Η σκηνή είναι χαρακτηριστική. Μια αιθέρια ύπαρξη ενδεδυμένη στα λευκά αιωρείται επιδιδόμενη σε χορευτικές κινήσεις μπροστά από τους αρχηγούς κρατών και πρωθυπουργούς των χωρών – μελών της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.

Στο φόντο ένα παλιό Palazzo γερμανικής αρχιτεκτονικής, το οποίο φιλοξενεί το μεγάλο ραντεβού.

Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, άνθρωπος συντηρητικός και πολύ καλός Καθολικός, αφού στα νιάτα του τέλειωσε διακεκριμένα σχολεία τα οποία διαθέτει η Καθολική Εκκλησία στις μελαγχολικές χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά. Πιστός στο Βατικανό και στην ηθική του, ο Ζ. Κ. Γιούνκερ κατάφερε να αναρριχηθεί στην πρωθυπουργία του Λουξεμβούργου και να κυριαρχήσει για πολλές θητείες και κατόπιν ως επιβράβευση των υπηρεσιών του να εκλεγεί ελέω Γερμανίας στην περίοπτη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Κάποια σκάνδαλα με υπεξαιρέσεις και κάποιες καταγγελίες, όπως αντιλαμβάνεται ο κάθε αφελής πολίτης, καταχωρήθηκαν στις κοινοτικές καλένδες, διότι έτσι το ήθελαν οι ισχυροί.
Ο καλός Καθολικός, όπως κάθε πιστός, έχει πάντοτε αδυναμίες.
Στην Εκκλησία κυρίως στις χριστιανικές εκδοχές της αλλά με ιδιαίτερη έμφαση στη δυτική της έκφραση, οι αδυναμίες αυτές αποκαλούνται και αμαρτίες. Άλλωστε, πώς θα μπορούσε να υπάρξει Εκκλησία χωρίς τη διαδικασία άφεσης αμαρτιών.
Όλοι στράφηκαν προς έναν ηλικιωμένο άνθρωπο ο οποίος με κόπο αλλά εν ευθυμία κατευθυνόταν προς το υπερυψωμένο πόντιουμ το οποίο είχε στηθεί για την οικογενειακή φωτογραφίαΟ Ζαν Κλοντ Γιούνκερ το ξέρει αυτό καλά. Προφανώς, κάποια στιγμή θα του το εξήγησε διά ζώσης και ο Πάπας, διότι -ως γνωστόν- ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ συναντά κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή όλους τους μεγάλους ηγέτες του κόσμου.
Ο κ. Γιούνκερ έχει αδυναμία στο καλό φαγητό. Όχι το οποιοδήποτε καλό φαγητό. Το φαγητό το οποίο γεύονται μόνον οι λάτρεις της υψηλής γαστρονομίας. Βεβαίως, ελλοχεύουν οι κίνδυνοι της χοληστερίνης και των τριγλυκεριδίων, αλλά ευτυχώς που υπάρχει και η φαρμακολογική χημεία. Ως γνωστόν, το καλό φαγητό συνοδεύεται πάντα από εξαιρετικά κρασιά, αφού ο οίνος ευφραίνει την πολιτική καρδίαν.
Και δημιουργεί συνθήκες διαλόγου και συνεννόησης σε κλίμα χαλαρό. Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ είθισται να ποζάρουν οι ισχυροί του κόσμου για μια οικογενειακή φωτογραφία. Αυτήν τη φορά τα βλέμματα των αρχηγών κρατών και των πρωθυπουργών δεν στρέφονταν προς την αιθέρια ύπαρξη ντυμένη στα λευκά η οποία αιωρείτο μπροστά τους.
Όλοι στράφηκαν προς έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, ο οποίος με κόπο αλλά εν ευθυμία κατευθυνόταν προς το υπερυψωμένο πόντιουμ που είχε στηθεί για την οικογενειακή φωτογραφία.
Υποβασταζόμενος (καθόλου διακριτικά) φθάνει μπροστά στα δύο σκαλοπάτια και εκεί σταματά. Αρχίζει να συνομιλεί με τον εαυτό του αντιλαμβανόμενος πως αυτά τα δύο ξύλινα σκαλιά είναι σαν την αιωνιότητα, Μέσα σε αυτόν τον αμείλικτο χρόνο. Διαπραγματεύεται με τα πόδια του, τα οποία είναι ασταθή, κοιτά απεγνωσμένα τους ηγέτες των χωρών – μελών του ΝΑΤΟ, που και αυτοί με έντονο προβληματισμό τον αντικρίζουν, και στη συνέχεια, αφού η εσωτερική του διαπραγμάτευση δεν καταλήγει σε αποτέλεσμα, υποβασταζόμενος ανεβαίνει τα σκαλιά. Θρίαμβος!
Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να επιδείξει την εγκαρδιότητά του. Ασπάζεται τους πάντες και πάντα. Αρχίζει τα φιλιά με τους ηγέτες και όταν η αστάθειά του είναι πλέον εμφανής, σπεύδει ο Εμανουέλ Μακρόν με αυτήν την έμφυτη γαλατική ευγένεια, η οποία βεβαίως παραδοσιακά και από την εποχή του Καρλομάγνου δεν σχετίζεται με την ανθρωπιά αλλά κυρίως με το φαίνεσθαι, και αγκαλιάζει πατρικά τον πρόεδρο της Κομισιόν.

