Του Ανδρέα Καλλιβωκά από ανάρτησή του στο Facebook
«ΣΙΔΕΡΟΦΡΑΚΤΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ
Σε κάθε δημόσια εμφάνιση αυτού που αποκαλείται «ηγέτης», περισσεύουν οι σιδερόφρακτοι φρουροί της εξουσίας. Και τότε γεννάται το ερώτημα: μπορεί να μιλά κανείς για Δημοκρατία όταν ο ηγέτης της φυλάσσεται σαν βασιλιάς, σαν δεσπότης που φοβάται τον λαό; Όταν ο ίδιος ο λαός κρατείται σε απόσταση από τον εκπρόσωπό του; Όχι τότε η Δημοκρατία είναι σιδερόφρακτη, αλυσοδεμένη, κακοποιημένη.
Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ
ΜΗΤ᾽ ἄΝΑΡΧΟΝ, ΜΗΤΕ ΔΕΣΠΟΤΟΥΜΕΝΟΝ
ΤΗΝΔΕ ΠΟΛΙΝ ἔΡΗΜΟΝ ΕἶΝΑΙ, ΤὴΝ ΘΕῶΝ ΦΟΒῳ
ΕὐΠΡΕΠῆ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΤΕΙΧΕΙΝ ἀΣΦΑΛΕΙΑΝ.
ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΟΥΤΕ ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΕΣ,
ΟΥΤΕ ΥΠΟ ΔΕΣΠΟΤΙΣΜΟ•
ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΥΠΡΕΠΕΙΑ
ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑ. ΑΙΣΧΥΛΟΣ ΟΡΕΣΤΕΙΑ
Μια από τις πιο βασικές και εννοιολογικά αλλά και σε βάθος κύριες φράσεις της Αθηνάς στην τελευταία πράξη της ΟΡΕΣΤΕΙΑΣ για την Δημοκρατία
Στις λεγόμενες σύγχρονες δημοκρατίες, η ίδια η λέξη «δημοκρατία» έχει κακοποιηθεί. Χρησιμοποιείται ως βιτρίνα, ως προπέτασμα, για να αποκρύψει την πραγματικότητα: την κυριαρχία των δήθεν αρίστων, αυτών που αυτοαναγορεύονται σε φορείς της εξουσίας, ενώ στην πράξη δεν κατανοούν ούτε το βάρος ούτε το νόημα των λέξεων που επικαλούνται. Όταν το «κράτος» δεν σημαίνει κοινότητα αλλά λάφυρο, όταν η «εξουσία» δεν σημαίνει διακονία αλλά ιδιοκτησία, τότε δεν μιλάμε για δημοκρατία, αλλά για παραμόρφωσή της. Οι ηγέτες αυτοί, κρυμμένοι πίσω από την επίφαση του πολιτεύματος, χτίζουν έναν Λεβιάθαν που δεν προστατεύει αλλά καταπίνει. Επικαλούνται, όπως άλλοτε ο Ρουσσώ, τη βούληση του λαού, μόνο για να τη στρεβλώσουν, και ταυτόχρονα οικοδομούν, μια εξουσία απόλυτη που ζητά υπακοή και όχι συναίνεση. Έτσι, η δημοκρατία καταντά ένα κέλυφος χωρίς περιεχόμενο, μια σκιά που καλύπτει την αυθαιρεσία των ολίγων. Στις σύγχρονες κοινωνίες, οι ηγεμόνες πείθουν ότι το χειροπιαστό και το «ορθό» είναι ταυτόχρονα και το καλύτερο, πνίγοντας κάθε αυθόρμητη επιθυμία και κάθε όνειρο των ανθρώπων. Κάθε προσπάθεια να διεκδικήσουν, να ονειρευτούν ή να αμφισβητήσουν περιορίζεται, γιατί η εξουσία γνωρίζει ότι η μετατροπή ενός κράτους αυθαιρεσίας σε φαινομενική κοινωνία δικαίου εξαρτάται από την υπακοή και την υποταγή. Μια κοινωνία δικαίου, στην ουσία, βασίζεται σε θεμελιώδη χαρακτηριστικά όπως η ισονομία, η αξιοκρατία, η διαφάνεια, ο σεβασμός των θεμελιωδών δικαιωμάτων, η κοινωνική δικαιοσύνη και η δυνατότητα ατομικής αυτοδιάθεσης. Όταν αυτά τα χαρακτηριστικά γίνονται επιφανειακά ή περιορίζονται μόνο σε κανόνες χωρίς ουσία, η κοινωνία μοιάζει δίκαιη, αλλά στην πραγματικότητα συνεχίζει να διατηρεί τις ανισότητες και να περιορίζει τα όνειρα και τις διεκδικήσεις των ανθρώπων. Οι άνθρωποι διδάσκονται να θεωρούν τη συμμόρφωση αρετή, ενώ η σκέψη της αντίστασης παρουσιάζεται ως