«Γεια σας, τι κάνετε; Σας βλέπω στην τηλεόραση και μπορώ να σας πω ότι είσαστε πάρα πολύ καλή, ειλικρινά…» είπε ο υπουργός στην όμορφη κυρία, η οποία τον ευχαρίστησε για τα καλά του λόγια.
«Είχαμε μιλήσει μια φορά για ένα θέμα… Μπορείτε να με πάρετε όποτε θέλετε στο τηλέφωνο που είχαμε μιλήσει για να πούμε και δυο λόγια παραπάνω» της διευκρίνισε ο υπουργός και η γοητευτική δημοσιογράφος άρχισε όλο και κάτι να θυμάται.
«Ναι, ναι θυμάμαι, κύριε υπουργέ… Ευχαρίστως θα σας πάρω» συμπλήρωσε εκείνη με τη σοβαρότητα που απαιτούσε η στιγμή.
Ήταν ξημερώματα Δευτέρας, λίγο μετά την ψήφιση του Προϋπολογισμού, και στην πόρτα εξόδου είχε δημιουργηθεί πανικός. Ο Πρωθυπουργός έκανε δηλώσεις στο πόδι, προκαλώντας έμφραγμα στο διάδρομο (μόνο τους παρατρεχάμενούς του να μετρήσει κανείς… ξημέρωσε) και, δοθείσης της ευκαιρίας, ο υπουργός άνοιξε το δικό του δρόμο.
Πολλοί θα ’θελαν εκείνο το βράδυ να ήταν έστω για λίγο υπουργοί, για να πουν μόνο και μόνο δυο υπουργικές κουβέντες…
Μεγάλο αφροδισιακό η εξουσία (Χ. Κίσινγκερ)…
