Ήταν 1980, Κυριακή 16 Νοεμβρίου, σαν σήμερα. Με την πορεία για το Πολυτεχνείο κορυφώνονταν εκείνη την ημέρα οι εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο της εξέγερσης. Η κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη είχε απαγορεύσει την πραγματοποίηση της πορείας έως την αμερικανική πρεσβεία. Οι αστυνομικές δυνάμεις επέτρεπαν τη διεξαγωγή της διαδήλωσης έως την πλατεία Συντάγματος.
Μερικές χιλιάδες διαδηλωτών αποφάσισαν να διασπάσουν την αστυνομική δύναμη επί της Βασιλίσσης Σοφίας. Η σύγκρουση ήταν γεγονός. Οι οδομαχίες διήρκεσαν για πολλές ώρες. Απεδείχθη εκ των υστέρων πως αστυνομικοί έκαναν χρήση και των περιστρόφων τους.
Ο απολογισμός ήταν τραγικός. Δύο νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες. Η Σταματίνα Κανελλοπούλου, εργάτρια, 20 χρόνων, και ο Ιάκωβος Κουμής, φοιτητής της Νομικής από την Κύπρο 26 ετών, βρέθηκαν αναίσθητοι στον δρόμο.
Εξέπνευσαν και οι δύο στο νοσοκομείο. Ηπρώτη αμέσως μετά τη διακομιδή της και ο δεύτερος σε λίγα εικοσιτετράωρα. Αμφότεροι έφεραν πολύ σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις από χτυπήματα κλομπ. Για τον Κουμή κυκλοφόρησε και η πληροφορία ότι έφερε και τραύμα από πυροβόλο όπλο.
Η θεσμική πολιτική ηγεσία, με επικεφαλής τον Γιώργο Ράλλη, τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και τον Χαρίλαο Φλωράκη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δικαιολόγησε την αστυνομική βία και έριξε το βάρος της κριτικής σε «μεμονωμένες περιπτώσεις» που ήθελαν να αμαυρώσουν το μήνυμα του Πολυτεχνείου. Ο τότε αρχηγός του Κέντρου Ιωάννης Ζίγδης, βουλευτής, ήταν ο μόνος που μίλησε για την αντιδημοκρατική συμπεριφορά των ΜΑΤ, επισημαίνοντας πως μία Δημοκρατία δεν μπορεί να διατηρεί τέτοιες μονάδες αστυνόμευσης που θυμίζουν τα ΕΣ ΕΣ.
Κατατέθηκαν μηνύσεις από τις οικογένειες των δύο νεκρών, η εξέλιξη των οποίων δεν οδήγησε πουθενά. Κανείς και ποτέ δεν πλήρωσε το τίμημα δύο φόνων, ούτε καν εξ αμελείας. Είχαν περάσει μόνον 7 χρόνια από την εξέγερση στο Πολυτεχνείο. Το 1981 τον Οκτώβριο, έναν χρόνο μετά, το ΠΑΣΟΚ σχημάτιζε την πρώτη κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο Γιώργος Ράλλης ξεχάστηκε. Οι Ανδρέας Παπανδρέου και Χαρίλαος Φλωράκης δεν ζουν πια. Ούτε και ο Ιωάννης Ζίγδης.
Οι οικογένειες των δύο νεκρών δεν ξεχνούν τίποτε…
