Γιώργος Αρκουλής
Με το άχαρο μηδέν – μηδέν τελείωσε τις υποχρεώσεις της, λοιπόν, η εθνική μας ομάδα αν και στο τελευταίο ημίωρο του αγώνα, είναι αλήθεια ότι οι μαχητές προσπάθησαν και ίσως άξιζαν να σημειώσουν ένα γκολ. Δεν τα κατάφεραν για πολλούς λόγους.
Πρώτο, ο προπονητής τους ήταν τόσο χαλαρός στο πρώτο μέρος, που με έκανε να πιστέψω ότι εργαζόταν πάνω στην τακτική του Μαρτίνς (κουράζουμε πρώτα τον αντίπαλο…)
Δεύτερο, οι παίκτες νέας εσοδείας, δεν είναι –ως σύνολο- ικανοί να κάνουν την υπέρβαση. ‘Αλλωστε, όταν τα καταφέρναμε άλλοτε, οι άσοι μας αγωνίζονταν στην πρέμιερ λιγκ,. στην μπούντεσλίγκα και στις πρωτοκλασάτες ομάδες της Ολλανδίας, ενώ τώρα, στην Αλάνια, στη Σασουόλο και στην…Φένλο. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να τους γίνεται σκληρή κριτική, διότι θα είναι άδικο. Δεν φταίνε οι παίκτες για όσα συμβαίνουν, σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ.
Τρίτο, οι Σλοβένοι ήλθαν σωστά ‘διαβασμένοι’ στην Αθήνα, με το σκεπτικό «αφού πήραν ισοπαλία οι Κοσοβάροι, γιατί όχι και εμείς, που διαθέτουμε και τερματοφύλακα κλάση;». Έτσι, παίζοντας προσεκτικά, με εξαιρετικούς αμυντικούς χάφ και τέσσερις στην άμυνά τους με ‘χοντρούς σβέρκους’, τα κατάφεραν.
Κατά την γνώμη μου, η δεύτερη θέση στον όμιλο της τρίτης κατηγορίας (όπου θα της κάνουμε τη χάρη να την τιμήσουμε και πάλι) δεν ισοδυναμεί με ‘πλερέζες’. ‘Ε, αν υπήρχε πιθανότητα να αποκτηθεί κάποιος ικανότερος προπονητής, τότε τόσο το καλύτερο. Προσέξτε: προπονητής που θα στηρίζεται σε 12-16 παίκτες και όχι…κουστωδία.
Παρατηρούσα χθες τον Λημνιό και αναρωτιόμουν αν είναι πράγματι παίκτης για το εθνόσημο. Το ίδιο ισχύει και για τον Κουρμπέλη, ο οποίος θα μπορούσε να είχε σκοράρει στην μοναδική ευκαιρία που μας δόθηκε, αλλά μην ξεχνάμε αυτό το παιδί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ κυνηγός.
Τελικά από αυτή την ιστορία κατάλαβα ότι οι Σλοβένοι δεν ήταν καλύτεροι. Απλά αποδείχτηκαν πιο μάγκες την κρίσιμη μιάμιση ώρα…
