*** Πάνε και τα φετινά «Όσκαρ»
και για μία ακόμη χρονιά
δεν ήμουν ανάμεσα στους νικητές•
ούτε καν ανάμεσα στους υποψηφίους.
* Γατάκια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά•
την ώρα που οι άλλοι προσπαθούν
να κατακτήσουν το πολυπόθητο αγαλματίδιο γράφοντας σενάρια,
σκηνοθετώντας ταινίες, παίζοντας σ’ αυτές (κ.λπ., κ.λπ.),
εγώ καταστρώνω πολύ προσεκτικά τον ευχαριστήριο λόγο μου•
διότι ένας ευρηματικός ευχαριστήριος λόγος είναι το «Ήμισυ τού Παντός»
και αυτός που θα σού φέρει τα επόμενα χρυσά συμβόλαια.
* Δεν είδατε τι έγινε στην απονομή τής Κυριακής..;
Στην έναρξη τής βραδιάς
ο παρουσιαστής Τζίμι Κίμελ ανεκοίνωσε
ότι όποιος θα είχε την πιο λακωνική παρουσία στη σκηνή,
θα κέρδιζε ένα «jet-ski» αξίας 17.999 δολαρίων
(χαχαχα, άκου «17.999»• λες κι είναι ο Ταμτάκος και πουλάει καρπούζια).
* Στο θέμα αναφέρθηκε ο καθ’ ύλιν αρμόδιος Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος,
ο οποίος υπέπεσε σε ξεκαρδιστικό σαρδάμ
όταν δέχθηκε από την Ελένη Μενεγάκη την εύλογη ερώτηση
για τη διάρκεια τού νικητήριου ευχαριστήριου λόγου.
«19 ώρες» ήταν η απάντηση τού Θοδωρή
και γουρλώσαμε τα μάτια σκεφτόμενοι
ότι τα φετινά βραβεία απονεμήθηκαν μόνο σε γυναίκες
(ως γνωστόν,
τα κορίτσια είναι ικανά να αρχίσουν να ευχαριστούν
από τη μαμά τους μέχρι την κομμώτριά τους,
να μιλάν’ για τον πρώην τους, να τον καταριούνται, και άλλα τέτοια όμορφα).
* Εν τέλει,
ο Θοδωρής απεσαφήνισε ότι η διάρκεια ήταν 19 δευτερόλεπτα
και πως το απρόσμενο έπαθλο
πήρε ο σχεδιαστής κοστουμιών τού «Phantom Thread» Μαρκ Μπρίτζες.
Όμως,
κι εδώ αποδείχθηκε ότι δεν ήταν η μέρα
τού αγαπημένου κινηματογραφικού κριτικού,
καθώς ο ευχαριστήριος λόγος τού Μαρκ Μπρίτζες διήρκησε
ακριβώς 30 δευτερόλεπτα.
*** Εν πάση περιπτώσει, όπως και να ’χει,
ακόμα και τα 30 δευτερόλεπτα είναι φλυαρία.
Εγώ ετοίμασα τρεις κονσεπτιέρες,
με τις οποίες ΚΑΙ θα έπαιρνα σπίτι μου το τζετ-σκι
ΚΑΙ θα έκανα τρελή εντύπωση.
Κονσεπτιέρα 1η (4 λέξεις):
Ανεβαίνεις στη σκηνή, παίρνεις το αγαλματίδιο από τον απονεμητή,
λες ένα ξερό «Ευχαριστώ»
και ενώ γυρίζεις να αποχωρήσεις πετάς κι ένα «Δεν σάς χάλασε»!
Κονσεπτιέρα 2η (1 λέξη):
Ανεβαίνεις στη σκηνή, παίρνεις το αγαλματίδιο από τον απονεμητή
και πετάς μία αυτοσχέδια λέξη
(από αυτές που έχεις φτιάξει με τον αδελφό σου ή τον κολλητό σου
και τις λέτε μόνο εσείς οι δύο και γελάτε•
εγώ, ας πούμε, έχω δημιουργήσει εδώ και χρόνια τη λέξη «κουρνιάχτρα»,
η οποία -σε ελεύθερη μετάφραση- δηλώνει τη μέγαιρα γυναίκα•
αυτήν που παραμονεύει να σε κουτσομπολέψει,
να σού κάνει βουντού, κ.λπ., κ.λπ.).
Πετάς, λοιπόν, ένα «Κουρνιάχτρα»,
και φεύγεις αφήνοντας την Υφήλιο να ψάχνει τα λεξικά της
για να βρει τι είπες και τι στο διάλο είναι αυτό το «κουρνιάχτρα».
Έτσι, εξασφαλίζεις ισοβίως πρόσκληση στα πιο ακριβοθώρητα «talk shows»•
ο Τζίμι Κίμελ, η Έλεν ντε Τζένερις, ο Ντέϊβιντ Λέτερμαν,
θα σε καλούν ξανά και ξανά,
εκλιπαρώντας σε να τούς αποκαλύψεις
ποια μυσταγωγικά και αποκρυφιστικά μηνύματα στέλνεις
με την άγνωστη σ’ αυτούς λέξη.
