Υπάρχουν περιπτώσεις που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Στην τηλεοπτική οθόνη, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μιλάει για τις «απαραίτητες αναδιαρθρώσεις στην αγορά εργασίας». Τον βλέπεις, τον ακούς και αδυνατείς να καταλάβεις ότι πίσω από τις αθώες λέξεις, είναι δυνατόν να κρύβονται προσωπικά και οικονομικά δράματα. Τις ίδιες πάνω – κάτω διατυπώσεις επιλέγουν οι λογής οικονομικοί αναλυτές, που κάνουν παρέλαση στις τηλεοπτικές οθόνες.
Μόνο όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι, παίρνεις χαμπάρι τι σημαίνουν οι περίφημες αναδιαρθρώσεις. Όταν δηλαδή τα ίδια με τον κ. Πεταλωτή, λένε ο επίτροπος Όλι Ρεν κι ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, κ. Ντομινίκ Στρος Καν.
Τότε πληροφορείσαι ότι αναδιαρθρώσεις σημαίνουν:
• Περικοπές μισθών στον ιδιωτικό τομέα
• Αύξηση του ποσοστού εργαζομένων που έχει δικαίωμα να απολύσει ανά μήνα κάθε ιδιωτική επιχείρηση
• Κατάργηση του θεσμού των συλλογικών συμβάσεων εργασίας
• Ελαστικό ωράριο απασχόλησης, ανασφάλιστη εργασία
Όλα αυτά και ορισμένα ακόμα συνιστούν τις αναδιαρθρώσεις της αγοράς εργασίας. Περιλαμβάνονται στα μέτρα που αποδέχτηκε η κυβέρνηση, προκειμένου να μας δανείσουν το Δ.Ν.Τ και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεν χρειάζεται αναλυτική σκέψη και ειδικότερες γνώσεις για να καταλάβει κανείς ότι τα «δανεικά» πάνε απλώς για να πληρωθούν τα προηγούμενα «δανεικά». Για να συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος της υπερχρέωσης. Ότι για να μη δανείζεσαι, πρέπει όχι μόνο να καταναλώνεις λιγότερα, αλλά -κυρίως- να παράγεις περισσότερα.
Όταν απολύεσαι ή πληρώνεσαι λιγότερο, τότε η οικονομία οδηγείται σε ύφεση. Η χώρα δεν παράγει, άρα δεν έχει για να πληρώσει τα χρέη της.
Ό,τι συμβαίνει με τον οικογενειακό, συμβαίνει και με τον δημόσιο προϋπολογισμό.
Πίσω από τις λέξεις, κρύβεται μια οδυνηρή πραγματικότητα. Πρόκειται για μια παύση πληρωμών που δημόσιος και ιδιωτικός τομέας εφαρμόζουν εις βάρος των εργαζομένων. Μια παύση πληρωμών που την επιβάλουν οι «δανειστές» της χώρας μέσω του Δ.Ν.Τ. και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εύλογα γεννιέται το ερώτημα. Αφού αυτοί έχουν το δικαίωμα να επιβάλουν παύση πληρωμών προς τους εργαζόμενους, γιατί να μη συζητηθεί το ενδεχόμενο της παύσης πληρωμών προς τους «δανειστές»;
Τότε και μόνο τότε είναι που θα αρχίσουν οι λέξεις να βρίσκουν το νόημά τους.
