Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Όποιος έχει πάει σε παλιό «τσοντάδικο» τής Ομόνοιας,
θυμάται αυτήν την αποκρουστικά διάχυτη οσμή σπέρματος
που ήταν το σήμα-κατατεθέν τής σκοτεινής αίθουσας.
Ε, λοιπόν,
αντίστοιχα πνιγηρή οσμή είχε η χθεσινή απόφαση τού Ολλανδού διαιτητή Μακέλι
(αλλά και των βοηθών του σε αγωνιστικό χώρο και «V.A.R.»),
όταν ένα παρατεταμένο επιθετικό φάουλ μετετράπη σε πέναλτι
στον κρίσιμο αγώνα Ολυμπιακός-Ομόνοια.
Πριν συνεχίσουμε
-και ουχί «cineχύσουμε»
(όπως θα εταίριαζε στην περίπτωση με τούς κινηματογράφους τής Τσόντας)-
θα προβώ σε μία απαραίτητη παρένθεση βιογραφικού περιεχομένου…
*** Στη ζωή μου, σιχαίνομαι κάμποσους τύπους (υπ)ανθρώπων.
Σιχαίνομαι τούς φασίστες.
Σιχαίνομαι τούς βλάκες.
(Φασίστας και Βλάκας είναι, άλλωστε, συνώνυμες έννοιες)
Σιχαίνομαι τούς παιδόφιλους.
Σιχαίνομαι τούς βιαστές.
Σιχαίνομαι τούς πρεζέμπορες.
Σιχαίνομαι τούς ψεύτες.
Σιχαίνομαι τούς υποκριτές.
Σιχαίνομαι τούς τιμητές.
Θα σταθώ στον Τιμητή.
Ο Τιμητής είναι το είδος (υπ)ανθρώπου
που συνδυάζει την Ψευτιά και την Υποκρισία σε ύψιστο βαθμό.
Θα τον ακούσεις συχνά να ωρύεται υπέρ δομικών κοινωνικών αξιών
όπως η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη, η Αξιοκρατία,
αλλά κάθε φορά που αυτές οι έννοιες πάνε κόντρα στα συμφέροντά του
τις παρακάμπτει με χαρακτηριστική ευκολία.
Ο Τιμητής μαγαρίζει κάθε Αξία που πιάνει στο στόμα του.
Ο Τιμητής είναι Άτιμος, ο Τιμητής είναι Ατιμωτής.
Ο Τιμητής δεν έχει μπέσα, δεν έχει τσίπα, δεν έχει φιλότιμο, δεν έχει αξιοπρέπεια·
ένα τελειωμένο τομάρι είναι,
χωρίς την ελάχιστη ηθική, χωρίς την οποιανδήποτε αναστολή και αίσθηση σεβασμού.
Στον Βωμό τού Συμφέροντος ο Τιμητής καταθέτει όλες τις ξευτίλες του,
όλα τα ψέματά του, όλες τις υποκρισίες του, όλες τις ανακολουθίες λόγων και έργων του·
εν κατακλείδι,
στον Βωμό τού Συμφέροντος ο Τιμητής καταθέτει τον πραγματικό εαυτό του.
*** Επιστρέφουμε στη χθεσινή αναμέτρηση…
Ας δούμε σε δύο εύγλωττα καρέ, τι ακριβώς συνέβη στο 68ο λεπτό.
Ο αμυντικός τής Ομόνοιας, Λέτζακς,
έχει σαφώς πλεονεκτική θέση -έναντι τού Ραντζέλοβιτς- στη διεκδίκηση τής μπάλας.
Όμως, όταν ο αντίπαλος σού μαγκώνει το χέρι
-και μάλιστα, με τέτοιον απροσχημάτιστο και παρατεταμένο τρόπο-
είναι αδύνατον να διατηρήσεις την ισορροπία σου.
Όπερ και εγένετο· ο παίκτης τής κυπριακής ομάδας πέφτει…
(βεβαίως, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η παράβαση είναι διπλή,
καθώς υπάρχει καταφανέστατο φάουλ και με το σώμα) 
Στο Παγκόσμιο Ποδόσφαιρο έχουν υπάρξει εκατομμύρια τέτοιες φάσεις,
όπου ο διαιτητής καταλογίζει εν ριπή οφθαλμού την παράβαση
και τελειώνει με συνοπτικές διαδικασίες το θέμα.
Εδώ, όμως, προς έκπληξη και τού ίδιου τού Ραντζέλοβιτς, δίνει πέναλτι.
Η αντίδραση τού Σέρβου επιθετικού όταν ακούγεται το σφύριγμα τού διαιτητή,
είναι απολύτως χαρακτηριστική.
