Έρχεται κάποτε η στιγμή που έχεις υπερβεί τα όρια σου. Στην πραγματικότητα τα είχες ξεπεράσει εδώ και καιρό αλλά αδιαφόρησες για την προειδοποιητική πινακίδα που έγραφε «δεν αντέχω άλλο». Όμως, τώρα κουράστηκες. Μπούχτισες. Τους σιχάθηκες όλους κι όλα.
Πέφτεις για ύπνο, αλλά σου είναι αδύνατο να κοιμηθείς. Νιώθεις ότι δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Οι ανάσες σου κοφτές και γρήγορες. Πνίγεσαι. Έχεις ένα κόμπο στο λαιμό. Αρχίζεις να βήχεις και να ξεβράζεις από μέσα σου λόγια που δεν είπες τότε που έπρεπε, παράπονα που δεν εξέφρασες και λυγμούς που άκουσες μόνο εσύ.
Δεν έχεις άλλη λύση. Σηκώνεσαι. Βάζεις ένα ποτήρι κρασί και κάνεις μια σύντομη αναδρομή στη ζωή σου. Θυμάσαι άτομα, στιγμές και καταστάσεις. Εικόνες περνούν φευγαλέα μπροστά από τα μάτια σου. Γελάς. Βουρκώνεις. Νοσταλγείς. Τα συναισθήματά σου μπερδεμένα όπως κι η ρημάδα η ζωή σου. Τη γέμισες κόμπους και τώρα φοβάσαι να την ξεμπερδέψεις. Όμως, ήρθε η ώρα για ένα καλό ξεκαθάρισμα.
Σπάνιο πράγμα οι απολογισμοί. Δύσκολο να τους ξεκινήσεις και ακόμη δυσκολότερο να τους ολοκληρώσεις. Φέρνουν στο προσκήνιο πρόσωπα, αναμνήσεις κι αισθήματα που ήθελες να ξεχάσεις για πάντα. Ωστόσο, είναι απαραίτητοι για να πας παρακάτω. Για να κλείσεις ένα κεφάλαιο πρέπει να ξέρεις κάθε λεπτομέρεια κι όχι μόνο τους πλαγιότιτλους.
Αρχίζεις να μετράς τους ανθρώπους της ζωής σου. Το μέτρημα δε σου βγαίνει. Ξαφνιάζεσαι. Ανησυχείς. Χρησιμοποιείς μέχρι και τα δάχτυλά σου, σαν μικρό παιδί, για να μην κάνεις κάποιο λάθος. Παίρνεις χαρτί και μολύβι. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Οι σελίδες μένουν άγραφες. Λευκές.
Αρνείσαι να δεχτείς ότι ένα κι ένα δεν κάνουν δύο. Η ζωή δεν έχει κανόνες, μόνο εξαιρέσεις. Προσθέτεις από εδώ, αφαιρείς από εκεί αλλά τζάμπα κόπος.
