Όταν μία γενναία γυναικεία φωνή
διακόπτει την ησυχία των βολεμένων και των ενόχων.
Δύσκολοι οι καιροί που διάγουμε· δύσκολοι, αλλά συνάμα εξόχως σημαντικοί.
Η Ελλάδα είναι εδώ και δεκαετίες μία ξοφλημένη χώρα·
δυστυχώς η Μεταπολίτευση δεν ελειτούργησε επουλωτικά
προς τις πληγές που άφησε ως κληροδότημα στην κοινωνία
η χούντα των πατριδοκάπηλων-θρησκειοκάπηλων-οικογενειοκάπηλων,
αλλά ήρθε να ενισχύσει τις παθογένειες και να οδηγήσει στην απόλυτη ηθική παρακμή.
Η Εθνική Κατάντια πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις,
ο Φιλοτομαρισμός, η Αλλοτρίωση, η Διαφθορά, η Εγωμανία, η Εξουσιομανία,
μετετράπησαν σε παντιέρες και σε «lifestyle» ενός λαουτζίκου
που προσπαθούσε αγωνιωδώς να παραστήσει τον Παγκόσμιο Επιβήτορα,
ενώ στην πραγματικότητα ήταν -και συνεχίζει να είναι-
ένας ευνουχισμένος λιγούρης ζήτουλας.
Η Κρίση που τυπικώς εξέσπασε το 2010 -αλλά επί τής ουσίας πολύ νωρίτερα-
ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία
για να ανορθωνόταν το Νεοελληνικό Φρόνημα μέσα από λαϊκίστικα αφηγήματα.
Έτσι, ο συγκλονιστικά ειρωνικός και ηθογραφικός στίχος τού Βάρναλη
«Φταίει το ζαβό το ριζικό μας; Φταίει ο Θεός που μάς μισεί;»,
υπέστη τον δέοντα εκμοντερνισμό·
τώρα υπήρχε εντονότατη χρεία οι ευθύνες να προσωποποιούνταν
και όχι να αναζητούνταν οι υπαίτιοι στη Μεταφυσική.
Η τεράστια αναταραχή δεν αρκούταν πλέον σε λυρικές διαβολές,
αλλά έψαχνε μανιωδώς ετυμηγορία και ενόχους· όπερ και εγένετο.
Η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε, οι «Γερμαναράδες»,
ο Ντάϊσενμπλουμ, ο Τόμσεν (και πόσοι άλλοι),
έγιναν οι βολικοί εξιλαστήριοι θύτες καθώς διέθεταν το ζητούμενο κοινό χαρακτηριστικό:
Δεν ήταν Έλληνες.
Έχοντας, λοιπόν, εξασφαλισμένα άλλοθι,
το εγχώριο «Σύστημα τής Σαπίλας» εσυνέχισε ακάθεκτο τη διαβρωτική του πορεία·
η Κρίση είχε -για ευνόητους λόγους- σχετιστεί αποκλειστικώς με την Οικονομία,
ενώ στην πραγματικότητα το ζήτημα ήταν -κατ’ αρχήν και κατά βάσιν- ηθικής υπόστασης.
Και μετά, ήρθε ο Κορωνοϊός…
…
Τι παράξενο·
αυτή η Παγκόσμια Πανδημία που απαιτεί ως μέσο προφύλαξης τη χρήση μάσκας,
συνήργησε πολυεπιπέδως να πέσουν οι μάσκες.
Ο εγκλεισμός, η περιορισμένη πρόσβαση στην εργασία,
η συνειδητοποίηση τής αφόρητης ματαιότητας
που ενυπάρχει στους μικρούς και στους μεγάλους συμβιβασμούς τής ζωής,
ήταν οι κομβικές παράμετροι που έβγαλαν στην επιφάνεια πικρά μυστικά,
τραγικές ιστορίες, τραυματικές εμπειρίες.
Το Σύστημα κατέρρεε, οι ασφαλιστικές δικλείδες κατέρρεαν μαζί του,
το σαθρό οικοδόμημα ήταν πια έτοιμο να πέσει·
το τελειωτικό χτύπημα θα ερχόταν με έναν σεισμό.