ριψοκίνδυνη, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΛΛΑΓΗ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΚΑΙ ΙΔΕΩΝ ΩΣ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ . Η πραγματική απειλή για κάθε ηγεμόνα δεν είναι η στέρηση ή η δυσκολία• είναι η δύναμη της ανθρώπινης φαντασίας, η ακατάπαυστη επιθυμία για αυτοδιάθεση και η ικανότητα να ονειρεύεσαι πέρα από τα όρια που επιβάλλει η εξουσία. Κι αυτός είναι ο λόγος που η καταστολή των ονείρων δεν είναι τυχαία, αλλά στρατηγική: όσο περιορίζονται τα όνειρα και οι διεκδικήσεις, τόσο η εξουσία διατηρεί τον έλεγχο, και οι άνθρωποι χάνουν τη δυνατότητα να ζήσουν πραγματικά .Αναρωτιόμαστε λοιπόν για την έξαρση της βίας. Όταν το ίδιο το κράτος, μέσα από τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, διδάσκει την βία ως «γλώσσα» επιβολής, όταν η μη εφαρμογή της δικαιοσύνης συνιστά κι αυτή μια μορφή βίας, τότε η κοινωνία δεν μαθαίνει ισότητα και διάλογο, αλλά φόβο και υποταγή. Ο μηχανισμός αυτός υπηρετεί μεθοδικά το κράτος, γιατί του επιτρέπει να επιβάλλεται όχι με τη δύναμη του λόγου, αλλά με τη δύναμη της καταστολής, φιμώνοντας κάθε έντιμη και δίκαιη φωνή. Το παιχνίδι παίζεται αλλιώς: στον εκφυλισμό κάθε ελεύθερης σκέψης, κυρίως της νεολαίας, ώστε να καταστεί εύκολα χειραγωγήσιμη. Γιατί ένας νέος που σκέφτεται, αμφισβητεί και διεκδικεί είναι επικίνδυνος, ενώ ένας νέος μπερδεμένος, αποπροσανατολισμένος και αποκομμένος από το μεγαλείο της αληθινής δημοκρατίας είναι χρήσιμος και ακίνδυνος για την εξουσία. Όπως λέγεται, «μη μιλάς σε πεινασμένο για ιδανικά και επιθυμίες», το σύστημα δεν ενδιαφέρεται για μια εύρυθμα λειτουργούσα κοινωνία, αλλά για μια κοινωνία που απασχολείται με τα αναγκαιότητα της επιβίωσης. Όσο καταστέλλονται τα όνειρα των ανθρώπων και μάλιστα της πιο παραγωγικής ομάδας της κοινωνίας ,της νεολαίας ,εν ονόματι της επιβίωσης , τόσο η εξουσία διατηρεί τον έλεγχο, και οι άνθρωποι χάνουν τη δυνατότητα να ζήσουν πραγματικά και να φανταστούν κάτι πέρα από την επιβίωση που τους επιβάλλεται, θεωρώντας ακόμη και αυτή ως προνόμιο. Κι όμως, ο Περικλής στον Επιτάφιο λόγο μίλησε για ένα άλλο μέτρο: για μια πολιτεία όπου η ισότητα δεν είναι πρόσχημα, αλλά ουσία, όπου η ανάδειξη δεν γίνεται με βάση τον πλούτο ή την ισχύ, αλλά με βάση την αρετή και την προσφορά στο κοινό καλό. Και βεβαίως, ποτέ με ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΜΕ ΝΕΠΟΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΩΝ “ΔΗΘΕΝ ΑΡΙΣΤΩΝ”. Γιατί εκεί όπου η εξουσία περνά από πατέρα σε γιο, από οικογένεια σε οικογένεια, εκεί η δημοκρατία έχει ήδη νεκρωθεί. Δημοκρατία δεν υπάρχει εκεί όπου οι λίγοι απολαμβάνουν τα πολλά και οι πολλοί ζουν με τα λίγα. Εκεί βασιλεύει η απάτη της εξουσίας. Η κακοποιημένη δημοκρατία δεν είναι απλώς μια ατέλεια του συστήματος, είναι μια οργανωμένη ηγεμονία μεταμφιεσμένη. ΚΑΙ ΟΣΟ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΩΠΑΙΝΕΙ, ΤΟΣΟ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΡΙΖΩΝΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΗΣ.»
