Ήταν απομεσήμερο της 14ης Οκτωβρίου του 1862, όταν πλήθος Αθηναίων συγκεντρώθηκε στην Πλατεία για να πανηγυρίσει την έξωση του Όθωνα. Μετά τη δοξολογία, ο πρόεδρος της Προσωρινής Κυβερνήσεως Δημήτριος Βούλγαρης (γνωστός και ως Τζουμπές) απευθύνθηκε προς τους συγκεντρωμένους.
Ανάμεσα στα άλλα ακούστηκαν και τα εξής: «Ας ορκισθώμεν επί της Πλατείας ταύτης, της λαβούσης ήδη το ωραίον της «Ομονοίας» όνομα, και ας είπη έκαστος εξ ημών: Ορκίζομαι πίστιν εις την πατρίδα και υπακοήν εις τας εθνικάς αποφάσεις.»
Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία της Ομόνοιας με οράματα και υποσχέσεις
Σύμφωνα με το αρχικό πολεοδομικό σχέδιο της Αθήνας των Κλεάθη και Ζάουμπερτ (1834), ο χώρος προοριζόταν για την ανέγερση των Ανακτόρων. Στη συνέχεια αποφασίστηκε η ανέγερση του Ναού του Σωτήρος, προκειμένου το έθνος να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του προς το Θείο για την απελευθέρωση. Ο έρανος, όμως, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και το ποσό που συγκεντρώθηκε διατέθηκε για την ανέγερση του ναού της Μητροπόλεως.
Ο χώρος διαμορφώθηκε σε πλατεία το 1846 και αρχικά πήρε το όνομα Πλατεία Ανακτόρων και στη συνέχεια Πλατεία Όθωνος, προς τιμή του βασιλιά. Αποτελούσε το βορειότερο άκρο της πόλης και το τέρμα του εξοχικού περιπάτου των Αθηναίων της εποχής. Το 1862 μετονομάσθηκε σε Πλατεία Ομονοίας, όταν στον χώρο αυτό συγκεντρώθηκαν και έδωσαν όρκο «ομονοίας» οι αρχηγοί των αντιπάλων πολιτικών μερίδων, οι οποίες είχαν προκαλέσει λόγω του δυναστικού αιματηρές ταραχές στη χώρα.
Ομόνοια 1931
Κατά την περίοδο της βασιλείας του Γεωργίου Α’ η πλατεία ευπρεπίστηκε και δενδροφυτεύτηκε. Στήθηκε και μια μαρμάρινη εξέδρα, όπου κάθε Κυριακή παιάνιζε μια στρατιωτική μπάντα προς τέρψη των θαμώνων. Η πλατεία με την πάροδο του χρόνου αποτέλεσε το κέντρο της κοσμικής κίνησης στην Αθήνα μέχρι το 1930, οπότε ανασκάφηκε το υπέδαφος της για να γίνει ο υπόγειος σταθμός του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου Πειραιώς – Αθηνών.
Η βλάστηση αφαιρέθηκε ολοκληρωτικά, ενώ περιμετρικά της πλατείας τοποθετήθηκαν κίονες, επί της κορυφής των οποίων βρίσκονταν αναπαραστάσεις υπό την μορφή γλυπτών των Μουσών. Ωστόσο, η συγκεκριμένη διακόσμηση δεν διατηρήθηκε για πολύ καιρό, καθώς κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 μόνον οι βάσεις των κιόνων είχαν απομείνει ως μέσο εξαερισμού του υπόγειου σταθμού. Μια δεκαετία αργότερα, η όψη της περιοχής άρχισε να αλλάζει μέσω της ανέγερσης ψηλών κτηρίων περιμετρικά της πλατείας.
Το 1954, σημαντικά χωροταξικά έργα έλαβαν χώρα με απώτερο σκοπό της δημιουργία υπόγειων εμπορικής χρήσεως χώρων. Καθώς, πλέον, η σύνδεση μέσω του τραμ είχε διακοπεί, κυκλικός κόμβος κατασκευάστηκε στο μέσον της πλατείας το 1957, επί του οποίου, τρία χρόνια αργότερα, κατασκευάστηκε κεντρικό σιντριβάνι.
Ομόνοια 1955
Έκτοτε άρχισε να αποκτά περισσότερο εμπορικό χαρακτήρα και να αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο σημείο της Αθήνας για τους κατοίκους της επαρχίας, που έρχονταν στην πρωτεύουσα. Στις 15 Οκτωβρίου 1954 άρχισε η διαρρύθμιση του υπόγειου χώρου, με την κατασκευή μιας υπόγειας πλατείας με τράπεζες, καταστήματα και ταχυδρομείο, αλλά και με τις πρώτες κυλιόμενες σκάλες. Τα έργα ολοκληρώθηκαν το 1960 με τη διαμόρφωση της επιφάνειας της Πλατείας Ομονοίας σε τεχνητή λίμνη με συντριβάνια, στην οποία συχνά βουτούσαν οι φίλαθλοι, έπειτα από κάποια επιτυχία εθνικής ομάδας και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού για τους θριάμβους της ομάδας τους.
Ομόνοια 1959
Ομόνοια 1961
Το 1988, το άγαλμα του Δρομέα του Έλληνα γλύπτη Κώστα Βαρώτσου τοποθετήθηκε επί της πλατείας, προτού, τελικώς, αποσυναρμολογηθεί και ανακατασκευαστεί εκ νέου σε κοντινή απόσταση της Εθνικής Πινακοθήκης, το 1994. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, η κατασκευή της Γραμμής 2 του μετρό της Αθήνας, τα έργα ενοποίησης των αρχαιολογικών τόπων, καθώς και τα αστικά έργα τα οποία σχετίζονταν με τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, οδήγησαν στην ανακατασκευή τόσο του σταθμού όσο και της πλατείας.
Παράλληλα, το Πεντάκυκλο, έργο γλυπτικής του Γιώργου Ζογγολόπουλου, τοποθετήθηκε επί της νοτιοανατολικής περιοχής της.
Με την πάροδο του χρόνου, η Πλατεία Ομονοίας υπέστη και άλλες μεταμορφώσεις, λόγω του αυξανόμενου κυκλοφοριακού φόρτου στο κέντρο της Αθήνας. Η τελευταία έγινε την περίοδο πριν από την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και προκάλεσε γενική κατακραυγή για το αισθητικό της αποτέλεσμα.
Το 2020, πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της νέας ανακαινισμένης εκδοχής της πλατείας. Η τελευταία χαρακτηρίζεται από την παρουσία επιβλητικού σιντριβανιού περιτριγυρισμένου από γρασίδι, το οποίο κάπως θυμίζει την ατμόσφαιρα της πλατείας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ενώ χρηματοδοτήθηκε μέσω δωρεών ιδιωτών.
Η πλατεία και η γειτονική ευρύτερη περιοχή της, για καιρό παραμελημένες και τόπος συγκέντρωσης περιθωριακών ανθρώπων, πλέον, εδώ και μερικά χρόνια, γνωρίζουν νέα άνθηση και νέο επενδυτικό ενδιαφέρον, με το τελευταίο να εστιάζεται, κυρίως, στους ξενοδοχειακούς και εμπορικούς τομείς.
Ομόνοια 1964
Ομόνοια 2011
Πλατεία Ομονοίας 2020
