Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
«Η ηρωίδα μου είναι ένα θαυμάσιο πλάσμα…Ναι τη θαυμάζω. Έχει περάσει πολλά…έχει δει και βιώσει κοινωνικές, πολιτικές αλλαγές και προσωπικές ήττες που της κόστισαν και παίρνει τον νόμο στα χέρια της…ορίζει μόνη της το δίκαιο. Έχει όγκο και εύρος…γι’ αυτό και ρωγμές…ανθρώπινες» αναφέρει μεταξύ άλλων στο zougla.gr η Άντρια Ράπτη, μια ταλαντούχα καλλιτέχνις, η οποία πρωταγωνιστεί στο έργο «Οι δρόμοι του χιονιού» σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή στο θέατρο Τόπος Αλλού.
Η παράσταση είναι το δεύτερο μέρος μιας πορείας που ξεκίνησε με έρευνα, συναντήσεις και συνεντεύξεις με πραγματικούς μετανάστες πρωταγωνιστές της μεταναστευτικής περιπέτειας, και ολοκληρώνεται με τους «Δρόμους του Χιονιού» στο Τόπος Αλλού με μία πολυσήμαντη Ευρωπαϊκή συνεργασία τριών οργανισμών που προέρχονται από την Ιταλία και Πολωνία, χώρες με μεγάλη θεατρική παράδοση. Οι καλλιτέχνες μέσα από την συνεργασία τους καταθέτουν όχι μόνο τις τεχνικές και τις φόρμες τους άλλα και την εμπειρία του τόπου τους πάνω στη μετανάστευση.
Τι σας γοήτευσε στο έργο «Οι δρόμοι του χιονιού» και σας ώθησε να συμμετάσχετε στη συγκεκριμένη παράσταση;
Η ιδέα ενός ευρωπαϊκού project ήταν δελεαστική. Το γεγονός ότι ήρθα σε επαφή με συναδέλφους ηθοποιούς απ’ την Ευρώπη σε μια κοινή θεματολογία και επικοινωνήσαμε το τελικό αποτέλεσμα των προβών μας, την παράσταση, σε ξενόγλωσσο κοινό στο εξωτερικό…ήταν πολύτιμη εμπειρία. Το κείμενο από την άλλη ήταν ένα προσωπικό στοίχημα για το πώς ένα αφηγηματικό στη βάση του κείμενο μπορεί να δραματοποιηθεί και να έχει ενδιαφέρον για το κοινό. Δοκίμασα δρόμους και τεχνικές…και ακόμα δοκιμάζω.
Ποια τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ηρωίδας που υποδύεστε;
Η ηρωίδα μου είναι ένα θαυμάσιο πλάσμα…Ναι τη θαυμάζω. Έχει περάσει πολλά…έχει δει και βιώσει κοινωνικές, πολιτικές αλλαγές και προσωπικές ήττες που της κόστισαν και παίρνει τον νόμο στα χέρια της…ορίζει μόνη της το δίκαιο. Έχει όγκο και εύρος…γι’ αυτό και ρωγμές…ανθρώπινες.
Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο και τι σας συγκινεί στον ρόλο σας;
Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά της με προβλημάτισαν…και το γεγονός ότι ανήκω σε μια γενιά που δεν έχει ζήσει τα ιστορικά γεγονότα στα οποία αναφέρεται…Β Παγκόσμιο, Εμφύλιο και πρέπει να αντλήσω υλικό από προσωπική έρευνα και άλλη τόση που κάναμε στις πρόβες όλοι μαζί. Τελικά αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στη δουλειά μας…πως απ’τη συλλογή πληροφοριών περνάς στη σύνθεση του ρόλου.
Tι αλλάζει σχετικά με το μεταναστευτικό ζήτημα σε κάθε μια από τις τρεις χώρες που συμμετέχουν στην παράσταση;
Δεν θα μιλήσω για κάθε μία από τις χώρες ξεχωριστά. Στην πρώτη παράσταση το καλοκαίρι, συμμετείχαν πέντε χώρες μαζί με μας. Τώρα στο Τόπος Αλλού είναι μια συνέχεια, εξέλιξη…αυτού του πονήματος και πιάνει ιστορίες και άλλων εθνικοτήτων…νέα κείμενα.
Το μεταναστευτικό για μένα είναι ένα ζήτημα με πολλές όψεις.Το έχουν αντιμετωπίσει κατά καιρούς, σε κομμάτια της ιστορίας τους και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, σχεδόν το σύνολο των λαών στον κόσμο. Πληθυσμιακές μετακινήσεις και διεκδικήσεις χώρου, έγιναν, γίνονται και θα γίνονται.