Κονσεπτιέρα 3η (0 λέξεις):
Ανεβαίνεις στη σκηνή, παίρνεις το αγαλματίδιο από τον απονεμητή,
και στη συνέχεια κοιτάς αμίλητος τούς παρισταμένους
με το ειρωνικό βλέμμα τής Άσπας Τσίνα προς τη Φωτεινή.
Αμέσως μετά απολαμβάνεις όλο το Χόλιγουντ να ξεσηκώνεται εναντίον σου
και ακούς με ηδονή την αίθουσα να δονείται από τη φράση
«Τι ζητάς, ρε Όσκαρ, ρε γαμώτη..;»!
Όλα εγώ πχια;
*** Πάμε και στο «Hell’s Kitchen»
που έκανε πρεμιέρα χθες
και εσκαρφάλωσε ακαριαία στην κορυφή των διαδικτυακών charts.
Φυσικά, ο «υπ’ αριθμόν ένα» πόλος έλξης, ο «μαγνήτης τηλεθέασης»,
δεν ήταν άλλος από τον Έκτορα Μποτρίνι,
ο οποίος προκάλεσε θύελλα συζητήσεων και διαφωνιών
με τη συμπεριφορά του.
* Η Πολιτική Ορθότητα έκανε την εμφάνισή της
και επιτέθηκε με ένταση στον Μποτρίνι•
δύο ήταν οι κεντρικοί πυλώνες
των οξύτατων ενστάσεων προς το πρόσωπό του:
ότι είναι προσβλητικός και βρίζει τούς παίκτες,
και ότι πετάει στα σκουπίδια τα πιάτα που ο ίδιος αξιολογεί ως απαράδεκτα.
Ας τα πάρουμε, λοιπόν, ένα-ένα…
* Να μέμφεσαι τον Μποτρίνι για το -συχνά εκτός γραμμής- λεξιλόγιό του,
είναι σαν να στραβώνεις με τον Ηλία Ψινάκη
αν είσαι άντρας και σε αποκαλέσει «γλυκιά»•
δεν είναι οι λέξεις που δύνανται να αμφισβητήσουν την υπόστασή μας,
αλλά ο τρόπος που διατυπώνονται•
ας μάς πει, λοιπόν, η Πολιτική Ορθότητα,
αν το «Ρε μαλάκα»
που αποτελεί τη συνηθέστερη προσφώνηση οικειότητας μεταξύ φίλων,
είναι καταδικαστέο και δηλώνει βαρβαρισμό
και καταπάτηση τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Επίσης,
όταν ο Μποτρίνι χρησιμοποιεί μία υβριστική λέξη για το πιάτο σου,
δεν υβρίζει εσένα (εκτός αν είσαι… πιάτο).
* Πάμε τώρα και στη σοβαρότερη μομφή
που διετύπωσε κατά τού Μποτρίνι ένα τμήμα των τηλεθεατών.
Είναι σωστό σε μία εποχή
που σημαντικό τμήμα τού πληθυσμού
βρίσκεται κάτω από το όριο τής φτώχιας
(και ένα επίσης σημαντικό τμήμα τα φέρνει δύσκολα «βόλτα»),
να βλέπουμε τον Μποτρίνι να πετάει πιάτα με φαγητό στα σκουπίδια;
Όχι, δεν είναι σωστό•
πρόκειται για μία εικόνα που αναμφίβολα προκαλεί αρνητικά.
Όμως, κατά την ίδια λογική,
θα πρέπει να αρχίσουμε να μεμφόμαστε και οποιανδήποτε άλλη παραγωγή
(είτε σίριαλ, είτε ταινία),
μάς δείχνει σκηνές όπου υπάρχει κατασπατάληση νερού ή τροφής•
δηλαδή,
αν σε μία κωμωδία δούμε να πετάνε σε κάποιον τούρτες στα μούτρα,
θα αποτελεί «επιχείρημα κοινωνικής ευαισθησίας»
ο πολιτικώς ορθός ισχυρισμός
ότι θα μπορούσαν αυτές τις τούρτες να τις δώσουν σε φτωχές οικογένειες
και όχι να τις χαραμίζουν;
* Εν’ κατακλείδι,
η «Πολιτική Ορθότητα» είναι μία εξαιρετικώς δύσκολη
και λεπτεπίλεπτη διαδικασία•
πρέπει να ξέρεις πού και πότε θα την εκφράσεις•
θέλει μεγάλη μαεστρία
ώστε η Πολιτική Ορθότητα να μη μετατρέπεται
σε Λανθάνουσα Μυγιαγγιξιά.
Ναι, είναι σκληρή εικόνα το φαγητό που πετιέται στα σκουπίδια•
όμως, εδώ πρόκειται για «ριάλιτι γαστριμαργίας»,
οπότε δεν δέχομαι ότι μιλάμε για επιλογή κοινωνικής αναλγησίας
εκ’ μέρους τής παραγωγής•
αν είχαμε να κάνουμε με ένα ριάλιτι
που αφορούσε σε συγκέντρωση τροφίμων για απόρους,
ναι, θα συμφωνούσα απολύτως με τη μομφή•
τώρα, έχω τις ενστάσεις μου
(χωρίς να σημαίνει ότι αθωώνω την εν’ λόγω ενέργεια).
