Με τους αριστερούς είμαι θυμωμένος. Με τους ακροδεξιούς είναι τόσο μεγάλη η απόσταση, που δεν επιτρέπει την πολυτέλεια τέτοιων συναισθημάτων. Ναι, είμαι θυμωμένος, σχεδόν εξοργισμένος.
Οι αρχές με τις οποίες διαπαιδαγώγησαν πολλές γενιές μεταλλαγμένων προβάτων – του αλληλοσεβασμού, της αυτοδιάθεσης και της αλληλεγγύης – δημιούργησαν τον σίγουρο προθάλαμο ενός παγκόσμιου σφαγείου. Η εικόνα των ανυποψίαστων που οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στο εκτελεστικό απόσπασμα με τρελαίνει. Το χειρότερο είναι ότι πηγαίνουν ανενημέρωτοι και χαμογελαστοί στον τόπο εκτέλεσης, καθόσον η καθαρότητα των συναισθημάτων και των αρχών τους δημιουργεί μία λανθασμένη εντύπωση αθανασίας και ασφάλειας.
Κι όμως, οι αριστεροί πεθαίνουν δίπλα τους καθημερινά, χωρίς οι… μυημένοι-εκπαιδευμένοι να το αντιλαμβάνονται! Γιατί αριστερός είναι ο συνάνθρωπος που διαθέτει συνείδηση κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης. Συνείδηση δικαιοσύνης και ανθρωπιάς.
Δεξιέ φίλε μου, μην το πάρεις κατάκαρδα, σήμερα που τα σύνορα των ιδεολογιών μοιάζουν ερείπια. Οι ιδεολογίες ζουν βαθιά στις ψυχές των ανθρώπων, όπως μπορεί να μην υπήρξαν ποτέ σε εκείνες των δήθεν πρακτικών του ανύπαρκτου κατά τα άλλα σοσιαλισμού. Βλέπω δικούς μου να χάνονται σταθεροί στις αρχές που προανέφερα, δίχως να αντιδρούν ή να οργανώνονται ουσιαστικά. Να φλυαρούν μέσα από την εκνευριστική πολυτέλεια που τους παρέχει η σιγουριά των ιδεών τους, δίνοντας την εντύπωση ότι η λύτρωση από το τέρας της κερδοσκοπίας είναι διεργασία μεταφυσική που έρχεται μόνη της.
Κλειστά παράθυρα επικοινωνίας, ενός μικρόκοσμου, που δεν επιτρέπουν το σπέρμα του να γίνει επιτέλους γόνιμο. Μονοπώλια ιδεών και ιδεοληψιών, εξαιτίας των οποίων δυστυχούν τόσον οι εντός όσο και οι εκτός των τειχών.
Λες και το πέρασμα στ’ αριστερά είναι μία μετάβαση ειδικών προδιαγραφών, που την ορίζει ένα κομματικό σκατόχαρτο. Είμαι εξίσου θυμωμένος με όσους -από την εδώ όχθη- δεν αντιλαμβάνονται ότι η γηπεδική συμπεριφορά τους αποκλείει άλλα πρόβατα χαρακτηρισμένα δεξιά, εξίσου ανυποψίαστα και αθώα, να γλυτώσουν από το σφαγείο.
Είμαι απογοητευμένος διότι η ηδονή της εξουσίας και η αλαζονεία που γεννά δεν επιτρέπει στους ευλογημένους να γίνουν μπροστάρηδες, να κοιτάξουν την πυξίδα της ψυχής τους. Κάθε τόσο μία κουβέντα, ένα ποίημα του Μανώλη πετάει πάλι τη σπίθα ότι η Αριστερά ζει στ’ αλήθεια και δεν πρόκειται για ξεχασμένο σύνθημα σε τοίχο ετοιμόρροπο του Μεταξουργείου…
*Ο φίλος μου Κλεάνθης Γρίβας μού συνέστησε να προσθέσω ότι ο μπολσεβικισμός σε όλες του τις εκφάνσεις είναι εξίσου επικίνδυνος και απεχθής με κάθε μορφή ολοκληρωτισμού…
