Του Κώστα Μπετινάκη
Αν δούμε με ψυχρό μάτι το προσφυγικό, θα κάνουμε μια διαπίστωση: Τον διαχωρισμό των «διωκόμενων» σε πρόσφυγες από εμπόλεμες περιοχές και σε «παράτυπους» οικονομικούς μετανάστες.
«Ο πόλεμος δεν πάει καλά, όταν ο εχθρός βρίσκεται συνεχώς εμπρός σου»Ανεξήγητο αναμφίβολα παραμένει γιατί ο ορισμός «πρόσφυγες από εμπόλεμες περιοχές» ισχύει για όσους προέρχονται μόνον από το Ιράκ και την Συρία, και όχι για εκείνους από το Αφγανιστάν.
Λες κι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν έχει τελειώσει…
Κι όμως, οι πρόσφυγες που προσπαθούν να φτάσουν στον ονειρεμένο δυτικό πολιτισμό -ο οποίος ωστόσο προκάλεσε τη σφαγή στη χώρας τους- έχουν στα ρουθούνια τους την οσμή των καμένων χωριών, των αποσυντιθέμενων πτωμάτων και στα αυτιά τους τις κραυγές των πληγωμένων από μάχες, τις εκρήξεις, το κλάμα των πεινασμένων παιδιών που έχουν χάσει τους δικούς τους. Είτε εκείνοι προέρχονται από τη Συρία, είτε από το Ιράκ, είτε από το Αφγανιστάν.
Έχουν ωστόσο περάσει κιόλας 15 χρόνια, από τότε που οι ΗΠΑ προσκάλεσαν το ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν για να κυνηγήσουν τον Μπιν Λάντεν.
Ένας ακόμη παράδοξος πόλεμος εναντίον προσώπου. Όπως ο πόλεμος εναντίον του Μιλόσεβιτς (για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας) ή εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν (για τη διάλυση του Ιράκ).
Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια για να ασχολείται κάποιος με έναν πόλεμο, τον οποίο η πανίσχυρη Ατλαντική Συμμαχία και άλλοι πρόθυμοι εταίροι της, δεν κατόρθωσαν να φέρουν σε πέρας.
Ο αφγανικός στρατός χάνει περισσότερους στρατιώτες από τις λιποταξίες προς τις τάξεις των Ταλιμπάν, από ό,τι στα πεδία των μαχών.
Τι είδους πόλεμος κι αυτός! Ένας ατέλειωτος ανταρτοπόλεμος με τους Ταλιμπάν (σ.σ.: Που ουδέποτε έχασαν τον πόλεμο παρά μόνο εκδιώχθηκαν από μερικές πόλεις) έχει πάρει πλέον νέα διάσταση καθώς το Ισλαμικό Χαλιφάτο βρίσκει πρόσφορο έδαφος και έχει αρχίσει να απλώνει τα «πλοκάμια» του στο Αφγανιστάν.
Μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση όταν είδα να φιγουράρει πρώτη στο CNN η είδηση ότι «κυβερνητικοί στρατιώτες του Αφγανιστάν πολεμούν πλέον στο πλευρό των Ταλιμπάν».
Σε απόσταση μικρότερη από πέντε χιλιόμετρα από την πόλη Λασκάρ Γκαχ, οι Αφγανοί στρατιώτες μπορούν να δουν πολλές λευκές σημαίες. Δεν πρόκειται για σημαίες παράδοσης. Ακριβώς το αντίθετο: Δείχνουν τις θέσεις των Ταλιμπάν και πόσο κοντά βρίσκονται στην πρωτεύουσα της επαρχίας Χελμάντ.
Παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης της χώρας πως οι στρατιωτικές της δυνάμεις μπορούν να κρατήσουν τις θέσεις τους και να ανακαταλάβουν τα χαμένα εδάφη, συμβαίνει το αντίθετο. Η στρατηγική επαρχία, όπου έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες στρατιώτες του ΝΑΤΟ, είναι έτοιμη να πέσει στα χέρια των Ταλιμπάν.
Στα χέρια των Ταλιμπάν και η πλούσια παραγωγή παπαρούνας της περιοχής.
Ήδη όπως ανακοίνωσε ανώτερος αξιωματούχος των κυβερνητικών δυνάμεων, ο στρατός έχει εγκαταλείψει τις περιοχές Ναουζάντ και Μούσα Κάλα, σε μια «κίνηση τακτικής», όπως την αποκάλεσε. Ο ίδιος όμως παραδέχθηκε κάτι για το οποίο προειδοποιούσαν από καιρό πολλοί αναλυτές: Η μεγάλης αξίας παραγωγή παπαρούνας (οπίου) είναι και ο κύριος λόγος που οι Ταλιμπάν είχαν βάλει στόχο την περιοχή της Χελμάντ.
«Το 2015 ήταν μια άσχημη χρονιά και αποδίδω τις αποτυχίες στην έλλειψη ικανής ηγεσίας στην Kαμπούλ» είπε στο CNN ο στρατηγός Τζέφρι Μπουκάναν, υποδιοικητής των αμερικανικών δυνάμεων.
Αμερικανοί αξιωματούχοι υπολογίζουν σε 5.500 τους άνδρες των αφγανικών κυβερνητικών δυνάμεων που σκοτώθηκαν τον περασμένο χρόνο. Αριθμός πολύ μεγαλύτερος από τις απώλειες του ΝΑΤΟ (3.500) σε μια δεκαετία.
Είναι αδύνατο να θέσει κανείς σε κάποιο πλαίσιο των γνωστών πολεμικών συγκρούσεων τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, όπως και τον πόλεμο εναντίον των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Μιας και οι μαχητές κάνουν το παράλογο – λογικό, το απεχθές – όμορφο.
Είναι τρομαχτικό το είδος αυτού του πολέμου που δίνει στα όργανά του -τους φονιάδες- την δικαιολογία ότι εκτελούν ευλογημένο, θεόπεμπτο έργο. Χωρίς να υπολογίζουν το κόστος της ίδιας του της ζωής, αφού θα ανταμειφθούν μετά θάνατον.
Διαβάστε επίσης:
