Φέτος το Πάσχα θα πάω στο χωριό της μητέρας μου, στην Ηλεία. Η αλήθεια είναι ότι έχω χρόνια να πάω και ξέρω πως θα έχουμε την κλασική μάζωξη με το σόι. Το θέμα είναι πως θα πάω μόνη μου, χωρίς συντροφιά τη στιγμή που όλοι θα έχουν φέρει συντρόφους, αρραβωνιαστικούς και δεν συμμαζεύεται. Και άντε να αντιμετωπίσεις ατάκες του τύπου «πόσο μεγάλωσες», «καλά εσύ πότε θα παντρευτείς;» και διάφορα τέτοια.
Εάν πήγαινα με τον φίλο μου, οι θείες μου θα τον έπαιρναν παράμερα και θα του εξιστορούσαν καταστάσεις από τα παιδικά μου χρόνια και διάφορες αταξίες για τις οποίες, ομολογουμένως, δεν θα ήμουν και πολύ περήφανη. Σε αυτή την περίπτωση, θα ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί από την αμηχανία μου. Λες και ο σύντροφος περίμενε τις θείες, για να έχει άποψη για μένα. Από την άλλη, οι ξαδέρφες θα δείξουν την κλασική πυργιωτική στάση τους και θα τσακιστούν να τρέξουν ακόμα και ένα ποτήρι νερό να ζητήσει, δείχνοντάς μου ότι τον άνδρα τον έχουμε κορόνα στο κεφάλι μας. Γκρρρ!
Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκα, εντούτοις πηγαίνω πάντα στον Επιτάφιο και την Ανάσταση. Μου αρέσει το κλίμα κατάνυξης και η αναμονή του Αγίου Φωτός. Το μόνο που φοβάμαι είναι στη λιτανεία του επιταφίου να μη με πλησιάσει πολύ κοντά κανένα κερί και μου πάρουν φωτιά τα extensions. Ε, πώς θα γίνει; Φαντάζεσαι να περπατάς όλο σεβασμό και κατάνυξη στην κορύφωση του Θείου Δράματος και ξαφνικά να μπουρλωτίαζει το κεφάλι σου γιορτιάτικα;
Άσε το νυφοπάζαρο που γίνεται αυτές τις μέρες. Οι δρόμοι της Ηλείας γεμίζουν κόσμο και μετατρέπονται σε πασαρέλες. Πολλοί όμορφοι άνθρωποι ξεχύνονται για ανταλλαγή ευχών, κουτσομπολιού και δώρων. Η κρίση ματαιοδοξίας ημών των γυναικών, τέτοιες μέρες, φτάνει στο κόκκινο. Η περιποίηση πηγαίνει σετ με το κλίμα.
Έτσι, λοιπόν, μαζεύω την προικούλα μου, τη φορτώνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάω, Είναι δωδεκάμισι η ώρα το βράδυ. Προτιμώ το νυχτερινό δρομολόγιο, από το να με πιάσει η κίνηση στον δρόμο.
Καλή Ανάσταση σε όλους!
