ΟΙ ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ …
Για την επιχείρηση (CHARLY)
Για ένα λόγο μπορεί ακόμη η ελπίδα να μην έχει απολύτως πεθάνει.
Σε αυτή την απαράδεκτη χώρα στην οποία επιμένουμε ακόμη να ζούμε, όπου η πολιτική εξουσία τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια κατόρθωσε με συντονισμένες κινήσεις να απαξιώσει την εμπιστοσύνη τού κάθε πολίτη στην λειτουργία των θεσμών, σε μία χώρα όπου το οργανωμένο έγκλημα συμπράττει με το παρακράτος, το οποίο αποτελείται κυρίως από επίορκους δημόσιους λειτουργούς, ένα από τα ελάχιστα προπύργια που φαίνεται να λειτουργούν είναι το ΤΜΗΜΑ ΔΙΩΞΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ…
Είναι απίστευτο το πώς μια χούφτα άνθρωποι -αδιάφθοροι αστυνομικοί- έχουν κατορθώσει εργαζόμενοι 48 ώρες την μέρα, με συνθήκες αντίξοες και με τις συγκεκριμένες αμοιβές που γνωρίζουμε όλοι, να έχουν γίνει πρότυπο λειτουργίας από διεθνείς διωκτικές Αρχές και σημείο αναφοράς για εμας, ότι η ελπίδα μπορεί ακόμη να μην έχει πεθάνει. Ο διοικητής του τμήματος αυτού είναι ο Μανώλης Σφακιανάκης, με καταγωγή από την Κρήτη.
Ξέρω ότι wallpaper στο κινητό του είναι μονίμως η κόρη του. Γνωρίζω επίσης πολύ καλά ότι τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα του έχουν «ορκιστεί» να μην αφήσουν κανέναν παιδόφιλο να μπορεί να κοιμάται ήσυχος… Τους ευχαριστούμε που υπάρχουν, τους ευχαριστούμε που μας κάνουν να νιώθουμε ότι τελικά οι «αδιάφθοροι» δεν κυκλοφορούν μόνο ως ρόλος στην Μεγάλη Οθόνη.
ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ Τον Γιάννη Παπαμιχαήλ
Τον ξαναείδα στην Τατιάνα. Συνεχίζω να πιστεύω ότι το πιο δυνατό σημείο επάνω του είναι το βλέμμα του, το οποίο -για μένα- αποσιωπά το παραμικρό συναίσθημα. Πίστευα ότι το πώς θα διαθέσει ο Γιάννης Παπαμιχαήλ την περιουσία της μητέρας του ΗΤΑΝ και θα έπρεπε να είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΜΑ.
Είχα εξοργιστεί εντελώς κάποτε, όταν ορισμένοι αυτόκλητοι υπερασπιστές της περιουσίας της Αλίκης, κατακεραύνωναν το αν θα έπρεπε ο Γιάννης να κρατήσει ή να πουλήσει το σπίτι στον Θεολόγο ή το σπίτι στην Στησιχώρου ή …, ή … Είναι δικαίωμα του κάθε κληρονόμου να πουλήσει, να κάψει, να σκορπίσει, να χαρίσει, να πετάξει οτιδήποτε θεωρεί ότι παραλαμβάνει ως κληρονομιά και οι λόγοι τής επιλογής του ΔΕΝ πρέπει να αφορούν σε κανέναν μας.
Όπως θεωρώ δικαίωμα και του κάθε γονιού να διαθέσει την περιουσία που αποκτά όπως εκείνος επιθυμεί. Μπορεί να θελήσω να χαρίσω τα σκυλόσπιτα που απέκτησα στην ζωή μου, γιατί τελικά αυτά θα μου μείνουν με το απαράδεκτο φορολογικό σύστημα της χώρας μου που αφορά σε κληρονομιές: τα αδέσποτα της Παλήνης! Γούστο μου, καπέλο μου, και καλή μου ψυχή…
ΟΜΩΣ…
Αυτή η εμμονή, να ασχολούμαστε τώρα που ο «Γιαννάκης» έγινε 40 και… με το αν ήταν βίαιος ο Δημήτρης, αν η Αλίκη ήταν ή όχι καλή μάνα, αν ο Δημήτρης τον αποκλήρωσε με λόγο ή χωρίς, είναι μεγάλη αδικία όχι στην μνήμη ανθρώπων που αγαπήθηκαν κάποτε, όχι στην μνήμη δύο ταλαντούχων ηθοποιών που όλοι -μα όλοι- αγαπήσαμε… είναι αδικία στα χιλιάδες παιδιά που επιχειρούν να επιβιώσουν ως παιδιά μεταναστών, χωρισμένων γονιών, γονιών προβληματικών, γονιών άρρωστων, γονιών άγνωστων…
Είναι μεγάλη ευλογία και βάρος να είσαι παιδί διάσημων γονιών. Το καταλαβαίνω. Το παιδί όμως που έλαχε να γεννηθεί στην Σερβία, να ακρωτηριαστεί στον πόλεμο και να αναζητά τρόπους επιβίωσης και ελπίδας τι θα έπρεπε να κάνει; Το παιδί που έχασε τους γονείς του σε βομβαρδισμούς; Το παιδί που είδε την μάνα του να πεθαίνει από την «ανίατο» όταν ως παιδί δεν είχε πάει σχολείο καν;
Θυμάμαι όταν πήγαινα πανεπιστήμιο, είχα έναν συμφοιτητή «αστέρι» -τον Μάκη τον Μοσχονά. Τον θαύμαζα τον Μάκη… Ξέραμε όλοι ότι μπορεί να μην είχε μία για να φάει… ξέραμε ότι σήκωνε καφάσια στην λαχαναγορά, ξέραμε ότι στο σπίτι τους είχαν θέμα αρρώστιας… ξέραμε ότι κυκλοφορούσε πάντα με το ίδιο μπλουζάκι γιατί δεν υπήρχε η δυνατότητα αντικατάστασής του, αλλά ο Μάκης υπήρξε υπότροφος στο τμήμα επιστημολογίας. Τον χάσαμε κάποτε γιατί νομίζω έγινε από τους πιο επιφανείς καθηγητές γλωσσολογίας σε αμερικανικό πανεπιστήμιο.
Ας είναι πάντα καλά…
Οι ουσίες, το αλκοόλ, οι τοξίνες, τα χάπια, τα «μαύρα» και τα «άσπρα» κυκλοφορούσαν πάντα ανάμεσά μας και θα κυκλοφορούν. Για μένα ήταν πάντα θέμα το κατά πόσο αγαπάς την ζωή, το σώμα σου, το μυαλό σου, αυτό τέλος πάντων που σου χάρισε ο δημιουργός και σε κάνει μοναδικό. Αυτό το αυτονόητο του να είσαι αρτιμελής δεν είναι αυτονόητο για πολλούς. Γιάννη μου, δεν αντιμετώπισες μόνο δυσκολίες, σόρυ… έζησες και μαγικές στιγμές δίπλα σε ανθρώπους που άλλοι θα έδιναν το ένα τους χέρι για να τους γνωρίσουν.
Στο σούπερ μάρκετ της ζωής όλοι μπαίνουμε. Κοιτάμε, αγοράζουμε, πληρώνουμε το κόστος στο ταμείο και…συνεχίζουμε!