Ο σεισμός ήρθε και ήταν συνταρακτικός·
η ισχύς του μετρήθηκε στη νεοσύστατη «κλίμακα Μπεκατώρου».
Και κατόπιν, οι απανωτοί ισχυρότατοι μετασεισμοί·
η «Κοινωνική Σεισμολογία» -κατά το πρότυπο τής Μετεωρολογίας-
δεν επρολάβαινε να δίνει ονόματα στις ισοπεδωτικές δονήσεις:
Ζέτα Δούκα, Τζένη Μπότση, Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους,
Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Λένα Δροσάκη, Ηλιάνα Αραβή,
Ερρίκος Μηλιάρης, Χάρης Τζωρτζάκης, Γιάννης Νιάρρος,
και πόσες ακόμη, και πόσοι ακόμη.
…
Ναι, το Σύστημα καταρρέει·
το σάπιο σύστημα που έχει αλώσει κάθε έκφανση τής ζωής αυτής τής χώρας,
το σάπιο σύστημα που επί δεκαετίες γκετοποιεί, τραυματίζει
και σκοτώνει ποικιλοτρόπως κάθε πολίτη που τού αντιστέκεται
(αλλά -οποία ειρωνεία- τα ίδια σού κάνει ακόμη κι αν δεν τού αντισταθείς),
πνέει πλέον τα λοίσθια.
Σε αυτήν την κυριολεκτικώς ιστορική συγκυρία,
σε αυτό το ανεπανάληπτο σταυροδρόμι,
η Κοινωνία έχει μοιραστεί ήδη σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις:
Από τη μία,
οι Αθώοι, τα Θύματα, οι άνθρωποι που επιλέγουν την Αλήθεια, την Αποκάλυψη.
Από την άλλη,
οι Ένοχοι, οι Θύτες, που επιλέγουν το Ψέμα, τη Συγκάλυψη.
Σε ετούτο το σταυροδρόμι δεν υπάρχουν άλλες επιλογές·
αν πας ευθεία, αν επιλέξεις να συνεχίσεις στον ίδιο δρόμο,
έχει αδιέξοδο και θα προσκρούσεις σε τοίχο·
όσο για την όπισθεν, όσο και να τη θέλουν κάποιοι,
ο ρους των πραγμάτων έχει τέτοια δυναμική που δεν επιτρέπει το παραμικρό πισωγύρισμα.
…
Κι όμως, οι πρόσφατες δηλώσεις τού Σταμάτη Φασουλή,
αποδεικνύουν ότι και το Αδιέξοδο και το Πισωγύρισμα είναι υπαρκτές επιλογές.
Η Ισαποστασία που επέλεξε ο -μέχρι πρότινος καταξιωμένος- σκηνοθέτης,
είναι αναμφίβολα μία «λευκή ψήφος»
στην κάλπη τής Ενοχής, τού Εγκλήματος, τού Ψέματος, τής Συγκάλυψης.
Ευτυχώς, όμως, που ως αντίβαρο στο παραλήρημα βολέματος τού Φασουλή,
ήρθε η υπέροχη Σοφία Μουτίδου να προσωποποιήσει και να εκφράσει
την επιτακτική ανάγκη τής Ελλάδας για ένα στεντόρειο «ΩΣ ΕΔΩ».
Ας αναγνώσουμε τι ειπώθηκε
και στη συνέχεια θα τοποθετηθούμε επί συγκεκριμένης βάσεως στο επιμύθιο…
…
Τάδε έφη Σταμάτης Φασουλής
Θα ήθελα εμείς να προστατεύσουμε το Θέατρο.
Να αναλάβει η Δικαιοσύνη και μόνο η Δικαιοσύνη.
Να πάψει να γίνεται αυτό μια τσιχλόφουσκα σ’ όλες τις πρωϊνές εκπομπές.
Ό,τι έχει να λεχθεί, να λεχθεί εκεί που πρέπει, όπως πρέπει.
