Καλή Εβδομάδα σε όλους τους αναγνώστες της στήλης! Αυτή την εβδομάδα, θέλω να μιλήσουμε για την ανάπτυξη. Όχι τη φαντασμαγορική, εξωτερική εικόνα της – αλλά την εσωτερική, προσωπική σου ωρίμανση. Θα κάνουμε μια συζήτηση γύρω από το πώς την αναγνωρίζουμε, πώς τη μετράμε, και κυρίως πώς την καλλιεργούμε με τρόπους που μας δίνουν χαρά και όχι βάρος. Θέλω να αναρωτηθείς: μεγαλώνεις με τρόπους που σου δίνουν χαρά; Εξελίσσεσαι σε έναν άνθρωπο που σέβεσαι και χαίρεσαι να είσαι; Ή απλώς προσαρμόζεσαι σε αυτό που απαιτούν οι άλλοι;
Υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που ήξερα πολύ καλά μέσα μου πως δεν ήμουν η γυναίκα που ήθελα να είμαι. Στιγμές που ένιωθα ότι έχω παγιδευτεί σε μια εκδοχή του εαυτού μου που δεν με αντιπροσώπευε. Και τότε ήταν που χρειάστηκε να επιλέξω – συνειδητά – ποια θέλω να είμαι σ’ αυτόν τον κόσμο. Να χαράξω τη δική μου πορεία ανάπτυξης, με όλες τις προκλήσεις και την εσωτερική πάλη που αυτή συνεπάγεται.
Όταν μετακόμισα στην Αγγλία πριν από πολλά πλέον χρόνια, βρέθηκα αντιμέτωπη με το απόλυτο crashtest αυτοπεποίθησης – το μεγαλύτερο που έχω περάσει ποτέ. Η γλώσσα μου δεν ήταν ακόμη καλή, το διδακτορικό μου είχε ξεκινήσει λίγο στραβά, είχα γραφτεί στο λάθος τμήμα που ευτυχώς το συνειδητοποίησα πολύ νωρίς, τα οικονομικά μου ήταν δύσκολα σε μια πανάκριβη Αγγλία, οι συγκάτοικοί μου όχι απλά δεν ήταν φίλοι μου αλλά συχνά συμπεριφέρονταν σαν εχθροί – και εγώ ένιωθα πιο μόνη από ποτέ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη μου Πρωτοχρονιά στην Αγγλία, μετά από έναν πολύ δύσκολο αποχαιρετισμό με τη μητέρα μου, γύρισα σ’ ένα παγωμένο, άδειο σπίτι. Δεν υπήρχε τίποτα “γιορτινό” εκείνη τη νύχτα – μόνο μια απόφαση-υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου: «Θα γίνεις η γυναίκα που ήρθες εδώ να γίνεις. Όχι αύριο. Τώρα.»
Και τότε άρχισε η πραγματική μου ανάπτυξη. Φυσικά δεν άλλαξα απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Όμως άρχισα να παρατηρώ τα μικρά σημάδια: την όρεξη να διαβάσω, την προσήλωση στις λεπτομέρειες, το ενδιαφέρον για θέματα που μέχρι πρότινος με άφηναν αδιάφορη. Αυτά ήταν τα σημάδια της ανάπτυξης. Πώς κάτι μέσα μου ξυπνούσε. Εκεί καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις. Όχι όταν αλλάζει η ζωή σου, αλλά όταν αλλάζεις εσύ απέναντι στη ζωή.
Η ανάπτυξη δεν είναι εύκολη. Είναι άβολη και μερικές φορές πονάει κιόλας. Είναι σαν να φοράς ρούχα λίγο πιο στενά από το σώμα σου – μέχρι να τεντώσουν. Σε αναγκάζει να αφήσεις εκδοχές του εαυτού σου που κάποτε σε προστάτευαν. Σε ωθεί να φύγεις από τη βολή της στασιμότητας και να μπεις στην αβεβαιότητα, στο θολό πεδίο της εξέλιξης. Αλλά είναι αναγκαία. Και για να τη νιώσεις, πρέπει να στρέψεις την προσοχή σου όχι σε αυτά που δεν είσαι ακόμα, αλλά σε αυτά που γίνεσαι λίγο-λίγο κάθε μέρα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν φτάνουν ποτέ στον εαυτό που θα μπορούσαν να γίνουν – όχι επειδή δεν μπορούν, αλλά επειδή δεν σταματούν ποτέ για να ρωτήσουν: «Σε ποιον άνθρωπο θέλω να εξελιχθώ;» Αν δεν κάνεις αυτή την ερώτηση, τότε απλώς μεγαλώνεις μέσα στα θέλω των άλλων. Οι γονείς σου, οι καθηγητές σου, οι εργοδότες σου – όλοι μπορεί να έχουν σχέδιο για εσένα. Αλλά μόνο εσύ μπορείς να ορίσεις την κατεύθυνση της δικής σου ανάπτυξης.
Η πραγματική ανάπτυξη αρχίζει όταν δώσεις προσοχή στα “σημάδια”. Όταν σταματήσεις να παρατηρείς τι δεν είσαι και αρχίσεις να βλέπεις τι είσαι καθ’ οδόν να γίνεις. Όταν εντοπίζεις τις μικρές νίκες: εκείνο το “μπράβο” που έδωσες στον εαυτό σου, την αντοχή που έδειξες σε μια δύσκολη μέρα, την επιλογή να πεις “όχι” εκεί που κάποτε υπέκυπτες. Και αυτά τα σημάδια, τα μικρά φώτα στον ορίζοντα, είναι η δική μας Πυξίδα. Ο δικός μας Βόρειος Αστέρας.
Οπότε σήμερα, αναρωτήσου: σε ποια σημεία της ζωής σου μεγαλώνεις; Πού ωριμάζεις; Πού αντιστέκεσαι; Και τι θα γινόταν αν άρχιζες να βλέπεις την ανάπτυξη όχι ως κάτι που σε πιέζει, αλλά ως κάτι που σε απελευθερώνει;
