Το πόσο σημαντική ήταν η Ερέτρια στην αρχαιότητα δεν έχει πια και τόση σημασία, παρά για ελάχιστους από όσους τουρίστες την επισκέπτονται, και που θα ενδιαφερθούν για το αρχαιολογικό της μουσείο με τα πολύτιμα ευρήματα από τις ανασκαφές που ξεκίνησαν τον 19ο αιώνα. Οι περισσότεροι θα αναζητήσουν ταβέρνες, μπαρ, καφετέριες· ένα Σαββατοκύριακο μακριά από την Αθήνα, αλλά κοντά στην Αθήνα, ξεκούραση και μπάνιο στη θάλασσα. Όλα θα ήταν καλά για τον πολύ κόσμο, που συρρέει από Παρασκευή στο κοντινό θέρετρο είτε με το πορθμείο από τον Ωρωπό είτε με τα Ι.Χ. μέσω Χαλκίδας, αν εξαιρέσουμε… τους βόθρους που ξεχειλίζουν και ρυπαίνουν δρόμους και πεζόδρομους.
Βλέποντας από το ferry boat την Ερέτρια χαίρεσαι τη φυσική ομορφιά του τοπίου με το Νησί των Ονείρων, το άλλο νησί, χωρίς όνομα (αυτό που είχε κάποτε αγοραστεί από κάποιον ονόματι Παπανικολάου υπασπιστή του τέως βασιλιά), το Ασπρονήσι, καθώς και ένα πιο μικρό βραχονήσι να συνθέτουν όλα όσα ονειρεύεται ο ταλαίπωρος εκδρομέας της μεγάλης πόλης, που από Δευτέρα θα ξανακλειστεί στο διαμέρισμα. Το μάτι ίσως θα επισημάνει και την κακόγουστη αντίθεση του φυσικού τοπίου με τις κατασκευές των διαφόρων μαγαζιών του παραλιακού δρόμου και τον αιγιαλό να ασφυκτιά από τις προεκτάσεις των καταστημάτων σχεδόν μέσα στο νερό της θάλασσας. Ίσως το μάτι του ανθρώπου να έχει συνηθίσει στην τόση ασχήμια, που μπροστά στην επιτακτική ανάγκη για ανάσα μακριά από την πνιγηρή καθημερινότητά του δεν βλέπει τίποτε άλλο -κι ούτε που θέλει να δει.
Μόνο που αυτήν ακριβώς την πολύτιμη ανάσα στερεί από όλους μας η κακογουστιά της ασφυκτικής και άναρχης δόμησης!
Η Ερέτρια για παράδειγμα πνίγεται στη μπόχα από τα σκατά όλων μας! Περπατούσες κι έκλεινες τη μύτη σου, κι έλεγες: αμάν, πότε να φυσήξει αεράκι μπας και απομακρύνει την αποφορά. Και μην πει κανείς ότι η πόλη δεν έχει αποχετευτικό σύστημα (πολλές κοινότητες και κωμοπόλεις δεν έχουν) γιατί η αδιαφορία και η ανευθυνότητα των περισσότερων ανθρώπων, κατοίκων και επισκεπτών, δεν θεραπεύεται με κανένα αποχετευτικό, όταν πρώτες οι τοπικές Αρχές δίνουν το κακό παράδειγμα της ανοχής στα λύματα και τη ρύπανση από τα βρωμόνερα που λιμνάζουν έξω από σπίτια και μαγαζιά, την ηχορύπανση, αφού δεν τηρούνται προδιαγραφές λειτουργίας και την οπτική ρύπανση από καταπατημένες παραλίες και αιγιαλό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση την κακογουστιά ενισχύουν και κάτι γελοία από πλευράς κατασκευής αγάλματα στην παραλιακή Οδό της Ερέτριας, που κακοποιούν βάναυσα το αρχαίο κάλλος.
Μαθαίνω ότι χρέη Δημάρχου εκτελεί η κυρία Αμφιτρίτη Αλιμπαντέ. Ας ελπίσουμε ότι άμεσα θα φροντίσει τουλάχιστον ώστε να μη μυρίζει σκατίλα και σκουπίδια η περιοχή. Μήπως οι αχόρταγοι που κυκλοφορούν κι οπλοφορούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (όχι μόνο της Ερέτριας αλλά σε πολλούς δήμους και κοινότητες) δεν τα βρίσκουν στο ποιος θα… μασάει πιο πολύ, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι και οι επισκέπτες εν μέσω “αναθυμιάσεων” να απολαμβάνουν χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες στον τουρισμό;
Το κλου στην απογοητευτική εικόνα είναι ότι κάποιοι ντόπιοι, που μάλιστα έχουν στη δούλεψή τους αλλοδαπούς, παριστάνουν τους “αριστοκράτες” και αντί να κοιτάξουν να διορθώσουν αυτά τα χάλια έχουν να λένε για τους Πακιστανούς και τους άλλους ξένους εργάτες, ότι τάχα αυτοί χαλάνε με την παρουσία τους την περιοχή! Δυστυχώς, η αντίληψη ότι φταίνε οι ξένοι επικρατεί σε πολλές περιπτώσεις και σε πολλές περιοχές εντός και εκτός Αττικής. Αλλά μήπως δεν το ξέρουμε; Οι ξένοι απλώς προσαρμόζονται στο περιβάλλον που συναντούν! Κι όταν αυτό είναι σαθρό συχνά γίνονται χειρότεροι κι από εμάς σε τρόπους και συμπεριφορές. Αλλά μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις… Εμάς, όμως, ποιος μας κατάντησε έτσι;
