Να δανειστώ κι εγώ, λοιπόν, από την αριστουργηματική πένα της Χρυσούλας Δημητρακάκη, έτσι όπως χαράζει επώδυνα και συνάμα ανώδυνα την σελίδα της στο ολόφρεσκο «Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά»:
“Μετά από ένα οδυνηρό μέστωμα της μοναξιάς, έρχεται πάντα ένα καλοκαίρι να ενώσει τους ανθρώπους με ανυποψίαστους συνειρμούς.
Και σαν διαίσθηση χρόνου μαντεύει όσα δεν γνώριζε και σαν απειθάρχητος χείμαρρος αναποδογυρίζει συμπεράσματα, που γίνονται οριστικά κάθε δειλινό και αλλάζουν την κάθε αυγή.
Και όσοι αντιστεκόμενοι στη φθορά, αντιστέκονται και στο επερχόμενο τέλος, ξαποσταίνουν από πεισματικές αποφάσεις και συνειδητοποιώντας πως μια τελειωτική απόφαση μπορεί να σημαίνει και το τέλος, αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο, για το επόμενο σούρουπο… «…θα τα πούμε αύριο…»”
Και το αύριο, λέγω τώρα εγώ, ήρθε κι έγινε σήμερα. Και το σήμερα χθες. Κυλάει αδηφάγα ο άσπλαχνος χρόνος, ο τιμητής χρόνος. Τίποτα δεν άλλαξε, τίποτε δεν ειπώθηκε, τίποτε δεν έγινε. Η ίδια πάντα τρέλα των ημερών, η διαφθορά που διαπερνά το κόκκαλο της κοινής λογικής, το κομφούζιο και η ανευθυνότητα των κρατικών λειτουργών, η φτώχεια και η κακομοιριά μας -δυνάστες αιώνιοι και αμετακίνητοι. Οι νέοι μας σε απόγνωση. Τα «περήφανα γηρατειά», με συντάξεις της πείνας, αποσβολωμένα κοιτάζουν τις κραιπάλες των εξουσιαστών και την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος. Ένας κόσμος σε παρακμή: εγκληματικότητα, ηθική σήψη, ανασφάλεια, αγραμματοσύνη και ψυχική «στενότητα». Καταλληλότητες και προθέσεις στον κάλαθο των αχρήστων, εφόσον αδυνατούν να χαρίσουν χαμόγελο. Τρομοκρατία και τρομολαγνεία, «κάγκελα παντού», αδύνατον ν’ αναδυθούν αξίες, ιδεολογίες και αρχές όταν ο στόμαχος γουργουρίζει. Κοινωνίες διπλωματούχων ανέργων, πολυθεσιτών αγραμμάτων, αναγνωρισμένων ξιπασμένων πορνιδίων και φαύλων αποξηραμένων επιπλεόντων φελλών -κοινωνίες εν ολίγοις ενδεείς και ευτράπελες, που δεν αποτολμούν και δεν ευαρεστούνται ν’ αποτινάξουν την νύχτα που πλακώνει τα ματοτσίνορά τους.
Αβαθής η υφαλοκρηπίδα του μέλλοντος. Πισωγύρισμα και αφέλεια. Συνθήκες ιδανικές για την αφύπνιση των βρικολάκων του παρελθόντος. Δεν θέλει και πολύ ο παρακμάζων, πεινασμένος «ρίψασπις» ν’ αυτομολήσει στο ιδεολογικό στρατόπεδο των Συνταγματαρχών. Το «ψωμί», όταν βιώνεις την σημερινή πολιτική και κοινωνική αθλιότητα, εύκολα κατισχύει της «παιδείας» και της «ελευθερίας» του γνωστού μας συνθήματος. Προσοχή! Η Επταετία βλάπτει σοβαρά την υγεία…
Αλιεύοντας στ’ αβαθή, αβαθής και η μνήμη, αβαθής και η ποιότητα της Δημοκρατίας μας. Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό, ασταθές κι ανισόρροπο. Και τότε έρχεται η στιγμή των «ανυποψίαστων συνειρμών» και των «αναποδογυρισμένων συμπερασμάτων», που λέει η συγγραφέας της εισαγωγής μου.
Σαν σήμερα, πριν 42 χρόνια -21 Απριλίου 1967. Η επανάσταση της οδού Ασπασίας, στο Παγκράτι. Η εποχή του φιδιού ξεκινούσε σε μια ταλαιπωρημένη και φθαρμένη Ελλάδα. Ακόμη δεν παρήλθε ασφαλώς. Τα αβγά του διαρκώς εκκολάπτονται…
