Χθες το απόγευμα βολτάριζα στη Νέα Ιωνία, πηγαίνοντας για ψώνια. Είχα καιρό να εξασκήσω το… σπορ, αφού το τελευταίο διάστημα δεν παίζει φράγκο! Το μάτι μου πέφτει σε μία βιτρίνα και στέκομαι να χαζέψω ένα σετ σακάκι – μπλούζα που μου τράβηξε την προσοχή.
Όταν άρχισα να παρατηρώ καλύτερα το σακάκι, δεν μου πολυάρεσε. Αντίθετα, άρχισα να λατρεύω το μπλουζάκι. Μπαίνω μέσα στο μαγαζί, δείχνω τη μπλούζα στην πωλήτρια, λέω και το νούμερό μου και κατευθύνομαι προς το δοκιμαστήριο με τη μπλούζα στο χέρι.
Δεν μου έμπαινε με τίποτα. Κοιτάζω πάλι την ταμπέλα, μπας κι έχω κάνει κάνα λάθος στο νούμερο. Ήταν το σωστό. Κάτι δεν πάει καλά.
Ρωτάω την πωλήτρια τι τρέχει με τα νούμερα. Με κοιτάζει παραξενεμένη. «Δεν είναι στάνταρ τα νούμερα στις μπλούζες. Ανάλογα και με το σωματότυπο τον δικό σας…» μου λέει.
Μου δίνει το μεγαλύτερο νούμερο. Αν σε αυτό χωρούσα, ωστόσο μου ήταν αδύνατο να σηκώσω τα χέρια μου. Το μανίκι τσίτωνε όσο δεν έπαιρνε.
«Μάλλον πρέπει να αδυνατίσετε», μου λέει. «Ορίστε; Κάνε μου τη χάρη γλυκιά μου», της απαντάω «όσο και να αδυνατίσω τα χέρια μου δεν κονταίνουν.»
Γυρίζω να δω και τις άλλες πελάτισσες. Μα τόσο πολύ κοκαλιάρες έγιναν οι γυναίκες; Οι μισές ήταν πάνω από τα κιλά μου. Δεν είμαι αδύνατη ούτε χοντρή. Κανονική είμαι. Δηλαδή δεν γνωρίζω το σώμα μου;
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως τα νούμερα αρχίζουν και μικραίνουν επίτηδες . Ακολουθούν τη μόδα που βλέπω σε διάφορες διαφημίσεις και θέλει την γυναίκα κοκαλιάρα. Δεν μπορώ την αίσθηση να με σφίγγει το ρούχο. Άσε που το θεωρώ αντιαισθητικό, ειδικά όταν πρόκειται για μια τουλάχιστον ζουμερή γυναίκα. Το σωστό ρούχο είναι που κολακεύει το σώμα.
Όπως όμως και να το πάρουμε, κορίτσια… υπομονή, μόδα είναι, θα περάσει…