Να συμπαρασταθούμε στα θύματα· όποια υπάρχουνε.
Αλλά από ’κεί και πέρα,
το εμείς να αναπαράγουμε το θέμα και να μιλάμε, το βρίσκω λάθος.
Δεν λέω να κάνουμε σιωπή γενικά στο θέμα· να είμαστε ενεργοί στο θέμα.
Να προστατεύσουμε τα θύματα
και να μην αναπαράγουμε τις ιστορίες γιατί το θέατρο δεν είναι μόνο αυτό.
Το θέατρο είναι και πολλά άλλα, πολλά άλλα καλά…
Μόλις είδανε ένα σκάνδαλο ή δύο,
αρχίσαν’ να γεμίζουνε τις εκπομπές τους
και να θεωρούν τον εαυτό τους πάρα πολύ περήφανο που καταγγέλλουνε.
Όταν έχεις να καταγγείλεις κάτι, το καταγγέλλεις στον εισαγγελέα.
Κι αυτό έχω να πω και για τα διάφορα «social media» δηλαδή,
όπου ο καθένας λέει τη γνώμη του επί παντός επιστητού.
Δεν είναι δυνατόν· ποιος τη ζήτησε πρώτα απ’ όλα..;
Ποιος τη ζήτησε τη γνώμη σου;
Και, κατηγορούνε, καταδικάζουνε.
Ή, άλλες φορές υπερασπίζονται.
Καθίστε φρόνιμα, ρε.
Και τουλάχιστον, εμείς από το σινάφι, ας κατεβάσουμε τούς τόνους,
κι ας αφήσουμε τη Δικαιοσύνη ή τα θύματα να μιλήσουν.
Μέχρι εκεί. Εμείς δεν έχουμε καμία δουλειά.
Τάδε έφη Σοφία Μουτίδου
(από το 10:51 και μετά, ολόκληρη η τοποθέτησή της
https://www.youtube.com/watch?v=ZgSBvAk9Cp8)
Πάμε σε μία δήλωση που έκανε ο Σταμάτης ο Φασουλής,
η οποία με θορύβησε πάρα πολύ.
Ζήτησε, λοιπόν, να καθίσουμε φρόνιμα. «Καθίστε φρόνιμα.», είπε.
Κύριε Φασουλή, καθίστε εσείς φρόνιμα· εμάς βράζει το αίμα μας ακόμα.
Καθίστε φρόνιμα εσείς.
Γενικώς, μη χρησιμοποιείτε προστακτικές σε τέτοιους καιρούς.
Γενικά, προστακτικές που έχουνε να κάνουνε με ευνουχισμό, ησυχία και κουκούλωμα.
Το «Καθίστε φρόνιμα.» είναι πατριαρχικό· είναι τού «Πατέρα-Αφέντη».
Έτσι μεγαλώσαμε όλοι: «Κάτσε φρόνιμα. Κάτσε ήσυχα.».
Περίμενα άλλα. Περίμενα… άλλα.
Περίμενα ξεσήκωμα.
«Το Θέατρο δεν είναι μόνον αυτό.», είπε ο Σταμάτης ο Φασουλής.
Εννοείται, κύριε Φασουλή.
Πιστεύετε ότι σπουδάσαμε θέατρο κάνοντας το σκ..ό μας παξιμάδι,
για να μάς πιάνουν τα βυζιά και τούς κώλους;
Για να μάς βρίζουνε;
Για να μάς λένε πουτάνες στην πρόβα;
Αλήθεια, αυτό πιστεύετε;
Ότι τα όνειρά μας ήτανε…
-όταν διαβάζαμε ένα ποίημα και κλαίγαμε στην εφηβεία μας,
και θέλαμε να το πούμε σε κόσμο μπροστά-
…ήτανε να πηγαίνουμε στην πρόβα και να φοβόμαστε;
Εννοείται ότι το Θέατρο δεν είν’ αυτό· έφτασε, όμως, να είν’ αυτό.