Το ζητούμενο είναι η ομαλή ενσωμάτωση και η προσπάθεια επικοινωνίας ή και συνύπαρξης διαφορετικών πολιτισμών, άρα και συνηθειών…εκατέρωθεν. Προϋποθέτει κρατική ετοιμότητα, οργάνωση, μέριμνα και ευαισθησία. Δεν έχω απαντήσεις για όλα τα θέματα που προκύπτουν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μου, στην Ευρώπη και σ’ όλον τον κόσμο. Με ταλανίζουν πολλά ερωτηματικά και προσπαθώ ψύχραιμα να διατηρήσω και συναισθηματική ματιά και σκέψη.
Ποια η εμπειρία σας από τη συνεργασία σας με τον Νίκο Καμτσή και πώς η σκηνοθετική του προσέγγιση σας βοήθησε στην προσέγγιση του ρόλου σας;
Με τον Νίκο είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε. Γνώριζε όμως τη δουλειά μου και εγώ την πορεία του στον χώρο. Υπήρξε από την πρώτη στιγμή καλή ενέργεια μεταξύ μας. Εκτιμώ την εμπιστοσύνη που μου δείχνει. Με άφησε να δοκιμάσω και να πειραματιστώ…με άφησε ν’αναπνέω.
Δεν αισθάνθηκα περιορισμό και άγχος ούτε μια στιγμή. Δεν συμβαίνει πάντα ξέρετε στις συνεργασίες. Συμφωνήσαμε στα περισσότερα…στις διαφωνίες ακούσαμε ο ένας τον άλλον. Η συνεργασία μας θα συνεχιστεί και σ’ αλλα projects και χαίρομαι γι αυτό.
Πώς βλέπετε την ανταπόκριση του κόσμου; Η παράσταση που είναι μία τοιχογραφία του φαινομένου της μετανάστευσης, της προσφυγιάς πιστεύετε ότι μπορεί να ευαισθητοποιήσει τους θεατές σε σχέση με το μεταναστατευτικό ζήτημα;
Το κοινό ανταποκρίνεται θερμά και για τη θεματολογία και για την ίδια την παράσταση. Φαίνεται αγγίζει συναισθηματικές χορδές τους, έντονα. Πάντα θα υπάρχουν και αντιρρήσεις στη δουλειά μας…σίγουρα…ιδιαιτέρως από ένα πιο εκπαιδευμένο κοινό. Όμως όλοι ανεξαιρέτως αναγνωρίζουν την εντιμότητα και τη θεατρικότητα της παράστασης.
Ποιος ρόλος σας μέχρι τώρα ήταν η πιο σημαντική στιγμή για σας;
Τους αγάπησα…αφού πρώτα τους μίσησα…Μου συμβαίνει συχνά. Σπάνια μου αρέσουν απ’την αρχη, απ’ την ανάγνωση. Φαντασιώνομαι έναν άλλον ρόλο μέσα στο έργο απ’αυτόν που μου εμπιστεύονται. Στην πορεία των προβών πάντα, μα πάντα, τους αποδέχομαι μέχρι λατρείας.
Οφείλω όμως να πω ότι η θητεία μου, με το που τελείωσα τις σπουδές μου στο Εθνικό, στο Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη, υπήρξε απ’ τις πιο σημαντικές στην πορεία μου μέχρι τώρα.
Τι ονειρεύεστε για τη θεατρική σας πορεία;
Ονειρεύομαι…και μόνο αυτό…φτάνει!
Υπάρχουν ρόλοι και κείμενα που επιθυμείτε πολύ να σας δοθεί η ευκαιρία να τα προσεγγίσετε;
Ναι σίγουρα. Κείμενα που να με δυσκολεύουν και ρόλοι που να με ξεβολεύουν.
Μπορεί ένας νέος ηθοποιός σήμερα εν όψει οικονομικής κρίσης να βιοποριστεί από το θέατρο;
Όχι, δεν μπορεί. Εγώ ανήκω στους τυχερούς. Κάνω κι άλλα πράγματα, πάντα σε σχέση με το αντικείμενο μου.
Τι σας δίνει χαρά στην καθημερινότητα σας;
Τα παιδιά μου, η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, ένα καλό βιβλίο, μια ταινία, το καλό φαγητό, το μαγείρεμα για αγαπημένους μου, η δουλειά μου κι άλλα κι άλλα…!
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Τον Φλεβάρη αρχίζουμε πρόβες με τον Δημήτρη Αλεξανδρή και σκηνοθέτη τη Βίκυ Βολιώτη σε δύο μονόπρακτα του Franz Xaver Kroetz στον φιλόξενο χώρο του Τόπος Αλλού και το περιμένω με ανυπομονησία. Θα θέλατε να τα πούμε και τότε;;
