Εκείνοι που σπάνια ήταν ο στόχος του οργανωμένου αστυνομικού γκανγκστερισμού για άλλη μια φορά διδάσκουν όσους εφαρμόζουν αντίστοιχες μεθόδους το πώς να ανταποκριθούν καλύτερα σε αυτές.
Να είστε ειρηνικοί, ζητούν, καθώς οι διαδηλωτές αλωνίζουν στη Μινεάπολη και σε ολόκληρη τη χώρα ως απάντηση στη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.
Γιατί προφανώς, όταν οι λευκοί λένε «διαμαρτυρηθείτε ειρηνικά», εννοούν «σταματήστε να διαμαρτύρεστε. Όλα είναι καλά, δεν υπάρχει κάτι να δείτε εδώ».
Λέει ακόμα ότι μεγάλο μέρος της λευκής Αμερικής θεωρεί σκόπιμο να δώσει διαλέξεις στους Αφροαμερικανούς για τα κακά της βίας, ενώ απολαμβάνουν την εθνική γενναιοδωρία για την οποία διεκδικούν την κατοχή αποκλειστικά το αποτέλεσμα τούτο.
Σαν να υπενθυμίζουν ότι ο Τζορτζ Ουάσιγκτον δεν ήταν ασκούμενος της παθητικής αντίστασης. Ούτε οι πρώτοι άποικοι ούτε οι ιδρυτές του αμερικανικού έθνους εντάσσονται στην παράδοση του Γκάντι.
Υπήρχαν μόνο όπλα, πάρα πολλά όπλα.
Ακόμα και στη σύγχρονη εποχή, η ιδέα ότι κάποιοι πιστεύουν στη μη βία ή έχουν καλά διαμορφωμένη αντίθεση στις ταραχές αμφισβητείται από τα στοιχεία. Πράγματι, οι λευκοί προκαλούν ταραχές για πολύ λιγότερο νόμιμους λόγους από εκείνους για τους οποίους οι Αφροαμερικανοί μπορεί να αποφασίσουν να σηκώσουν ένα τούβλο, μία πέτρα ή ένα μπουκάλι.
Μακριά από τον ερασιτεχνικό χουλιγκανισμό, οι ταραχές των λευκών είναι πιο βίαιες υποθέσεις και είναι γνωστό ότι θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια και τη ζωή των αστυνομικών, όπως και η περίφημη ταραχή του 1998 στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον.
Είκοσι δύο χρόνια αργότερα, όλοι περιμένουν οι ακαδημαϊκοί να ξεσηκωθούν για τις παθολογίες αυτών των λευκών, των οποίων η κουλτούρα δυσλειτουργίας τους διδάχτηκε από τις αγροτικές οικογένειές τους και συμβολίστηκε από την αναγνωρίσιμη ενδυμασία συμμοριών με τα γυρισμένα προς τα πίσω καπέλα μπέιζμπολ.
Επιστροφή στο παρόν: Το να μιλάμε για βία που γίνεται από Αφροαμερικανούς χωρίς να μιλάμε τόσο πολύ για τη γενίκευση της βίας είναι κάτι διεστραμμένο.
Και βία δεν νοείται απλώς η βιαιότητα της αστυνομίας, αλλά η διαρθρωτική βία των περισσότερων λευκών, η οποία έχει δημιουργήσει τις ευρύτερες συνθήκες στις κοινότητες των Αφροαμερικανών κατά των οποίων αυτοί που ζουν εκεί τώρα επαναστατούν.
Ας θυμηθούμε πως εκείνα τα μέρη στα οποία αναφερόμαστε ως «γκέτο» δημιουργήθηκαν όχι από τους ανθρώπους που ζουν σε αυτά. Σχεδιάστηκαν ως στρατόπεδα συγκέντρωσης εντός των οποίων θα περιείχαν φτωχά άτομα μαύρου χρώματος.
Οι γενιές των διακρίσεων στέγασης τα δημιούργησαν, όπως και οι δεκαετίες λευκών ταραχών ενάντια σε Αφροαμερικανούς, όποτε μετακινούνταν σε λευκές γειτονιές. Δημιουργήθηκαν από την αποβιομηχανοποίηση και την εξάπλωση των καλά αμειβόμενων κατασκευαστικών εργασιών στο εξωτερικό.
Σύμφωνα με τον δρα Samuel Cartwright, πολύ σεβαστό γιατρό του 19ου αιώνα, η δουλεία ήταν ένας τόσο καλός θεσμός που κάθε Αφροαμερικανός που προσπάθησε να ξεφύγει από την αγαπημένη του αγκαλιά πρέπει να πάσχει από ψυχική ασθένεια.
Αυτή την περίπτωση ο Cartwright ονόμασε «Drapetomania», μια ασθένεια που θα μπορούσε να θεραπευτεί διατηρώντας τον υποδουλωμένο σε «παιδική κατάσταση» και χρησιμοποιώντας τακτικά «ήπιο μαστίγιο».
Όταν οι λευκοί ρωτούν «γιατί είναι τόσο θυμωμένοι και γιατί μερικοί από αυτούς λεηλατούν;», γνωρίζουν τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις. Όμως αποκαλύπτουν την πνευματική τους γυμνότητα, την περιφρόνησή τους για την αλήθεια, την εντελώς ιστορική κατανόηση της κοινωνίας.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε πολλά για τις δυνάμεις που έχουν καταστρέψει τόσες πολλές μαύρες ζωές, πολύ πριν κάποιος στη Μινεάπολη αποφάσιζε να επιτεθεί σε αστυνομικό τμήμα.
Για παράδειγμα, ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα Raymond Mohl επισημαίνει ότι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960, σχεδόν 40.000 οικιστικές μονάδες ετησίως κατεδαφίστηκαν σε αστικές κοινότητες (κυρίως λόγω χρώματος) για να ανοίξουν δρόμους για διακρατικούς αυτοκινητόδρομους.
Άλλες 40.000 καταστράφηκαν ετησίως ως μέρος της λεγόμενης «ανανέωσης» των πόλεων, η οποία διευκόλυνε τη δημιουργία χώρων στάθμευσης, πάρκων, γραφείων και εμπορικών κέντρων σε χώρους εργασίας εργατικής τάξης και χαμηλού εισοδήματος.
Την ίδια στιγμή που η «μαύρη» και «καφετιά» κατοικία καταστράφηκε, εκατομμύρια λευκές οικογένειες προμηθεύονταν δάνεια με εγγύηση από το κράτος που ήταν σχεδόν εντελώς ανεπίτρεπτο για τους έγχρωμους ανθρώπους αποκλειστικά για όσους ζούσαν στα προάστια όπου μόνο σε λευκούς επιτρεπόταν να εγκατασταθούν.
Σύνταξη Κ. Μπετινάκης