Και η θέση μας ποια είναι;
Να κάτσουμε φρόνιμα, κύριε Φασουλή..;
Όχι. Δεν θα κάτσουμε φρόνιμα.
Όχι. Όχι, δεν θα κάτσουμε φρόνιμα.
Παραπέμπετε τον κόσμο στη Δικαιοσύνη και λέτε ποιος ζήτησε τη γνώμη των «social media».
Τα «social media» πια, να σάς ενημερώσω,
είναι ένα Μέσο στο οποίο έχει ο κάθε άνθρωπος δικαίωμα πρόσβασης και έκθεσης.
Από ’κεί και πέρα,
μην υποτιμάτε το Κοινό που παρακολουθεί τις παραστάσεις σας,
όταν παρακολουθεί και κάποιον άλλον.
Το κοινό αυτό έχει επιλέξει να παρακολουθεί κάποιον.
Και ναι, μάλλον, θέλει ν’ ακούσει τη γνώμη του· να τη λάβει υπ’ όψιν του.
Εσείς,
πώς προδικάζετε ότι δεν θέλουν τη γνώμη των ανθρώπων των «social» οι υπόλοιποι άνθρωποι;
Πώς το ξέρετε;
Άλλωστε, τα «social», μην ξεχνάτε, είν’ αυτά τα οποία κινούν και μία παράσταση.
Απ’ τα «social» μάς ζητάτε να κινήσουμε μία παράσταση, όταν είμαστε σε μία παράσταση.
Λέτε:
«Πείτε το στα “social” σας, βγάλτε το,
βγάλτε φωτογραφίες στα “instagram” σας, στα “γιουτιούμπια” σας,
σ’ αυτά τού διαόλου τα πράματα.
Βγάλτε τα.».
Ε, τώρα ήρθαν και τού διαόλου τα πράματα να μη βγάζουν μόνο παραστάσεις στη φόρα,
να μη βγάζουμε μόνον τα προϊόντα που με μεγάλη χαρά όταν μάς έρχονται τα παίρνουμε,
γιατί κι εμείς πρέπει να ζήσουμε κάπως·
ήρθε η ώρα να βγάλουν και κάποιους ανθρώπους, κάποιες καταστάσεις, κύριε Φασουλή.
Αυτά είν’ τα «social».
Και ειδικά κάποιοι που ’μαστε πολύ «social» τύποι·
είμαστε «social» απ’ την κοιλιά τής μάνας μας.
Η μάνα μού, μού ’λεγε:
«Από μέσα σου ήσουνα πολύ κοινωνική, βρε παιδί μου.».
Ήρθ’ η ώρα και βρήκαμε το Μέσο μας: τα «Social».
Εσείς βρήκατε το «σανίδι». Εμείς, τα «social».
Πιο πολύ μάς αγαπήσαν’ τα «social» απ’ ό,τι το «σανίδι».
Εσείς είστε τυχερός· σάς αγάπησε το «σανίδι». Εμάς, τα “social”.
«Social», «Σανίδι»· δεν κοντραριζόμαστε.
Αν ήμασταν φρόνιμοι, κύριε Φασουλή, στην Ιστορία μας ως άνθρωποι,
δεν θα συνέβαινε τίποτα το συγκλονιστικό.
«Φρόνιμος» θα πει «Καθιστός».
Ως συνήθως οι Επαναστάσεις γίνονται με όρθιους ανθρώπους.
Οι Αλλαγές γίνονται με ανθρώπους που είναι όρθιοι· (που) δεν κάθονται ήσυχα.
Ή αν κάθονται ήσυχα, σίγουρα γράφουνε κάποιο μανιφέστο.
Λέτε ότι θα θέλατε να προστατεύσετε το Θέατρο, κύριε Φασουλή.
Πώς; Με ποιον τρόπο;
Με το να μάς πείτε «Καθίστε φρόνιμα.»;
(Με το να μάς πείτε) «Ποιος έχει ανάγκη τη γνώμη σας;».
