ΟΙ ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ …
ΓΙΑ TON ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ
Φωτισμένοι και αποτελεσματικοί να είναι όλοι γιατί, Γιώργο μου (το «μου» με το θάρρος του ότι μοιραζόμαστε την ίδια καρέκλα στο κομμωτήριο του Χατζή) η διαπίστωση ότι το δάνειο που πήρε ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης το ξοφλήσαμε το 1998 με κάνει και πώς να σου το πω… νοιώθω ότι οι 100 μέρες που έχεις υποσχεθεί για να πάρουμε αέρα… είναι λίγες.
Καλά τα λες ότι πρέπει ασκαρδαμυκτί το συντομότερο να ανακάμψουμε, αλλά ξέρεις… μην τάζεις άλλο, σε άγιο, τρελό και Έλληνα! Ξιφούνια τα νεύρα μας έχουνε γίνει, χειρότερα μην σου πω και από της Ελένης.
Εγώ δεν θα μετρήσω αντίστροφα… Ας το κάνει αυτό ο Χαλβατζής. Μεταξύ μας, αυτοί οι Κομμουνιστές, μερικές φορές είναι σαν να έχουν μείνει στην εποχή της «σαρδέλας στην κονσέρβα»… Μα τον Χαλβατζή… τον έβλεπα τη νύχτα των αποτελεσμάτων, με εκείνα τα επιθετικά κουνελήσια μπροστινά δόντια… μια καλή κουβέντα δεν είπε, μια ευχή, ένα έστω για τα «μάτια της πεθεράς»…
Καλέ Κομμουνιστής άνθρωπος, πείτε ένα «καλή τύχη» στο παλικάρι (Γιώργο το «παλικάρι» για σένα το γράφω)… και από την επόμενη μέρα ξαναβάλτε την κασέτα.
Γιώργο, πρόσεξε καλά. Αναλαμβάνεις μια χώρα, όπου κάθε Έλληνας, τουλάχιστον τρεις φορές τη μέρα, φασκελώνει κατά Σύνταγμα μεριά. Το ξέρεις φαντάζομαι. Γιώργο, δεν υπάρχει… ΣΑΛΙΟ… για οτιδήποτε. Το μόνο που μπορούμε να δώσουμε, είναι ευχές. Ειλικρινά. Το ξέρεις ότι καθένας νοιώθει ότι ο χειρότερος νταμαρτζής είναι το κράτος. Το ξέρεις ότι οι περισσότεροι πιστεύουνε ότι η χώρα έχει ξεπουληθεί απ’ όσους ανέλαβαν τη διαχείρισή της από το –74 και μετά.
Το ξέρεις φαντάζομαι ότι η νοοτροπία του μέσου πολίτη είναι να στηρίξει τον «πράσινο» ή τον «μπλε» για να του διορίσει τον μπατζανάκη στον δήμο της «Κάτω Παναγιάς». Το ξέρεις φαντάζομαι ότι αυτό είναι κατάντια και για εκείνον που με αυτό το κίνητρο σαλιώνει τον φάκελο και για εκείνον που αποδέχεται να ευλογήσει τέτοιου είδους προσδοκίες. Το ξέρεις φαντάζομαι ότι οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει και έχουμε περάσει τα οστά σε «μαυσωλείο».
Γιώργο, εμένα δεν με ενοχλεί ούτε το σαρδάμ που κάνεις, ούτε τα συντακτικά σου λάθη που αναδεικνύει ο Λάκης Λαζόπουλος στο τσαντίρι του. Εμένα με ενοχλεί πολύ που πρότεινα στον γιό μου να μην γυρίσει στην Ελλάδα και να μείνει μόνιμα στο εξωτερικό. Με στεναχωρεί πάρα πολύ που οι φιλενάδες μου, που τα παιδιά τους γύρισαν στη χώρα, είναι σε κατάθλιψη… Με απελπίζει που προσπάθησα να «φυγαδεύσω» το παιδί μου στο εξωτερικό. Νομίζεις ότι είμαι η μόνη; Χιλιάδες μανάδες Ελληνίδες, πρόσεξέ το αυτό, ταζόμαστε για να μείνουν τα παιδιά μας οπουδήποτε εκτός Ελλάδας.
Θα μοιραστώ μαζί σου κάτι. Με τον Αντρέα τον Λοβέρδο, συμπορευθήκαμε σε μεταπτυχιακό έχοντας καθηγητή τον Δημήτρη Τσάτσο.
Τότε, το 1985 ήτανε, μας μιλούσε ο καθηγητής για την «κρίση του πολιτικού λόγου» στη σύγχρονη δημοκρατία. Έλεγε λοιπόν ο Τσάτσος ότι η εξουσία για να νομιμοποιεί την ύπαρξή της, πρέπει να μπαίνει σε διαρκή διαδικασία αμφισβήτησης.
Τότε… ειλικρινά ακούγοντας τον Τσάτσο και τον Καράγιωργα, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ΠΟΤΕ, ότι θα αποθεωνόταν τα επόμενα χρόνια η ΔΙΑΦΘΟΡΑ, η ΛΑΜΟΓΙΑ, το ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ, και η ΑΛΗΤΕΙΑ σε κάθε, μα σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής.
Δεν είναι, πίστεψέ με, θέμα πολιτικών πεποιθήσεων, έχει πεθάνει αυτό οριστικά, είναι θέμα σεβασμού στον άνθρωπο. Αυτό το λησμόνησε η μεγάλη πλειοψηφία όσων διοίκησαν έως σήμερα.
Για να κυβερνήσεις δίκαια, θα πρέπει να θυμάσαι, εσύ και όσοι εμπιστεύεσαι ότι απευθύνεστε σε εκατομμύρια βιασμένων φύση πολιτών. Είδα τον Πάγκαλο να δηλώνει ότι «αισθάνεται βάρος ευθύνης». Δίκιο έχει. Είναι μεγάλος ο συσσωρευμένος θυμός για τις αδικίες που έχουν διαπραχθεί.
Δεν αποκαλύψατε ποτέ μέχρι σήμερα τους αυτουργούς σκανδάλων. Τους συγκάλυψε όλους η διαφθορά μιας εξουσίας που ονόμασε τη λαμογιά καπατσοσύνη.
Σήμερα θα μείνω σε αυτά. Κρατάω ακόμη τη ρομαντική διάθεσή μου για ευχές, γιατί έμαθα ότι ποτέ δεν είναι αργά για ελπίδα.
