Συμβασιούχος παιδαγωγός πρώιμης παιδικής ηλικίας και μητέρα 3 παιδιών (επίσης έγκυος στο 4ο παιδί της και στον 7ο μήνα, με επαπειλούμενη εγκυμοσύνη) μένει άνεργη λόγω… «έλλειψης κονδυλίων».
Όπως καταγγέλλει στη «Ζούγκλα» η συγκεκριμένη εργαζόμενη (σ.σ. τα στοιχεία της είναι στη διάθεση της ηλεκτρονικής εφημερίδας μας), ο Δήμος Παιονίας ενώ είχε ανανεώσει τη σύμβασή της (με σύμβαση ορισμένου χρόνου και ημερομηνία πρόσληψης στις 26/6/2025 και λήξης της σύμβασης στις 31/8/2025), μέσω απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου ανακοινώνει ότι αυτή δεν θα ανανεωθεί λόγω έλλειψης κονδυλίων.
Όμως, την ίδια σχεδόν στιγμή και συγκεκριμένα στις 2/9/2025,το Δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Παιονίας, βγάζει ανακοίνωση ζητώντας την πρόσληψη προσωπικού πάλι με σύμβαση διαρκείας ορισμένου χρόνου για τις ίδιες ακριβώς θέσεις (ΤΕ Παιδαγωγοί πρώιμης παιδικής ηλικίας).
Δείτε εδώ την ανακοίνωση του Δήμου Παιονίας για τη Νέα προκήρυξη θέσεων .
Να σημειώσουμε, ότι εκτός από τη συγκεκριμένη παιδαγωγό δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις άλλων δύο παιδαγωγών, συνολικά τριών ατόμων.
Με λίγα λόγια, ο Δήμος Παιονίας δεν ανανεώνει τις συμβάσεις τριών ανθρώπων και την ίδια στιγμή ζητά να προσλάβει στις ίδιες θέσεις τον ίδιο αριθμό ατόμων!
Ακούστε τι ανέφερε στη «Ζούγκλα» η παιδαγωγός:
Χιλιάδες είναι οι εργαζόμενοι συμβασιούχοι του ΕΣΠΑ, όλων των ειδικοτήτων, που εργάζονται στην πλειοψηφία τους πάνω από 10 ακόμη και 25 χρόνια, με συνεχείς ανανεώσεις συμβάσεων εργασίας, καλύπτοντας αποδεδειγμένα πάγιες και διαρκείς ανάγκες στις Δομές των Δήμων της χώρας (σε βρεφικούς, παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς, Κ.Δ.Α.Π., Κ.Δ.Α.Π.-ΜΕΑ, Κέντρα Κοινότητος, παραρτήματα ΡΟΜΑ, Κέντρα Ένταξης Μεταναστών, ΚΗΦΗ, Ξενώνες Φιλοξενίας Γυναικών, Κοινωνικά Παντοπωλεία κ.α.)
Οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι, παρά τις δυσμενείς εργασιακές σχέσεις που βασίζονται στην εργασιακή «ομηρία» των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, προσφέρουν αναβαθμισμένο επιστημονικό έργο σε ευάλωτες, και όχι μόνο, ομάδες, σε κρίσιμους τομείς δημιουργικής απασχόλησης, φροντίδας, κοινωνικής πρόνοιας καλύπτοντας για χρόνια ένα σημαντικό κενό της κρατικής ευθύνης που απουσιάζει εκκωφαντικά γιατί προφανώς η στήριξη τόσο κρίσιμων κοινωνικών τομέων δεν αποτελεί προτεραιότητα καθώς λογίζεται ως κόστος.