Δεν σάς νοιάζουνε οι πλειάδες των γονιών
που όταν έρθει η ώρα των παιδιών να πούν’ ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί,
θα τούς πούνε «Πού θα πας σ’ αυτό το μπουρδέλο;».
Δεν θα προστατεύατε καλύτερα το Θέατρο αν καθαρίζατε τον χώρο,
αν βοηθούσατε να καθαρίσει ο χώρος..;
Δεν σάς νοιάζουν όλα αυτά τα παιδιά που τώρα μού στέλνουν μηνύματα και μού λένε
«Πώς θα πω στον γονιό μου ότι θέλω να γίνω ηθοποιός ύστερα απ’ όλα αυτά;».
Δεν σάς νοιάζουν δυο-τρεις γενιές χαμένες;
Θα προστατεύσετε το Θέατρο ρίχνοντας χώμα; Σκεπάζοντας;
Λέτε «Δεν σάς λέω να μείνετε σιωπηλοί· σάς λέω να μείνετε φρόνιμοι.».
Α… Δηλαδή, μπορούμε να καθόμαστε σε μια θέση και να φωνάζουμε.
Σάς ενοχλεί, τι; Η ατασθαλοσύνη στο σώμα; Ή το Στόμα;
Δεν σάς νοιάζει το Μέλλον, καθόλου;
Αλήθεια;
Δεν σάς νοιάζει;
Σάς νοιάζει μόνο το Παρελθόν κι η μικροαστική σας ηρεμία;
Η κάλυψη τού χώρου σας;
Ας κάνουμε θέατρο σε πρώτο όροφο… Σε ταράτσες… Με φως…
Όχι σε υπόγεια και σε σκοτάδια· δεν θέλουμε άλλο.
Θέλουμε και τυπικά να καταργηθούν τα υπόγεια.
Θέλουμε να ’ν’ ισόγεια, ή στον πρώτο, ή στις ταράτσες τα θέατρα.
Θέλουμε να χτίσουμε θέατρα με αέρα, με οξυγόνο.
Να οξυγονώνεται ο εγκέφαλος, μπας και ξεθολάρει.
Και επίσης, δεν έχουμε όλοι την τύχη, κύριε Φασουλή, να έχουμε τη δική σας ζωή.
Δεν έχουμε όλοι την τύχη να έχουμε ένα καμαρίνι σαν μικρό πεντάστερο ξενοδοχείο,
με μόνιμες προδιαγραφές σ’ έναν χώρο.
Εμείς φτιάχνουμε τα καμαρίνια μας για έξι μήνες·
δεν τα φτιάχνουμε για μια ζωή.
Δεν έχουμε μία μονιμότητα. Δεν είμαστε παράγοντες.
Δεν είμαστε ούτε αφεντικά, ούτε υπάλληλοι·
είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες, ελεύθεροι σκοπευτές.
Εσείς, όταν ήρθα στο καμαρίνι σας, είχατε ένα καμαρίνι μονιμότητας·
ένα καμαρίνι ενός ανθρώπου που είχε βρει τη θέση του·
τη μόνιμη και ήσυχη θέση του.
Δεν είμαστε όλοι σαν και ’σάς.
Δεν έχουμε την τύχη να μιλάμε απ’ τη θέση σας.
Εμείς δεν ξέρουμε πώς είναι να ζεις μόνιμα σ’ ένα θέατρο, σε μία στέγη.
Εμείς αλλάζουμε εργοδότη, κάθε πέντε μήνες, κάθε έξι μήνες.
Εμείς περιμένουμε να χτυπήσει το τηλέφωνό μας.
Δεν δημιουργούμε προτάσεις εμείς· δεν έχουμε τη δύναμη να ακουστούμε.
Γι’ αυτό ίσως είμαστε και πιο φασαριτζήδες από ’σάς.
Είμαστε λίγο πιο πλέμπα.
Εμείς φωνάζουμε· (εμείς) οι μειονότητες απ’ έξω.
Αλλά, απεκδυθείτε λίγο τού ρόλου σας· τού σταθερού ρόλου σας στον χώρο.
