Σεπτέμβριος και οι απολύσεις πέφτουν μία-μία. Τα εκκαθαριστικά μάς τσάκισαν. Όπου να ‘ναι θα αρχίσει το κρύο και θα πρέπει να αγοράσουμε ξύλα ή πετρέλαιο ή να αρχίσουμε να καίμε τα υπόλοιπα έπιπλα της γιαγιάς και το αμπαζούρ που είχε ξεμείνει στο σπίτι στο Ζάλογγο (εκεί που υποτίθεται ότι έγινε ο γνωστός χορός που κανείς δεν έμαθε τελικά αν ήταν πραγματικός και βγήκε και μία βρόμα ότι ήταν fake).
Σεπτέμβριος και η θερμοκρασία πέφτει. Αρχίζω με τις κακές ειδήσεις, γιατί το καλοκαίρι παρατήρησα ότι κανείς δεν ήθελε να ακούσει κάτι που να δημιουργούσε έστω λίγη καλή διάθεση ή αισιοδοξία. Και μόνο να τολμούσες να ξεστομίσεις ότι μπορεί τα πράγματα κάποια στιγμή να φτιάξουν, αισθανόσουν την ειρωνεία στο βλέμμα του συνομιλητή σου και την τσαντίλα, γιατί δεν τον αφήνεις να γκρινιάξει κι άλλο. Οπότε, μόκο.
Αν ξεστόμιζες, δε, κάτι για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση και το ότι πάμε για πρωτογενές πλεόνασμα το 2013, σε κοιτούσαν σαν να μιλούσες Ισπανικά. Όσο για το ότι επισκέφθηκαν πολλοί τουρίστες φέτος το καλοκαίρι τη χώρα μας, ήταν και αυτό μέσα στα φούμαρα που μας πλασάρανε. Το καλοκαίρι συνειδητοποίησα πως όλοι ήξεραν την πραγματικότητα, αν και κανείς δεν έβλεπε ειδήσεις πολύ καιρό. Το πώς μάθαιναν όμως όλοι, τα δυσάρεστα με τις συντάξεις, το ποιος κοιμήθηκε με ποιον και με ποια ξύπνησε, την πραγματική ηλικία της Σαπουντζάκη, ποια τούρκικη σειρά θα παιχτεί τον χειμώνα, ποια τραγουδίστρια ξέχασε ότι ήταν έγκυος και νόμιζε ότι γέννησε το παιδί μιας άλλης, παρέμεινε στο μυαλό μου αναπάντητο ερώτημα.
Ανάμεσα στα μακροβούτια και τις πατητές αυτό που έμαθα ήταν πως «Η Ελλάδα θα πεθάνει τελικά» και το γνωστό ποίημα κακώς γράφτηκε.
Ας σοβαρευτούμε όμως. Είναι προφανώς γνωστό πανελλαδικά ότι η Ελλάδα θα βγει από την κρίση το 20352. Όπως επίσης ήταν πασίγνωστό ότι όλοι είχαν προβλέψει ότι θα έμπαινε στην κρίση το 2009.
Το ήξεραν οι πάντες, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να το μάθουν και οι υπόλοιποι αδαείς, που δεν το γνώριζαν, επειδή προφανώς α) δεν διάβαζαν εφημερίδες – γιατί το έγραφαν όλες από το 1821, β) δεν άκουγαν ραδιόφωνα – γιατί το βροντοφώναζαν όλοι οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί αμέσως μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς, γ) δεν έβλεπαν τηλεόραση, γιατί και εκεί όλα τα κανάλια είχαν αρχίσει να το προβλέπουν λίγο μετά το Φεστιβάλ Τραγουδιού του ‘74 στη Θεσσαλονίκη, τότε που είχε βγει πρώτο το τραγούδι «Ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας». Αυτό και μόνο τα λέει όλα.
Ας είναι. Δεν έχω πρόθεση να θίξω κανέναν και να παρεξηγηθούμε πρωί πρωί, ακόμη δεν άρχισε να βρέχει καλά καλά (δυστυχώς! γιατί ήταν μία ευκαιρία να στεναχωρηθώ περισσότερο), αλλά να τονίσω ότι τώρα που θα αρχίσει να βραδιάζει πιο νωρίς, η ΔΕΗ θα αρχίσει να αυξάνεται και ο μισθός μας να μικραίνει μέχρι να εξαφανιστεί ολοσχερώς (γιατί ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να πληρωνόμαστε στην πραγματικότητα και πρέπει κάποτε να το καταλάβουμε αυτό επιτέλους!!!), μας δίνεται η μοναδική ευκαιρία να αρχίσουμε να πλακωνόμαστε με τους γύρω μας. Τη γυναίκα μας, τον άνδρα μας, τα παιδιά μας, τα αδέλφια μας και, βεβαίως, τον συνάδελφό μας.
Κυρίως, βέβαια, με τους γονείς μας, γιατί αυτοί φταίνε για όλα πάντα. Έτσι, θα επιβεβαιώσουμε όσους λένε ότι η διχόνοια διαλύει κάθε τόσο την Ελλάδα από τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Μόνο έτσι, με φανερή τσαντίλα, αρκετή κουτοπονηριά, ρουφιανιά και επιμονή στο διάβασμα περιοδικών κομμωτηρίου θα ξεπεράσουμε την κρίση και το κατάντημα της χώρας. Αυτός που έφταιξε ήταν άλλωστε ο διπλανός μας από το σχολείο και εκείνη η συννυφάδα του Τάκη απ’ ό, τι θυμάμαι. Λες να ήταν και ο συνάδελφός μας;;;
«Λαός χωρισμένος, ποτέ χρεωμένος» είναι το καινούργιο σύνθημα.
Απ’ ό,τι θυμάμαι, ενωμένοι νικηθήκαμε. Ας το απολαύσουμε, λοιπόν, με μεγαλοπρέπεια.
Ετοιμαστείτε για σκι στο βουνό και καγιάκ στον Βοϊδομάτη. Άνεργοι, εργάτες, φοιτητές, αφήστε τους λογαριασμούς στο σπίτι, έτσι κι αλλιώς είναι απλήρωτοι και θα παραμείνουν απλήρωτοι, αφήστε τον εργοδότη – όσοι έχετε – να ωρύεται, έτσι κι αλλιώς δεν έχει να σας πληρώσει, αφήστε τα πανεπιστήμια άδεια, έτσι κι αλλιώς δουλειά δεν θα βρείτε όταν αποφοιτήσετε, αφήστε τα μίση και ζήστε με μπαξίσι, γιατί είναι ο μισθός του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.
Οι χειμερινές διακοπές έρχονται. Τα βατραχοπέδιλα και φύγαμε για τα βουνά.
