Αλήθεια υπάρχουν όρια μεταξύ επαγγέλματος, ιδεολογίας και οικογενειακών αρχών – αξιών; Η οικογένεια -όπως μας μάθαιναν και οι γονείς- είναι μια μικρή κοινωνία, η πρώτη που καλούνται να συνυπάρξουν τα παιδιά με άλλους ανθρώπους, με τις αρχές της, κανόνες και τρόπους λειτουργίας. Κατά μία έννοια το ίδιο είναι και οι εταιρείες, ιδιαίτερα οι μεγάλες πολυεθνικές, όπου ουσιαστικά είναι μικρές (αν και το σωστό πλέον είναι μεγάλες) κοινωνίες, αντίστοιχα με τις οριοθετημένες ελευθερίες που προσφέρουν στα στελέχη τους, κανόνες λειτουργίας και συμπεριφοράς, ακόμα δε και «επιβαλλόμενες» ιδεολογίες οι οποίες φυσικά συνάδουν με την νοοτροπία της εταιρείας. Υπάρχει όμως ένα όριο, μεταξύ κοινωνιών, δηλαδή μεταξύ επαγγελματικής κοινωνίας και οικογενειακής; Όπως αποδεικνύεται στην οικογένεια Gates, δεν υπάρχουν!
Σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό «Vogue» η Melinda Gates είπε ότι υπάρχουν κανόνες και περιορισμοί στην οικογένεια για μερικά προϊόντα, χωρίς φυσικά να αναφέρει «ποιος» τους έθεσε, αλλά όπως θα καταλάβετε κ εσείς παρακάτω δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι είναι «εντολές» του κ. Microsoft.
Συνεχίζοντας ανέφερε χαρακτηριστικά ότι οι περιορισμοί είναι για τα παιδιά τους, ενώ αναφέρθηκε ονομαστικά στις συσκευές που έχει τεθεί «εμπάργκο»: iPod και iPhone απαγορεύονται παντελώς εντός της οικογένειας, ρητά και ξεκάθαρα. Εμείς από την άλλη αντιλαμβανόμαστε ότι το «εμπάργκο» επεκτείνεται και στην σύζυγο (για τον Bill Gates το θεωρούμε αυτονόητο), καθώς στην συνέχεια η Melinda είπε ότι «συχνά βλέπω φίλους μας που έχουν iPhone και λέω ότι δεν θα με πείραζε να έχω κ εγώ ένα», κάτι που όπως αναφέραμε όμως είναι ανεπίτρεπτο στην φαμίλια Gates.
Εμείς θα απευθύνουμε το ερώτημα προς όλους: θα πρέπει να τίθενται όρια μεταξύ επαγγελματικής δυναμικής και ιδεολογίας και οικογενειακών αρχών / γραμμών; Το παραπάνω ερώτημα πλέον είναι βάσιμο ΚΑΙ για την ελληνική πραγματικότητα, μιας και πρόσφατα ακούσαμε ένα ευτράπελο με ένα υψηλόβαθμο στέλεχος ελληνικής εταιρείας εμφιαλώσεων και την οικογένειά του, κατά την διάρκεια βόλτας με φιλική οικογένεια, ο φίλος της οικογένειας αγόρασε πορτοκαλάδες για τα παιδιά και των δύο οικογενειών, αλλά ο δύσμοιρος αγόρασε προϊόντα αντίπαλης εταιρείας, με συνέπεια το στέλεχος άρον – άρον να τρέχει να κρύψει εαυτόν και τα παιδιά του ώστε μην τους δει «κανά μάτι και έχει πρόβλημα». Άξιο ντροπής ή άξιο λύπησης; Η μήπως επαγγελματική ιδεολογία άξια επιβράβευσης; Ο προβληματισμός δικός σας…