Και δείτε λίγο τα πράγματα στην ουσία τους…
Αλήθεια; Πρέπει να καθίσουμε φρόνιμα;
Όχι. Κανείς δεν πρέπει να καθίσει φρόνιμα, ούτε πρέπει να καθίσει άτακτα.
Πρέπει να καθίσει όπως πρέπει.
Όπως καθόταν τόσα χρόνια και τον χαμουρεύανε…,
όπως καθόταν τόσα χρόνια και τον βρίζανε…,
τώρα, πρέπει να μιλήσει.
Κι αν θέλει, να μιλήσει στα «social»· και εννοείται, και στη Δικαιοσύνη.
Όμως, πάρα πολλές φορές φτάνει η Φήμη σε κάποιον να είναι κακή.
Φτάνει (για) να λερωθεί τ’ όνομά του.
Και μετά ας αθωωθεί απ’ το δικαστήριο.
Όχι άλλα εγκλήματα λοιπόν.
Τώρα που άνοιξε αυτό το πράγμα, ας μην κλείσει.
Μιλήστε…
Κορίτσια, μιλήστε…
Παιδιά, μιλήστε…
Αγόρια, μιλήστε…
Ήδη έχουν δακτυλοδειχτεί κάποιοι άνθρωποι.
Είναι άλλοι εκατό· είναι πολλοί.
Πρέπει να τα πούμε όλα…
Όλες αυτές οι ιστορίες που μού ’ρχονται στο «Instagram»
-ανώνυμα και επώνυμα-
βγείτε και πείτε τα…
Συμμετάσχετε σε ομαδικές δράσεις, καταγγείλετέ τους σε σωματεία.
Δεν χρειάζεται να βγείτε στα «social», όπως λέει κι ο κύριος Φασουλής·
βγείτε σ’ ένα δικαστήριο· κάντε μία μήνυση.
Μαζευτείτε… Και φωνάξτε… Ονοματίστε… Φωτογραφίστε…
Τόσα χρόνια μέσα στο σκοτάδι, τελείωσαν.
Τώρα από ’δώ και πέρα θα ’χουμε λίγο παραπάνω φως.
Είν’ ευκαιρία… Είν’ ευκαιρία… Για όλους τούς τομείς, για όλες τις δουλειές.
Βγείτε και μιλήστε…
Βγείτε και μιλήστε. Οπωσδήποτε.
Μην ξεχάσετε ποτέ τι σάς έκαναν… Πώς περάσατε… Μέσ’ στις πρόβες και στα θέατρα.
Πόσα χάσατε… Πόση ηρεμία χάσατε… Πόσα χάπια πήρατε…
Πόση στεναχώρια είχατε για να πάτε στη δουλειά σας, για την οποία ονειρευτήκατε.
Επιμύθιο:
Λοιπόν…
Θα σχολιάσω διεξοδικώς ορισμένα λεχθέντα τού Σταμάτη Φασουλή
(δεν χρειάζεται να πω πολλά, διότι τα είπε ο ίδιος για τον εαυτό του).
Σε περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης και βιασμών κάθε είδους,
η Ισαποστασία είναι Αποστασία·
διόλου τυχαίο ότι αν αφαιρέσουμε την ταυτότητα τού γνωστού σκηνοθέτη
από το θλιβερό λογύδριο που εξεστόμισε,
όποιος το διαβάσει θα πιστέψει πως πρόκειται για την υπερασπιστική γραμμή
που έχουν επιλέξει οι δικηγόροι των καταγγελλομένων για να στηρίξουν τούς πελάτες τους.
Το «Καθίστε φρόνιμα.» τού Σταμάτη Φασουλή,
είναι καραμπινάτος «Ερντογανισμός» και «Κιμ-Γιονγκ-Ουνισμός».
Ο όρος «τσιχλόφουσκα»
-με τον οποίο επροσδιόρισε άκρως υποτιμητικά
τον δημόσιο διάλογο που έχει αναπτυχθεί μετά από τις δεκάδες σοκαριστικές καταγγελίες-
είναι αισχρός, χυδαίος, ακραία ανάλγητος.
