Toυ Κώστα Μπετινάκη
«Οι καιροί αλλάζουν» για να θυμηθούμε και το τραγούδι του -Νομπελίστα πλέον- Μπομπ Ντίλαν.
Το επισημαίνει κι ο βραβευμένος δημοσιογράφος από τη Ναζαρέτ Jonathan Cook, που θυμίζει το “προφητικό” οργουελιανό «ο Πόλεμος είναι Ειρήνη, η Ελευθερία είναι σκλαβιά κι η άγνοια είναι δύναμη».
Για παράδειγμα διαβάζοντας την «Guardian»:
# Σε δημοσίευμά της δίνει εύσημα στην επιχείρηση των ιρακινών δυνάμεων που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο για την ανακατάληψη της Μοσούλης από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Επίθεση που –εννοείται- πως δεν πρόκειται να θίξει ούτε τρίχα από τους πολίτες που ζουν στην πόλη.
Και κάτι ακόμη που δεν αναφέρει η εφημερίδα: Όταν πέσει η Μοσούλη αναπόφευκτο είναι πως οι τζιχανστιστές θα διαφύγουν στον ασφαλή παράδεισο που αποτελεί η πολεμική αναταραχή που έχει δημιουργήσει η Δύση στη Συρία. Και αποτέλεσμα θα είναι ο συγκεντρωμένος στρατός των τζιχαντιστών να επιτεθεί εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων της Συρίας.
Mήπως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ακόμη σενάριο Made in USA;
# Σε άλλο δημοσίευμά της η εφημερίδα δίνει εύσημα στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο επειδή εξετάζουν το ενδεχόμενο να αυξήσουν τα οικονομικά αντίποινα εναντίον της Μόσχας. Γιατί; Μα επειδή οι συριακές δυνάμεις, υποστηριζόμενες από τους Ρώσους επιτίθενται στο ανατολικό Χαλέπι για να το ανακαταλάβουν από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Χαλιφάτου και της αλ-Κάιντα. Επίθεση που έχει προκαλέσει θύματα αμάχους που χρησιμοποιούνται ως ανθρώπινη ασπίδα από τους τζιχαντιστές.
Άλλο δημοσίευμα του Ρόμπερτ Φισκ στην «The Independent» υποστηρίζει πως ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί τους Χεσμπολά και Ιρανοί, προετοιμάζονται για μαζική εισβολή χιλιάδων μαχητών του ISIS που θα οδηγηθούν να περάσουν τα ανοικτά λόγω του πολέμου σύνορα, από το Ιράκ στη Συρία, μετά την πτώση της Μοσούλης.
Κι αυτό παρ΄όλο που Αμερικάνοι ειδικοί προβλέπουν ότι «θα δοθεί μάχη τύπου Στάλιγκραντ στη Μοσούλη».
Βέβαια ο ΟΗΕ έχει προειδοποιήσει ότι θα είναι ατέλειωτες οι πομπές των προσφύγων που θα αναζητήσουν ασφαλή προορισμό, αλλά ποιοι δίνουν σημασία σ΄αυτές τις λεπτομέρειες; Όσοι έδειξαν «ευαισθησία» και τα εκατομμύρια των προσφύγων που έχουν προκαλέσει οι πόλμοι για «αναδιάταξη του χάρτη της Μέσης Ανατολής», μήπως;
Αποκαλυπτικό είναι το δημοσίευμα του αμερικάνικου διαδικτυακού περιοδικού “Military Times’’ (που χρηματοδοτείται από το Πεντάγωνο) που επιχείρει επειδή οι τζιχαντιστές θα περάσουν στη Συρία, όπου «οι ΗΠΑ έχουν λίγους συμμάχους να πολεμούν στο πλευρό των 5.000 αμερικανικών ειδικών δυνάμεων-που βρίσκονται σε Ιράκ και Συρία- υπό την διοίκηση του στρατηγού Τάουσεντ».
Αλλά αυτή καθεαυτή επίθεση εναντίον της Μοσούλης αποτελεί ειρωνική απόδειξη της αμερικανικής και δυτικοευρωπαϊκής υποκρισίας, που υποστήριξαν απόφαση του ΟΗΕ κατηγορώντας την υποστηριζόμενη από τους Ρώσους επίθεση για να ανακαταληφθεί ολόκληρο το Χαλέπι εκδιώκοντας τους τζιχαντιστές του ISIS. Κατηγορώντας Σύρους και Ρώσους για «εγκλήματα πολέμου».
H Lise Grande, συντονίστρια του ΟΗΕ για την ανθρωπιστική βοήθεια στο Ιράκ δήλωσε στη “New York Times’’ του Σαββατοκύριακου: «Τα Ηνωμένα Έθνη βαθειά ανησυχούν για το χειρότερο σενάριο που μπορεί να σκεφθεί κάποιος. Η επιχείρηση για την ανακατάληψη της Μοσούλης θα είναι πιο πολύπλοκη και διάρκειας από όλες τις επιχειρήσεις του 2016, με φόβο να ένα εκατομμύριο κάτοικοι να αναγκασθούν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους».
Από την άλλη –φυσικά- η «New York Times» στο κύριο άρθρο της στις14 Οκτωβρίου καλωσορίζει την επερχόμενη «Μάχη για την ανακατάληψη της Μοσούλης».
Πριν δύο εβδομάδες η ίδια εφημερίδα με άρθρο της πάλι, χαρακτήριζε τη Ρωσία «κράτος εκτός νόμου» επειδή υποστηρίζει τη μάχη για να ανακαταληφθεί το Χαλέπι, «απειλώντας τη ζωή χιλιάδων κατοίκων»…
Η διαφορά ανάμεσα στις δύο μάχες είναι προφανής: Στο Χαλέπι έχουμε εκείνους που μάχονται εναντίον του ΙSIS το οποίο συμμετέχει στην προσπάθεια των ΗΠΑ να ανατραπεί το καθεστώς Άσαντ, ενώ στη Μοσούλη οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τους Κούρδους και την ιρακινή κυβέρνηση εναντίον του ISIS.
Και η περιοχή της Μοσούλης είναι ιδιαίτερου ενδιαφέροντος λόγω των ενεργειακών της αποθεμάτων.
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με «απώλειες δυστυχισμένων αμάχων», στο Χαλέπι, από «κακές βόμβες», και «παράπλευρες απώλειες», στη Μοσούλη, για να θυμηθούμε τι έλεγε ο απερίγραπτος εκείνος εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ για τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία από τις «καλές βόμβες».
Η περίπτωση της Μοσούλης, μας θυμίζει έναν άλλον πόλεμο των ΗΠΑ- στο Βιετνάμ. Το 1968 λοιπόν, ανακοίνωση του αμερικανικού στρατού ανέφερε πως η βιετναμέζικη πόλη «Bến Tre, πρέπει να καταστραφεί για να σωθεί»!