Γνωρίζοντας τι έχει κάνει,
γυρίζει το κεφάλι του προς τον Μακέλι
θεωρώντας ότι τού έχει καταλογισθεί το αδιαμφισβήτητο φάουλ.
Όταν δε, διαπιστώνει πως -αντ’ αυτού- έχει υποδειχθεί η «εσχάτη των ποινών»,
προβαίνει σε έναν «πανηγυρισμό ενοχής»
που έχουμε δει αναρίθμητες φορές στο συγκεκριμένο γήπεδο
(ο κάθε γυρολόγος «βουτηχτής» που έπαιρνε τέτοια ανύπαρκτα πεναλτάκια
προκειμένου η «Καρδιά τού Πρωταθλητή» να επιβαλλόταν στον κάθε «Θρασύβουλο»,
είχε ακριβώς το ίδιο προκλητικό και ποταπό βλέμμα).
«Τα καταφέραμε πάλι. Κλέψαμε αυτό που δεν δικαιούμαστε να έχουμε.». 
Φυσικά, αν μιλούσαμε για μία και μοναδική φάση,
θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πώς επρόκειτο για κάτι συμπτωματικό και τυχαίο.
Όμως, τι γίνεται όταν μία κατάσταση είναι κραυγαλέα επαναλαμβανόμενη;
Πέρυσι,
άπαντες στην Μπασακσεχίρ ήταν έξαλλοι
με τη σφαγιαστική διαιτησία τού Ισραηλινού «χασάπη» Γκρίνφελντ
(φήμες λένε,
ότι μετά από εκείνη τη βραδιά ο Greenfield μετεπωνυμήθηκε σε… Redfield).
Πέρυσι, επίσης,
πάλι σε πρώτο ματς για την πολυπόθητη πρόκριση στους ομίλους,
μόλις στο 11ο λεπτό, και ενώ ακόμη δεν υπήρχε σκορ,
η Κράσνονταρ είδε τον Ισπανό ρέφερι Κάρλος ντελ Θέρο Γκράντε
να τής αρνείται πέναλτι σε αυτήν εδώ τη «χερούκλα» τού Γκιγιέρμε. 
Στις 27 Αυγούστου 2019,
μετά το θριαμβευτικό αλλά απολύτως επίπλαστο 4-0 τού Ολυμπιακού επί τής Κράσνονταρ,
έγραφα στο άρθρο μου με τίτλο
«Ο Θεοδωρίδης, ο Πλατινί, ο “επενδυτής” Ολυμπιακός
και οι σφαγείς τής Μπασάκσεχιρ και τής Κράσνονταρ»:
«Θα σάς κάνω μία ερώτηση
και είμαι βέβαιος ότι ακόμη κι αν δεν γνωρίζετε την απάντηση,
θα την καταλάβετε..:
Τι λέτε, λοιπόν..;
Ο Θεόδωρος Θεοδωρίδης εξεκίνησε να δουλεύει στην “U.E.F.A.”
πριν ή μετά την ανάληψη τής προεδρίας της από τον Μισέλ Πλατινί;
Ναι, σωστά το καταλάβατε όσοι δεν το γνωρίζατε.
Ο Θεόδωρος Θεοδωρίδης πήγε στην “U.E.F.A.” το 2008,
μετά την ανάληψη της προεδρίας της
από τον -μετέπειτα απατεώνα- Μισέλ Πλατινί (2007).
Μη δίνετε σημασία· άλλη μία συμπτωσούλα είναι, και τίποτις παραπάνω.
Όπως επίσης συμπτωσούλα είναι και το γεγονός,
ότι ο αργυρώνητος απατεώνας Πλατινί είχε δηλώσει το 2014
– παρευρισκόμενος στο ματς Π.Α.Ο.Κ.-Μπενφίκα 0-1,
για τη φάση των “32” τού “Europa League”
(όπου ο Π.Α.Ο.Κ. είχε ηττηθεί με γκολ-οφσάϊντ) –
πως “Ο Ολυμπιακός είναι παράδειγμα προς μίμηση.”
και ότι θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο για τούς υπόλοιπους ελληνικούς συλλόγους.
Τώρα, εδώ που τα λέμε,
να σε ορίζει ως “παράδειγμα προς μίμηση” ένας αργυρώνητος απατεώνας,
δεν είναι και η πιο τιμητική στιγμή για το βιογραφικό σου.