Το βασανιστήριο κάποια στιγμή λήγει και ο Ζ. Κ. Γιούνεκρ είναι υποχρεωμένος πια εκ των πραγμάτων να κατέβει τα δύο σκαλιά. Η επιχείρηση είναι πολύπλοκη. Τελικά, τα καταφέρνει. Υποβασταζόμενος.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Συνήθως λένε πως μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το «ενσταντανέ» είναι κάτι περισσότερο. Η Ε.Ε. εδώ και πολλά χρόνια, κυρίως μετά το 2008 και πάντως αμέσως μετά την είσοδο στην ευρωπαϊκή οικογένεια των αποκαλούμενων ανατολικών χωρών, εισήλθε σε μια φάση έντονης θεσμικής παρακμής. Ενδεχομένως και αποδρομής. Με μία ισχυρή γραφειοκρατία στις Βρυξέλλες, με αξιωματούχους αμειβόμενους με ιδιαίτερα παχυλούς μισθούς οι οποίοι προκαλούν το κοινό αίσθημα περί δικαίου του παρατηρητή Ευρωπαίου πολίτη, η Ε.Ε. διολίσθησε σε ένα καθεστώς όπου αυτά που αποφασίζονται στις Βρυξέλλες δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που σκέπτεται ο μέσος Ευρωπαίος ή με τις ανάγκες του.
Το αποτέλεσμα δεν άργησε να έρθει. Απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ευρώπη οι πολίτες στράφηκαν στο ευκολοχώνευτο ιδεολογικό καύσιμο που προσφέρει ο ακροδεξιός λαϊκιστικός λόγος. Κάστρα της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας έπεσαν στην Ολλανδία, στην Αυστρία, στην Ιταλία, στη Φινλανδία, ενώ τα δόντια των ακροδεξιών κομμάτων έγιναν ορατά στη Δανία, στη Γαλλία, στη Μ. Βρετανία ακόμα και σε αυτήν τη Σουηδία.
Όσον αφορά στις ανατολικές χώρες, ο Βίκτωρ Όρμπαν της Ουγγαρίας καθώς και ο πρόεδρος της Τσεχίας αποτελούν πλέον μοντέλα αυταρχικής εξουσίας.
Η παρακμή έχει το τίμημά της. Η εικόνα του προέδρου της Κομισιόν να τρεκλίζει υποβασταζόμενος, σηματοδοτεί και το τέλος μιας εποχής. Είτε θα κερδίσει η άποψη Μακρόν και των συν αυτώ για μια ριζική θεσμική και πολιτική αλλαγή στην Ε.Ε. με στόχο τη διαφύλαξη της Δημοκρατίας ή καλύτερα της Republic ή θα κερδίσουν οι άλλοι και αυτό θα σημάνει το τέλος της Ένωσης.

Οι αδυναμίες και οι αμαρτίες, αφού εξομολογηθούν στον Πνευματικό, διαγράφονται με πέντε προσευχές και μέτρημα των κόμπων στο ιερό κομποσκοίνι. Η πολιτική παρακμή όταν διαγράφεται σε καθεστώς Δημοκρατίας, τότε δυστυχώς καταλήγει σχεδόν πάντα σε σκοτεινές παρενθέσεις που στην ιστορία καταγράφονται ως εκδοχές του φασισμού.

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης