Ξεκινάει σαν τέλεια, ιδανική, σαν όνειρο. Το στομάχι κλωτσάει, μαζεύεται, η καρδιά χτυπάει σε ξέφρενους ρυθμούς και οι ερωτευμένοι… πετούν, ταξιδεύουν στα ουράνια, βλέπουν την άχαρη ζωή όμορφη, ρόδινη, στρωμένη με εκατομμύρια ροδοπέταλα. Μακάρι όποιος ζήσει αυτή την κατάσταση -με τις όποιες φθορές του χρόνου- να μπορέσει να την κρατήσει. Όμως δεν σταματάει πάντα εκεί, και το όνειρο που έπρεπε να μείνει μέσα μας και να μην ταράξει ποτέ τον ύπνο μας γίνεται εφιάλτης,αρχίζει μια ιδιαίτερη νοητική κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από συναισθηματική εξάρτηση του ενός ατόμου από το άλλο.
Η Ψυχολογία μιλά για διαταραχές προσωπικότητας, για άτομα εξαρτημένα, τα οποία είναι έντονα ασταθή και αναζητούν κάποιον να «κρεμαστούν» από αυτόν, να τον εξιδανικεύσουν και να τον «αγαπήσουν» παράφορα και άρρωστα. Στην ουσία, δεν αγαπούν τον σύντροφο, αλλά «μια ιδανική εικόνα», την οποία έχουν πλάσει στο μυαλό τους και η οποία καταρρέει σαν χάρτινος πύργος στην πρώτη διάψευση προσδοκιών.
Οι γυναίκες αυτές αδυνατούν να παίρνουν πρωτοβουλίες και δημιουργούν σχέσεις εξάρτησης . Δεν εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους, και υπό πίεση οδηγούνται σε ακραίες καταστάσεις. Η αιτία μιας τέτοιας συμπεριφοράς αναζητείται στην παιδική ηλικία. Οι «παθητικού ρόλου» γυναίκες δεν εξωτερικεύουν το συναίσθημα και πολλές φορές οδηγούνται σε κατάθλιψη ή αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Οι άντρες, σαν πιο «εξωστρεφή όντα», αναπτύσσουν βία ή ενδίδουν σε καταχρήσεις, με αποτέλεσμα να διαπράττονται εγκλήματα πάθους.
Σε καμία περίπτωση ένας υγιής ψυχολογικά άνθρωπος δεν προβαίνει σε τέτοιου είδους ενέργειες. Καταφέρνει να έχει πάντα τον έλεγχο, ακόμα και όταν ο χωρισμός έρχεται σε πολύ δύσκολές στιγμές της ζωής του. Λιγότερες ακραίες συμπεριφορές και περισσότερη ανιδιοτελής αγάπη, είναι ό,τι το καλύτερο για μια ουσιώδη και ευτυχισμένη σχέση. Η αγάπη σε όλες τις υγιείς μορφές της είναι Θείο δώρο και ως τέτοιο θα πρέπει να την τιμούμε.
