Γράφει λοιπόν ο καθηγητής Γ. Δερτιλής:
«Χρειάζεται ένα νέο κόμμα. Οι νέοι άνθρωποι είναι οι μόνοι που μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας».
Και όμως αυτοί οι νέοι άνθρωποι, σε όποιο πεδίο του πολιτικού φάσματος κι αν ανήκουν, θα έπρεπε να αποτολμήσουν, πριν να είναι πολύ αργά, την πολιτική πράξη που είναι εξ ορισμού νόμιμη στο κοιν. καθεστώς, να τολμήσουν την ίδρυση ενός νέου κόμματος με διάφορες ιδεολογίες και με μοναδικό κριτήριο την σωτηρία του τόπου. Και οι πνευματικοί άνθρωποι κι αυτοί, με αυταπάρνηση να αποσυρθούν αφήνοντας τόπο στους νέους…
Και ο κ. καθηγητής κ. Μαρωνίτης (…σε ότι αφορά τους νέους που προαναφέραμε…) συμπληρώνει: «Η επιθυμία απόκτησης όλο και περισσότερων υλικών αγαθών εξελίχθηκε – ελλείψει ουσιαστικής παιδείας και ικανότητας ιεράρχησης αναγκών και επιδιώξεων – σε μανία καταναλωτισμού».
Ναι, για να διοικήσεις χρειάζεται παιδεία με πολίτες που αγαπούν την Ελλάδα, νοιάζονται για αυτή, ανθρώπους που ξέρουν, ταυτόχρονα, να σέβονται τα ήθη και τις παραδόσεις…
Ύστερα, έρχεται η ώρα της ανεξαρτησίας. Όλοι οι Έλληνες χρωστάνε:
Οι δανεισμοί όμως έχουν όρια κατά κανόνα στυγνοί… τοκογλύφοι. Είτε κινούνται στους περιορισμένους χώρους του λιανικού εμπορίου, είτε σαράφηδες είναι, είτε διεθνείς κερδοσκόποι αποκαλούμενοι κατ΄ ευφημισμόν «επενδυτές» ανεβάζουν και σπεύδουν μακριά από τον πελάτη που εισέρχεται σε διαδικασία χρεοκοπίας. Είναι εκτός λογικής να περιμένεις από όλους αυτούς τους διεθνείς τραπεζίτες και επενδυτές βοήθεια μεγαλύτερη και διαφορετική από αυτήν που παρέχουν συνήθως οι σαράφηδες. Βοηθούν τον πελάτη να πωλήσει κτήματα ή …ασημικά της οικογένειας για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι!
Φυσικά για να απαλλαγείς από τις ορέξεις σου (…τις καταναλωτικές, εννοώ) χρειάζεται φαντασία και τόλμη.
«Η πολιτική χρειάζεται γνώση. Στην καταγγελία και στην διαμαρτυρία αρκεί η φωνή. Και όπως είναι γνωστό, στη χώρα μας σπανίζουν οι γνώσεις».
Χωρίς κ. Τσοχατζόπουλους, χωρίς κ. Μιχελάκιδες να κονταροχτυπιούνται ότι: «στον κ. Παπακωνσταντίνου χρεώνουμε (…) την κατάσταση που δημιουργήθηκε με την τότε απογραφή ή το νομοσχέδιο με τα τυχερά παιχνίδια και πως οι υπουργοί (…όπως λέγεται) υπέγραψαν, θεωρώντας ότι το σκάνδαλο θα ξεπερνούσε τον σκόπελο, ποντάροντας στο γεγονός της απουσίας ραδιοφώνου και τηλεοράσεως…).
Με τον κ. Παπανδρέου να επιμένει πως οι εκλογές αποκλείονται προσπαθώντας να βρει μια μέθοδο συντονισμού της παραπαίουσας κυβέρνησης…
