Κάθε καλοκαίρι τα ίδια… Τόσο κλάμα! Και να άξιζε; Κανονίζουμε διακοπές και τελευταία στιγμή ακυρώνει. Πάμε κάθε μέρα στο λιμάνι να την παραλάβουμε και εκείνη είναι ακόμη στην πολύβουη Αθήνα.
Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα, καμίνι και αντί να είναι μαζί μας να γελάμε, να κολυμπάμε και να κάνουμε όνειρα, εκείνη κλαίει τη μοίρα της.
Το ξέρω ότι δεν θα αλλάξει τίποτα ούτε αυτό το καλοκαίρι. Παρόλο που κανονίζουμε το ταξίδι στα Κύθηρα, πάλι δεν θα τα βρούμε… Τελευταία στιγμή θα κανονίζουμε να φύγουμε και θα πει, «Καλό ταξίδι…». Μα καλά δεν θα έρθεις πάλι, σκέφτομαι και πριν προλάβω να το ξεστομίσω έχει απαντήσει σιβυλλικά «Όσο για μένα, θα δούμε μπορεί να έρθω την άλλη εβδομάδα…»
Ο συνοδηγός μου με βρίζει και με ξανά βρίζει που υπήρξα αφελής και πίστεψα ότι θα μας κάνει την τιμή η κοντέσα φέτος. Γελάστηκα. Ήθελα να παίξω κουβαρίνια, να πάρω τον ανεκδιήγητο και να του πω ότι μου χάλασε και πάλι τις διακοπές μου.
Κι αυτός λες και είναι βαλτός κάθε καλοκαίρι, Χριστούγεννα και Πάσχα βρίσκει να μας αναστατώσει, τη μια κάτι παθαίνει, την άλλη δεν μιλάει, την άλλη παντρεύεται, την άλλη χωρίζει… Έλεος.
Αλλά αν τον δω ποτέ, θα του πω: «Μας έσκασες… Έκανε προπόνηση ο Χούλιο, πήρε το πρωινό του ο Χούλιο… Ποιος νομίζεις πως είσαι και της φέρεσαι έτσι; Και πολύ σου πέφτει».
Εγώ είμαι φίλος της και δεν μπορώ να βλέπω αυτή την κατάσταση διαρκώς, όμως τι να κάνω; Αν δεν σου αφήνει περιθώριο δράσεως ο άλλος, σωπαίνεις και τον παρατηρείς να βουλιάζει… Απλώνω το χέρι μου, αλλά τίποτα καμία ανταπόκριση!
Το καλοκαίρι πλησιάζει σκέφτομαι να τον πιάσω από τώρα να μάθω αν έχει σκοπό να γίνει μπαμπάς, παπάς ή οτιδήποτε άλλο για να ξέρω να μην κλείσω τρίκλινη καμπίνα, να προετοιμάσω συνοδηγούς και λοιπούς φίλους. Να φορτίσω μπαταρίες κινητού και να βρω τα γλυκότερα λόγια μου για παρηγοριά.
Ακόμη πιστεύω ότι μπορεί να γίνει ένα θαύμα και τίποτα από την ζωή του να μην επηρεάσει τη φίλη μου.
Σαν συγκοινωνούντα δοχεία η σχέση τους και εγώ επιστήμων να τα μελετώ και να πληγώνομαι το ίδιο. Ακόμη και ο Αρχιμήδης στην μπανιέρα του αναφώνησε το γνωστό «Εύρηκα», εγώ πάλι ήθελα απλώς να αναφωνήσω στη θάλασσα «Την Εύρηκα», γιατί θα έχει έρθει… Λέτε; Μπα!!!!
