H 1η Δεκεμβρίου είναι ημέρα αφιερωμένη στον αγώνα κατά της διάδοσης του ιού του AIDS. Και επειδή τα στοιχεία και οι έρευνες που αφορούν στην εξέλιξη της νόσου είναι γνωστά λίγο ως πολύ… ρίξτε μια ματιά στον παρακάτω διάλογο που είχε πριν από λίγο καιρό μια γυναίκα που νοσεί από τον ιό με τους φοιτητές του Μαθηματικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η ιστορία αυτή απλώς θα μας υπενθυμίσει ότι το AIDS μας αφορά όλους.
Τα ονόματα για ευνόητους λόγους είναι φανταστικά. Τα γεγονότα είναι πέρα για πέρα αληθινά…
Πώς ήταν η ζωή σας πριν από την αρρώστια;
Ζούσα στην ανώτερη κοινωνική τάξη και απολάμβανα δύναμη και υγεία, σαν να είχα γεννηθεί μόνο για αυτά. Δεν φανταζόμουν ότι μπορούσε να με αφορά ένα πρόβλημα υγείας και μάλιστα αυτό που συνοδευόταν από ντροπή και εξευτελισμό. Μέχρι που έπεσα από το βάθρο της αλαζονείας και της παντοδυναμίας…
Πώς προσβληθήκατε από τον ιό;
Όταν διαγνώστηκα οροθετική, ήμουν ήδη τέσσερα χρόνια με τον ίδιο σύντροφο. Δεν είχα εξωσυζυγικές σχέσεις και απέκλεια και την πιθανότητα να διατηρούσε εκείνος εξωσυζυγικές ή ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Πριν από αρκετά χρόνια είχα ζήσει μόνο μια νύχτα καλοκαιρινής τρέλας με κάποιον άγνωστο που όμως είχε ήδη παιδί.
Και πώς μαθαίνετε ότι νοσείτε;
Το έμαθα, όταν ήταν ο γιος μου στο νοσοκομείο. Του κάνουν εξετάσεις και δείχνουν ότι πάσχει από ανοσοποιητική ανεπάρκεια. Ούτε που κατάλαβα τι εννοούσαν οι γιατροί. Όταν υποβληθήκαμε ο σύντροφός μου κι εγώ σε εξετάσεις, μας είπαν ότι ήμασταν όλοι… ετοιμοθάνατοι. Δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο, παρά μόνο να ζήσει ο Άγγελος. Έπειτα από έναν χρόνο νοσηλείας και ενώ είχα πιστέψει ότι ο γιος μου θα ζούσε, έχασε την όρασή του από άλλον έναν ιό που χτυπάει στα μάτια. Τότε κατάλαβα ότι το ανοσοποιητικό του σύστημα κατέρρεε, προσελκύοντας όλες τις πιθανές λοιμώξεις και ιούς.
Τι σκεφτόσασταν εκείνες τις ημέρες;
Ήταν αποτρόπαιο το τέλος του γιου μου. Και εγώ είχα παρασυρθεί από την υπεραισιοδοξία μου, σε μια ατέρμονη ταλαιπωρία του γιου μου χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Είχα πιστέψει στους γιατρούς που μου έλεγαν ότι θα ζούσε καλά. Είχα πιστέψει στα φάρμακα παραβλέποντας τις τραγικές παρενέργειές τους. Είχα πιστέψει στον Θεό ότι θα τον κρατούσε στη ζωή. Είχα πιστέψει στον εαυτό μου και στις υπεράνθρωπες προσπάθειές μου που θα τον βοηθούσαν να ξεπεράσει τα προβλήματά του. Με την τύφλωση του Άγγελου πόνεσα περισσότερο από όσο όταν έμαθα για την ασθένεια, γιατί δεν πίστευα πια στη θεραπεία. Τρελαίνομαι όταν ακούω ανθρώπους να γελούν και περηφανεύονται ότι κάνουν σεξ με αγνώστους χωρίς προστασία. Και αυτό που με πονάει είναι ότι κάποιες φορές την πληρώνουν αυτοί που δεν φταίνε και όχι εμείς…
