Κάτι πρέπει να κάνουμε για λιγότερη φτώχεια
Παγκόσμια η συμμαχία κατά της Φτώχειας και οι αριθμοί, παγκόσμιοι κι αυτοί, δίνουν και παίρνουν στα στόματα των τεχνοκρατών την ώρα που τα στόματα των φτωχών ψελλίζουν την πιο μεγάλη αλήθεια: «Να δεις που αυτοί και τη θέλουν και την επιδιώκουν τη φτώχεια. Θέλουν να υπάρχει στον πλανήτη. Τη χρειάζονται.» Δεν εξηγείται αλλιώς. Χρειάζεται να είναι οι μισοί και παραπάνω από τους μισούς φτωχοί γιατί, αλλιώς, ποιος θα εξυπηρετήσει τα μεγάλα πλούτη που θέλουν χέρια φτηνά και στόματα στεγνά να σιωπούν από ανασφάλεια, υποταγή, γιατί όχι, και φόβο;
Διότι δεν γίνεται να είναι όλοι χορτασμένοι από κούνια, καθαροί από σπίτι, σιδερωμένοι από φροντίδα, και με πτυχία από καλά πανεπιστήμια∙ ούτε γίνεται να είναι όλοι στερημένοι από χαρά, κατάκοποι από κούραση στο κρύο, την παγωνιά, τη δυνατή βροχή, τον ανελέητο καύσωνα. Χρειάζεται ισορροπία για να γυρίζει ο κόσμος κι ας μαζεύονται κατά καιρούς υψηλοί και ειδικοί εκπρόσωποι από χώρες να ομιλήσουν για τη Φτώχεια και το πώς, όχι να εξαλειφθεί, απλώς να περιοριστεί. Κάτι σαν την παγκόσμια κλιματική αλλαγή δηλαδή στο περίπου να διασωθούμε ως πλανήτης και ως άνθρωποι.
Στην Ελλάδα, οι επίσημες μετρήσεις δείχνουν τουλάχιστον 35% του πληθυσμού να ζει κάτω από το όριο και τουλάχιστον 20% στο όριο της φτώχειας: με άλλα λόγια πάνω από το 50% των ανθρώπων στην Ελλάδα αντιμετωπίζει καθημερινά το φάσμα της φτώχειας, απλώς επιβιώνει, χωρίς να ξέρει αν αύριο το σημερινό τους όριο εξαντλείται κι αυτό.
Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει παντού στη γη γιατί μάλλον αυτός ήταν πάντα ο στόχος: οι μισοί πλούσιοι και οι άλλοι μισοί φτωχοί! Μα ούτε καν αυτό επιτυγχάνεται
Διότι το πρόβλημα είναι η τεράστια ανισορροπία εκείνου που λείπει κι εκείνου που υπερβάλλει! Το αίτημα για την ισορροπία ή άλλως την αριστοτελική μεσότητα που τόσο θαυμάστηκε και αναγνωρίζεται διαχρονικά και παγκοσμίως, σκοντάφτει στην απληστία. Τούτο σημαίνει ότι πολύ λιγότεροι από τους μισούς των μισών του κόσμου θα είναι πλούσιοι και πάμπλουτοι και πολύ περισσότεροι από του μισούς του παγκόσμιου συνόλου, όχι φτωχοί μα πάμφτωχοι θα παραμένουν. Το σύνολο φτάνει τα 7,5 δις μη το ξεχνάμε.
Το σκέφτηκαν οι πάμπλουτοι και είπαν: «Κάτι όμως πρέπει να κάνουμε»
Κάτι πρέπει να κάνουν ώστε κάπως να καθησυχάσουν τους απελπισμένους, όσους επιβιώνουν κάτω από το όριο φτώχειας κι όσους κρέμονται από την κόκκινη κλωστή του ορίου και οι αντοχές τους εξαντλούνται κι αρχίζουν, αυτοί οι νεοπάμπτωχοι, να γίνονται δύστροποι, μη συνεργάσιμοι, επιθετικοί, καχύποπτοι. Και τρομοκράτες του εαυτού τους.
«Τι όμως;»
Το σκέφτηκαν κι οι νεοπάμπτωχοι και είπαν: «Κάτι πρέπει να κάνουμε».
Κάτι πρέπει να κάνουν ώστε να πάψει ο εφησυχασμός της εξουσίας, εκείνων που διαβιούν δια βίου στην απόλυτη χλιδή και όσων περπατούν σε μαλακά, κόκκινα, χαλιά για να επιλύσουν τα προβλήματα του κόσμου τούτου.
«Τι όμως;»
Πράγματι, δεν μπορούν να είναι όλοι μορφωμένοι και, κυρίως, τυχεροί με έτοιμα γραφεία να τους περιμένουν για να διοικήσουν τις ζωές των άλλων· μπορούν, όμως, κάποιοι από τους τυχερούς της ζωής, να συλλογιστούν καλύτερα το δικό τους συμφέρον. Να το σκεφτούν καλύτερα! Πράγμα που σημαίνει ότι αν δεν θέλουν κάποτε να καθαρίζουν μοναχοί τους τα αστραφτερά π(α)τώματα που πατούν, τότε, πρέπει αυτοί να καταπολεμήσουν την απληστία των ομοίων τους. Θα είναι μια υποτυπώδης καλή αρχή στην προσπάθεια καταπολέμησης της φτώχειας παγκοσμίως.
Και η Φτώχεια θα τελειώσει κάποτε; Αν, ναι, θα είχε ήδη από καιρό τελειώσει. Άρα κάπως αλλιώς πρέπει να σκεφτούμε. Διότι αν ισχύει ότι καθετί κακό συμβαίνει όταν δεν σκεφτόμαστε, τότε, πρέπει να σκεφτούμε καλύτερα και να σκεφτούμε αλλιώς.
«Αλλά… πώς;»…