Η διατύπωση «Να συμπαρασταθούμε στα θύματα· όποια υπάρχουνε.»,
αποτελεί έμμεση πλην σαφή υποβάθμιση όλων των καταγγελιών,
διότι με τη φράση «όποια (θύματα) υπάρχουνε»
αμφισβητεί ότι όλες οι καταγγελίες περιγράφουν πραγματικά περιστατικά
(εκφράζει, άλλωστε, αυτήν τη θλιβερή υφέρπουσα αντίληψή του,
χρησιμοποιώντας στη συνέχεια την επίσης υποβαθμιστική διατύπωση
«Μόλις είδανε ένα σκάνδαλο ή δύο…»).
Η επίθεσή του προς τούς πολίτες
που εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στα θύματα μέσω των «social media»,
είναι απαράδεκτη και εξοργιστική·
ένας άνθρωπος που όλα αυτά τα χρόνια έχει στηρίξει την πορεία του
στη θετική γνώμη που εξέφραζε ο κόσμος για το πρόσωπό του,
τώρα γυρίζει προς αυτόν τον κόσμο
και τού πετάει κατάμουτρα το εξευτελιστικά μειωτικό
«Ποιος τη ζήτησε τη γνώμη σου;».
Όσο για την προστασία που διατείνεται ότι θέλει να προσφέρει διά τής Σιωπής
στο θύματα και στο Θέατρο,
προσωπικώς με παραπέμπει -τηρουμένων των αναλογιών, βεβαίως-
στη σιωπή που διαχρονικώς επιλέγει η -κατά τ’ άλλα, Χριστιανική- (Καθολική) Εκκλησία
κάθε φορά που ξεσπάει ένα σκάνδαλο παιδοφιλίας στους κόλπους της·
εντάξει, να συμπαρασταθούμε στα θύματα,
όχι όμως να φτάσουμε να χάσουμε και τα «πελατάκια» μας
(όπου «πελατάκια», ο κόσμος που πλερώνει εισιτήριο για τις παραστάσεις).
Ο επίλογος τού Φασουλή είναι η συμπύκνωση τής (Ισ)αποστασίας,
τής Αναλγησίας, τής Απουσίας Ενσυναίσθησης:
«Καθίστε φρόνιμα, ρε.
Και τουλάχιστον, εμείς από το σινάφι, ας κατεβάσουμε τούς τόνους,
κι ας αφήσουμε τη Δικαιοσύνη ή τα θύματα να μιλήσουν.
Μέχρι εκεί. Εμείς δεν έχουμε καμία δουλειά.».
«Εμείς δεν έχουμε καμία δουλειά.».
Τα είπε όλα για τον εαυτό του ο Φασουλής,
εξαϋλώνοντας την εκτίμηση που τού έτρεφα μέχρι πρότινος.
…
Πάμε τώρα στην υπέροχη Σοφία Μουτίδου!
Το βίντεο με την απάντησή της στον απαράδεκτο Φασουλή,
επιβάλλεται να διδάσκεται στα σχολεία ως «Μνημείο Ιστορίας», ως «Μνημείο Δημοκρατίας».
Η προτροπή της, το «Βγείτε και Μιλήστε…»,
επιβάλλεται να γίνει η κεντρική φράση
σε κοινωνικό μήνυμα που θα προβάλλεται διαρκώς από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Η προτροπή «Μιλήστε…» είναι ημιτελής, είναι «ανάπηρη»·
η σωστή, η ολοκληρωμένη προτροπή, είναι αυτό το «Βγείτε και Μιλήστε…».
ΒΓΕΙΤΕ… Βγείτε από το ψυχολογικό κελί που αποτελεί τη φυλακή σας.
Βγείτε, και βγάλτε από την ψυχή σας ό,τι σάς την πλακώνει.
Βγείτε και Μιλήστε….
Το «Βγείτε και Μιλήστε…»
είναι δυνητικώς μία (γεωμετρική) πρόοδος για την Ελληνική Κοινωνία.
