Ημέρα 32η. Καλό Πάσχα (το δικό μας είναι σήμερα, μια εβδομάδα πριν από το ελληνικό). Σήμερα βάλαμε το πρωί ξυπνητήρι και ο σύζυγός μου ετοιμάζει το μπάρμπεκιου. Ψήνουμε σήμερα, και σίγουρα περνάμε καλά!
Όλα θα είναι πολύ επίσημα, σαν να ήμασταν σε εστιατόριο!
Μια ηλικιωμένη κυρία που μένει κοντά μας θα έρθει να φάει μαζί μας. Είναι μόνη της. Κανείς δεν θα έπρεπε να είναι μόνος του σήματα. Δεν θέλω να το περνάει αυτό μόνη της, οι γιοι της είναι στο Μιλάνο.
Τα σοκολατένια αβγά της Γιουβέντους θα ανοίξουν σε λίγα λεπτά και ο γιος μου θα βρει μια έκπληξη μέσα! Μετά, θα βοηθήσει τον μπαμπά του.
Ίσως σε 10 μέρες να ξαναπάμε στην πόλη από εδώ που βρισκόμαστε, στο βουνό. Αλλά ακόμα δεν ξέρω πότε. Είμαι στη βεράντα και γράφω, η ατμόσφαιρα είναι πολύ όμορφη: οι καμπάνες της εκκλησίας χτυπάνε δυνατά και τα πουλιά κελαηδούν. Είναι Πάσχα, ακόμα και με το χιόνι στις κορυφές.
Δυστυχώς, στη Λομβαρδία τα βιβλιοπωλεία δεν θα ανοίξουν την Τρίτη, όπως είχε ανακοινωθεί, θεωρείται ότι ο κίνδυνος δεν έχει περάσει. Θα διαβάζουμε τις ιστορίες που έχουμε σπίτι μας.
Μόλις μου τηλεφώνησε μια φίλη και συνάδελφος, που θα πάει στη δουλειά. Μου λείπει, μου είπε ότι ελπίζει ότι η σημερινή Ανάσταση θα ισχύσει για όλους, το αξίζουμε. Όλοι μου οι φίλοι που ζουν στην πόλη τις τελευταίες μέρες το μόνο που έκαναν ήταν να στήνονται στις ουρές για να αγοράζουν φαγητό, εδώ ευτυχώς όχι, συνεχώς λέω ότι είμαστε οι τυχεροί μέσα σε αυτή την κατάσταση.
Να σας πω την αλήθεια, είμαι λίγο φοβισμένη για το μέλλον. Είμαι σίγουρη ότι θα χωρίζουμε τον χρόνο σε προ-Covid και μετά-Covid.
Τώρα, η αβεβαιότητα είναι το πιο τρομακτικό από όλα. Και στεναχωριέμαι πολύ γιατί αυτό το καλοκαίρι μάλλον δεν θα έρθω στην Ελλάδα.
Πρέπει να σταματήσω να γράφω, το κέικ είναι έτοιμο!
Καλό Πάσχα!
Διαβάστε ακόμα: Λομβαρδία, ημέρα καραντίνας 31η: «Οι Ιταλοί δεν μπορούν να ζήσουν για πολύ χωρίς αγκαλιές και φιλιά»