* Και κάτι άλλο επί τού ιδίου θέματος…
Λίγο πριν ξεκινήσει η λειτουργία τού εστιατορίου,
ο Έκτωρ Μποτρίνι προέβη στην εξής τοποθέτηση
προς τις συμμετέχουσες και τούς συμμετέχοντες
(σάς τη μεταφέρω αυτολεξεί):
«Θέλω, λοιπόν, να σάς πω, πώς θέλω να λειτουργεί το δικό μου εστιατόριο…
Είναι πολύ σημαντικό για μένα το Ήθος…
Συνέπεια• ό,τι κάνουμε το κάνουμε πάντα το ίδιο…
Εργατικότητα…
Και πάνω απ’ όλα να είμαστε ομαδικοί•
η Ομαδικότητα είναι πολύ σημαντικό μέσα σε μία κουζίνα…
Μόνος σου, όπως λένε, πας γρήγορα. Με την ομάδα σου πας μακριά…».
* Τι λέει η Πολιτική Ορθότητα για αυτά τα λόγια;
Πού είναι η Σφαιρικότητα τής Πολιτικής Ορθότητας
σε αυτό το εξαιρετικά θετικό μήνυμα;
Δεν είδα έστω έναν
από όσους εξέφρασαν την οξύτητα και την απορριπτικότητά τους
για τα δύο προαναφερθέντα θέματα,
να πει -σε επίπεδο αντικειμενικότητας- ότι
«Εντάξει, ναι μεν έχω τις ενστάσεις μου,
αλλά αναγνωρίζω και τα θετικά μηνύματα
που εκπέμπονται από τα λόγια τού Μποτρίνι».
* Ανακεφαλαιώνοντας…
Ο Έλληνας έχει μάθει να σκέφτεται, να λειτουργεί και να αισθάνεται
υπό τη σκεπή τού «Πατερούλη»
(παρ’ ότι η νοοτροπία μας ως λαού, είναι καραμπινάτα δεξιά νοοτροπία,
θέλουμε διαρκώς να έχουμε την αίσθηση ότι ένας σταλινικός «Πατερούλης»
θα μάς προστατέψει, θα μάς κανακέψει, θα μάς προωθήσει).
* Ο Έκτωρ Μποτρίνι είναι «χαρακτήρας»
(«character», όπως λέμε στο χωριό μου, στη Μουσουνίτσα).
Ένας τύπος με χτυπητά προτερήματα και αισθητά «ελαττώματα»•
πιστεύω -παρ’ ότι δεν γνωρίζομαι προσωπικώς μαζί του-
αλλά έχοντας παρατηρήσει πολύ προσεκτικά τη συμπεριφορά του,
ότι είναι άνθρωπος που επιτείνει τα αρνητικά του
για να διαπιστώνει πόσοι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα
και τη διεισδυτικότητα να διακρίνουν τα θετικά του.
Είτε έτσι συμβαίνει, είτε αλλιώς, ο Μποτρίνι είναι Γνώστης.
Ο Μποτρίνι είναι Απόλυτος Γνώστης τού Αντικειμένου•
ένα στοιχείο εξόχως ενοχλητικό
για τον Φούσκα Νεοέλληνα τού «Ξέρεις ποιος είμ’ εγώ;».
* Επί δεκαετίες η Νεοελληνική Κοινωνία
κάνει Δημόσιες Σχέσεις με τον Ανάξιο•
αν είσαι Συμπαθητικός, δικαιούσαι τη θέση που σού έχει γυαλίσει,
κι ας είσαι ανάξιος και ανεπαρκής γι’ αυτήν τη θέση.
Οφείλουμε, όμως, να δεχθούμε,
ότι ο Πρωταθλητισμός έχει και τις πολύ σκληρές του στιγμές•
Πρωταθλητισμός με χάδια δεν γίνεται•
μόνο οι Ιεραποστολές κάνουν πρωταθλητισμό με χάδια•
αν, λοιπόν,
υπάρχουν συμπολίτες μας που συγχέουν την Τηλεόραση με Ιεραποστολή,
κάτι πάει στραβά στη «Δανιμαρκία» τού εγκεφάλου τους.
* Ο Συνδικαλισμός τού Καναπέ.
Ο «Τσάκας» που αναδεικνύεται «Δημοφιλέστερος Έλληνας τής Χρονιάς»
επειδή θεοποιεί τον… Έλληνα Καναπέ.
Οι εποχές αλλάζουν, τα ζητούμενα το ίδιο, τα γούστα μας επίσης.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η τηλεόραση εκείνων των χρόνων παρήλθαν ανεπιστρεπτί•
κι ένας λαός αναγκάστηκε, από ’κεί που δεν ήξερε καν να κολυμπάει,
να κάνει πλέον μακροβούτι στον βυθό τής Πολιτικής Ορθότητας.
Τρικυμία εν’ κρανίω…
*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες αύριον τα σπουδαιότερα…
*** Τα λέμε αύριο…
Ο Υπο-Κοσμικός