Το «Βγείτε και Μιλήστε…» δημιουργεί γεωμετρική πρόοδο,
διότι κάθε γυναίκα που καταγγέλλει, δημιουργεί νέες καταγγελίες·
τρανό παράδειγμα αποτελεί η Σοφία Μπεκατώρου,
η οποία άνοιξε τον δρόμο για να γκρεμιστεί το «Σύστημα τής Σαπίλας».
Αυτή η (γεωμετρική) πρόοδος είναι εφιάλτης για το «Σύστημα τής Σαπίλας».
…
Από τη μεριά της,
η Σοφία Μουτίδου εξέφρασε την Κοινωνική Επιταγή με τον πλέον ουσιαστικό τρόπο
και απέδειξε ότι ο Ανδρεικελισμός είναι ένα καθεστώς με βαθιές ρίζες στη χώρα μας.
Η Σοφία Μουτίδου ήταν βαθύτατα συγκινητική στην τοποθέτησή της,
διότι είπε τα πράγματα με το όνομά τους
και σεβάστηκε τα θύματα και το συναίσθημά τους.
…
Κλείνοντας…
Παρηκολούθησα να προβάλλονται σε εκπομπές
ορισμένα αποσπάσματα από το βίντεο-δημόσια παρέμβαση τής Σοφίας Μουτίδου
και σκεπάζονταν με «μπιπ» τα σημεία όπως εκείνο που έλεγε
«“Το Θέατρο δεν είναι μόνον αυτό.”, είπε ο Σταμάτης ο Φασουλής.
Εννοείται, κύριε Φασουλή.
Πιστεύετε ότι σπουδάσαμε θέατρο κάνοντας το σκ..ό μας παξιμάδι,
για να μάς πιάνουν τα βυζιά και τούς κώλους;
Για να μάς βρίζουνε;
Για να μάς λένε πουτάνες στην πρόβα;».
Αντίστοιχα «μπιπ» υπήρχαν και στο βίντεο τής Σοφίας,
προφανώς επειδή σέβεται και τούς πολίτες που διέπονται από λεκτικό πουριτανισμό.
Όμως, στην προκειμένη περίπτωση,
ένοιωσα ότι δεν άξιζε σε αυτήν την υπέροχη γυναίκα
η λογοκρισία που ορίζεται από την Πολιτική Ορθότητα·
έτσι, η μοναδική λέξη της που δεν αναπαρήγαγα αυτούσια
-για λόγους που άπτονται τής δικής μου αισθητικής και ιδεολογικής αντίληψης-
ήταν το «σκ..ό»
(αρνούμαι να χρησιμοποιώ αυτούσιες
τις οποιεσδήποτε λέξεις παράγουν δύσοσμες και αηδιαστικές εικονοπλασίες,
και πηγαίνω απαρεγκλίτως κόντρα σε αυτήν την καθεστηκυΐα κουλτούρα
που μετατρέπει το Κόπρανο σε σημείο αναφοράς τού Συλλογικού Αστεϊσμού).
Ως εκ τούτων,
επειδή η Σοφία Μουτίδου αντιπροσωπεύει την Ελλάδα τής Αλήθειας και τής Ουσίας,
επειδή η Σοφία Μουτίδου διέσυρε με τα λεγόμενά της τον Ανδρεικελισμό
και εξευτέλισε στο μη περαιτέρω
τούς θλιβερούς σπουδαρχίδηδες που ταλανίζουν την Πατρίδα μας
(«σπουδαρχίδης» λέγεται όποιος επιδιώκει μανιωδώς τα Αξιώματα, την Εξουσία),
γι’ αυτά, λοιπόν, τα μείζονα επιτεύγματά της,
τής απευθύνω -κατ’ απολύτω εξαιρέσει-
τον προσδιορισμό που αρμόζει στα πρωτοπόρα κύτταρά της:
Σοφία Μουτίδου, είσαι μία γυναίκα ΜΕ ΑΡΧΙΔΙΑ.
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
