται, ωθούν τους ανθρώπους να μιλήσουν, έστω και για πρώτη φορά στη ζωή τους, καθώς βλέπουν πως δεν είναι τα μόνα θύματα και υπάρχουν ειδικοί έτοιμοι να τους ακούσουν».