Εν πάση περιπτώσει, όμως,
η… ανιδιοτελής σχέση τού αργυρώνητου απατεώνα Πλατινί
με την οικογένεια τού Ολυμπιακού συνεχίστηκε,
διότι η “Βίβλος των Συμπτώσεων” είναι ένα αδηφάγο τέρας
που θέλει διαρκώς τροφή.
Έτσι, ο βδελυρός μιζαδόρος Πλατινί,
ο οποίος επανηγύριζε έξαλλα το κάλπικο πέναλτι
με το οποίο η Γιουβέντους κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών τού ’85 στο “Χέϊζελ”,
αυτό το αηδιαστικό και γλοιώδες ον
που έστησε πανηγύρι πάνω από 39 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες,
αυτό το ον ήταν καλεσμένο και παρευρέθη το 2015
στον γάμο τού Δημήτρη Θεοδωρίδη…».
Χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο; Δεν χρειάζεται.
Το μόνο που πρέπει να επισημάνω
-ώστε να αιτιολογήσω την πρότερη αναφορά μου στους τιμητές-
είναι ότι από χθες όλα αυτά τα θλιβερά όντα
που τυρβάζουν επιλεκτικά υπέρ τής Δικαιοσύνης,
έχουν αυτο-ψεκαστεί με «Εξαφανιζόλ»
ή διατείνονται -άκουσον, άκουσον- ότι δεν υπάρχει φάουλ τού Ραντζέλοβιτς.
*** Πάμε τώρα και στο αγωνιστικό κομμάτι…
Ο Ολυμπιακός ήταν μεν μετριότατος μέχρι να τού λύσει τα πόδια ο Μακέλι,
αλλά η Ομόνοια ήταν -σε επίπεδο νοοτροπίας- μία εξοργιστική ομαδούλα.
Η Ομόνοια -με προφανή αποκλειστική ευθύνη τού προπονητή της, Ένινγκ Μπεργκ-
είχε ως αποκλειστικό στόχο να μη δεχόταν γκολ
και δεν την ενδιέφερε οποιαδήποτε άλλη θετική προοπτική·
η «λευκή ισοπαλία» είχε μετατραπεί σε πανάκεια,
η φράση «Έχουμε έρθει για το 0-0»
έμοιαζε να είχε γίνει τατουάζ στα μέτωπα των παικτών της.
Όμως, παίζοντας η Ομόνοια με τέτοιο κόμπλεξ,
το μόνο που κατέφερε ήταν να κρατήσει το «μηδέν» στην επίθεση.
Ο κυπριακός σύλλογος διαθέτει επιθετικές αρετές,
τις οποίες έδειξε -εν μέρει- αφ’ ότου βρέθηκε πίσω στο σκορ·
όμως, όταν είσαι φοβικός και κοιτάς συνεχώς το ρολόϊ σου,
όταν περιμένεις πώς και πώς να ολοκληρωθεί το ματς
με μοναδική επιδίωξη να κρατήσεις απαραβίαστη την εστία σου,
αυξάνεις συντριπτικά τις εναντίον σου πιθανότητες.
Η Ομόνοια επλήρωσε το γεγονός
ότι πήγε «με τα ψέματα» να πάρει προβάδισμα πρόκρισης·
αποτέλεσμα, τώρα -μετά και το έξοχο γκολ τού Ελ Αραμπί- να βρίσκεται στα σχοινιά
(για να μην πω «στο καναβάτσο»).
Και άντε, ας δεχθούμε ως υπόθεση εργασίας ότι το ματσάκι έληγε 0-0.
Άντε, ας δεχθούμε ότι η Ομόνοια είχε καταφέρει εχθές τον στόχο της.
Ποιο ακριβώς θα ήταν το διακύβευμά της στον επαναληπτικό;
Μα ποιο άλλο·
και στην Κύπρο, πάλι για το 0-0 θα έπαιζε.
Με τέτοια οπτική θέλεις να μπεις στους ομίλους τού «Τσάμπιονς Λιγκ»;
Ε, θα το πω με την κλασική τουϊτερική ατάκα..:
«Άσε μας, κουκλίτσα μου…».
…
Ως εκ τούτων,
η Ποδοσφαιρική Δικαιοσύνη απεδόθη -έστω και- με διαιτητικό έγκλημα.
Η Ομόνοια έδωσε δικαιώματα με τη συμπεριφορά της
και η ανταμοιβή της ήταν να βιώσει
αυτήν την αποκρουστικά διάχυτη οσμή σπέρματος
που συνδέει τα παλιά «τσοντάδικα» τής πλατείας Ομονοίας
με τα υψηλά κλιμάκια τού Ευρωπαϊκού Ποδοσφαίρου.
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Ο Αθλητάμπουρας
