Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί; Κι αν παντρευτεί, ποια η κατάλληλη ηλικία; Κι αν δεν έκανε κάτι μέχρι τότε, τι γίνεται; Αυτές τις απορίες είχα κι εγώ μέχρι πρότινος. Και ακόμα αυτά αντιμετωπίζω από τον περίγυρο. Όπως όλες μας, βέβαια. Από την μια οι γονείς να πιέζουν φορτικά τα παιδιά: «Εγώ στην ηλικία σου είχα εσένα και τον αδερφό σου και εσύ ακόμα δεν ξέρεις τι θες». Από την άλλη: «Να περνάς καλά με αυτόν που είσαι, αλλά να μην θες να προχωρήσεις, είτε από φόβο στο άγνωστο είτε γιατί βλέπεις τα τόσα διαζύγια γύρω σου και να λες καλά είμαστε και έτσι.»
Για μένα ο γάμος θυμίζει θεατρική παράσταση. Οι μόνοι που είναι όντως ευτυχισμένοι και το ευχαριστιούνται είναι οι γονείς που καμαρώνουν τα παιδιά τους. Οι συγγενείς σχολιάζουν τα πάντα, το νυφικό, τι φοράει η κουμπάρα και το πόσο άλλαξε ο τάδε συγγενής που είχαν χρόνια να τον δουν. Και δώστου να φουντώνουν τα πηγαδάκια. Εκτός αυτού, όλα τα κοριτσάκια έχουμε περάσει από μια κανονικότατη πλύση εγκεφάλου από τις μαμάδες μας για το πώς πρέπει να είναι η τελετή του γάμου, για τα παιδάκια, που είναι σίγουρο γι’ αυτές, πως κάποια στιγμή θα κάνουμε και λοιπές ιστορίες που όλες έχουμε ακούσει στα αμέτρητα κηρύγματα των μαμάδων μας.
Δεν λέω, ωραία η τελετή του γάμου, αλλά μήπως είναι λίγο fake; Μήπως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Σεβαστή είναι μια στιγμή ευτυχίας, όλοι συμμετέχουμε, αλλά μετά; Τι γίνεται όταν έρχονται οι δυσκολίες, τα παιδιά, οι έννοιες, τα προβλήματα; Δεν είμαι κατά του γάμου, αλλά δεν μου πέφτει και λόγος στην επιλογή που ο οποιοσδήποτε κάνει στη ζωή του. Απλώς, αυτό που με προβληματίζει είναι κατά πόσο τίθεται το θέμα τού θέλω από εκείνο τού πρέπει.
Πάντως, αυτό που πιστεύω ακράδαντα είναι πως η ευτυχία δεν στηρίζεται στο μυστήριο του γάμου.
