Γιώργος Αρκουλής
Πριν αρχίσει το παγκόσμιο τουρνουά μπάσκετ της Κίνας, είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ με το εν λόγω άθλημα, το οποίο –άλλωστε- δεν συμπαθώ ιδιαίτερα (για την ακρίβεια το θεωρώ λίαν «ρατσιστικό» αφού παίζεται ΜΟΝΟ από ψηλούς!). Εντούτοις, δεν μπορώ να αδιαφορήσω με την απίστευτη συμπάθεια που δείχνουν παραδοσιακά στην εθνική μας ομάδα οι ρεπόρτερ και σχολιαστές όλων των μορφών του Τύπου (εκείνο το «επίσημη αγαπημένη» έχει χάσει από καιρό την σημασία του), όσο και την υπερβολική ανοχή των Μέσων (και φυσικά των εκπροσώπων της καλαθόσφαιρας σε ολόκληρη την χώρα) στο πρόσωπο του γηραιού «ισοβίτη» προέδρου Γιώργου Βασιλακόπουλου. Του παράγοντα, ο οποίος διοικεί εγωϊστικά το ελληνικό μπάσκετ και υπερασπίζεται τα λάθη του όταν θα έπρεπε να ζητάει συγγνώμη για την σαφέστατη μετριότητα των τελευταίων ετών. Φυσικά, από την στιγμή που εκλέγεται για την ηγεσία της ΕΟΚ έχει κάθε λόγο να μην ανησυχεί και να γράφει την ιστορία του… Ανησυχούν όμως οι Έλληνες φίλαθλοι, οι οποίοι τώρα διαπιστώνουν πως με έναν –και μόνο- σταρ στην βασική πεντάδα, δεν μπορείς να περιμένεις κάτι ουσιαστικότερο από το να ψάχνεις πλέον νίκη με μπόλικους πόντους διαφορά στον αγώνα με την Τσεχία, προκειμένου να βρεθείς στην επόμενη φάση.
Υπάρχει και ο προπονητής, άτομο –όπως έχει δείξει- εξαιρετικά φιλόδοξο και με μάλλον αισιόδοξο. Προφανώς έχει άγνοια κινδύνου (ή «γερές πλάτες» -βλέπε πρόεδρο!), όμως η Εθνική ομάδα δεν είναι… «Λάρισα», να την υποβιβάζεις και να μην τρέχει τίποτα. Πιστεύω πως υπάρχουν ικανότεροι κόουτς αλλά και άτομα με νέες ιδέες στον χώρο να αναλάβουν την διοίκηση του αθλήματος. Κατά τα άλλα, ας περιμένουμε να «μιλήσουν» τα γεγονότα…
